Kadın, karlı dağların manzarasına bakarken elindeki sigarayı ateşledi. Arkasından gelen kokuyla burunun direği sızladı, ciğeri yandı,bir kez daha paramparça oldu...
O'nun kokusuna daha fazla maruz kalmamak için aceleyle bir nefes daha çekti sigarad...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Ebru Gündeş - Bir Gün Aşklar Biter
•••
Geçen bölümden hatırlatma:
"Bana yapılan bir şeyi asla unutmazdım. Sadece şu an yeri ve zamanı hiç değildi. Şu an için en önemli gördüğüm kişi inanmıştı ama yine de söyleme gereği duyarak konuştum:
'Onları bulduğumuzda konuyla ilgili Cihan Komutan'ada sorabilirsiniz.' "
•••
Ay gökyüzünde parlamaya başladığında biz hâlâ yoldaydık. İlk baktığımız kamp boş çıkmıştı. Haritaya bakıp tekrar yola çıkacağımız sırada Albay bizimle iletişime geçmişti. İstihbarat personellerimizden birisi bulundukları yeri bildirmişti. Güneş batmadan çıktığımız yollara ay ışığı eşliğinde devam ediyorduk. Ne kadar yorulsakta kısa molalar veriyorduk. Çünkü zaman aleyhimize işliyordu.
Sonunda kampın bulunduğu tepeye gelmiştik, olabildiğince sessiz ve temkinli hareket ediyorduk. Önceki dinlenmemizdeki plana göre bir kısmımız yukarda onları korurken,bir kısmımız ise mağara girecektik. Ama öncelikle sayılarını hesaplamamız ve ona göre hareket etmemiz gerekiyordu. Yüzbaşının emriyle herkes kamufle olduğunda sırada sadece beklemek kalmıştı.
•••
"Umay ve Umut,siz burda kalıyorsunuz." Yüzbaşının emriyle başımı Umut denen adama çevirdim, yanıma bıraka bıraka bunu mu bırakmışlardı?
Şimdi bu ben bir itin kafasına sıkınca 'O'nu ilk ben gördüm.' falan der miydi ki? Aklıma gelen düşünceyle sessizce kıkırdadım. Bana olan bakışlarını üzerimde hissetsemde gözümü aşağıya inen timden çekmedim.
Her an gelecek olan bir tekpiye karşı tetikteydim. Etraf temiz gözüküyordu ama birazdan şenlik yerine dönecekti ortalık. Bu düşünceyle dudağım sağ tarafa doğru kıvrıldı. 'Zalimler için yaşasın cehennem.' düşüncesine sahiptim.Bende onları oraya kavuştumak için fazlasıyla hevesliydim.
Buna karşı çıkan o kadar kişi vardı ki... Ya da kalpsiz ve bencil olduğumu düşünen... Hatta bizzat yakın çevrem buna dahildi. Onlara tavsiye ettiğim tek şey,bir şehit cenazesine gidip sadece beş dakika durmalarıydı. Fazlasına dayanamazlardı zaten. Acılı bir annenin çığlığı,bir babanın sessizce dik durmaya çalışması, eşinin donuk bakışları... Bunları tanık olmayan bilmezdi. Bilenler de sadece gördüğünü bilirdi. Yıllarca küçlükle, gözlerinin içine bakarak büyüttükleri evlatlarının şahadet haberine,haber bültenlerinde yirmi saniye bile verilmemesi o anne-babayı ne hale getirdi...
Vatanım'da gözü olanın gözünü çıkarırdım. Burası sadece bir 'toprak' parçası değildi. Her karışında Atalarımın kanı ve emeği vardı. Ve ben Vatanım için canımı dahi verirdim.
