Kadın, karlı dağların manzarasına bakarken elindeki sigarayı ateşledi. Arkasından gelen kokuyla burunun direği sızladı, ciğeri yandı,bir kez daha paramparça oldu...
O'nun kokusuna daha fazla maruz kalmamak için aceleyle bir nefes daha çekti sigarad...
Hoppla! Dieses Bild entspricht nicht unseren inhaltlichen Richtlinien. Um mit dem Veröffentlichen fortfahren zu können, entferne es bitte oder lade ein anderes Bild hoch.
Önceki bölümden hatırlatma:
Ben Üsteğmen Umay Karahan,kalbimin sesini dinlemiş ve daha önce kaybolduğum ormana tekrar koşarak girmiştim...
Pişman olmalı mıydım?
Belki..
Peki ya, pişman mıydım?
Asla...
•••
Aradan bir hafta geçmiş ve Merve gözlerini sonunda açmıştı. Sonrasında ise sancılı dönemleri devam etmiş, başta Mert olmak üzere hepimiz destek olmaya çalışmıştık fakat nafileydi...
Cıvıl cıvıl olan o kız gitmiş yerine çok farklı birisi gelmişti...
Artık gülmüyordu mesela...
Mert ise etrafında pervane oluyordu...
Bugün akşam hastaneden taburcu oluyordu bize bu yüzden Cihan'la evlerine gelmiş yaklaşık iki haftadır havasız kalan evi havalandırıyorduk.
Birde nikah telaşesinde ev ufaktan kirlenmişti bu yüzden çabucak el atmıştım.
İlk olarak salondaki bardak,tabak gibi batkın eşyaları alıp mutfağa taşımıştım. Evi karşıtırmak istemediğim için Cihan'ı bir kaç temizlik malzemesi ve bir kaç besin maddesi için yollamıştım.
Cihan'ın gelmesini beklerken her kapı pencereyi açmış ve içeriye temiz havanın dolmasını sağlamıştım.
Boş boş etrafıma bakınırken gözüm kolidorun sonundaki pebme-mavi karışık boyalı kapıya takılmıştı..
Çocuk odası olmalıydı...
Adımlarım istemsizce orayı bulduğunda yarı açık kapıyı itmiş ve karşıma yerde boya kutularıyla duran boş bir oda çıkmıştı.
Daha iki hafta öncesinde çocuklarına oda hazırlarken şu an bebekleri yoktu..
Belkide bir annenin yaşabileceği en büyük acıydı...
Kalbim daralırken kapı sesiyle hızla koldira dönmüştüm. Zile tekrar basıldığında ise sonunda açabilmiştim.
Nefes nefese beni gören Cihan önce kaşlarını çatmış sonrasında ise elindeki poşetleri içeriye bırakıp kapıyı kapatmıştı.
Salona geçip oturduğumda yanım çökmüş ve yere eğmiş olduğum başım O'nun kocam ama nazik elleriyle kalkmıştı. Gözlerim gözlerini bulduğunda yüzümü taradığını ve neyim olduğunu düşündüğünü anladım. "Neyin var güzelim,bir şey mi oldu?"
