In Love With Your Pain...

67 ▪︎Dichtbij▪︎

"Je moeder staat als het goed is al bij de balie. Je mag naar haar toe." Zegt ze dan terwijl ze mijn mysterieuze handschrift probeert te ontrafelen.
Als ik de hoek omkijk, zie ik mama inderdaad staan bij de receptiebalie. Ze staat te kletsen met dokter Starke.
Bijna rennend loop ik op ze af en trek mijn moeder in een stevige omhelzing. Ik haal diep adem en neem haar vertrouwelijk geur in me op. Wat heb ik dat gemist.

"Ach meisje toch." Ze klinkt opgelucht om mij te zien en dat gevoel is wederzijds.
"Ik ben blij je te zien, Des."

"Ik jou ook mam." Als we ons lostrekken uit de knuffel, drukt ze nog een dikke kus op mijn hoofd.

Dokter Starke lacht. "Ik zie dat jullie heel blij zien om elkaar te zien. Gelukkig mag ze vandaag mee naar huis."

"Dankuwel dokter Starke." Zeg ik tegen haar en ze geeft me een brede glimlach terug.

"Geen dank Destiny. De controle vanuit hier gaat via je vaste psychologe, Jasmine Claner. En voor u...." dokter Starke wendt zich tot mijn moeder.
"...denkt u na over wat we hebben besproken."

"Dat zal ik doen." Lacht mijn moeder. "Dankuwel en tot ziens."

Als we door de lange hal lopen, valt mijn blik op de eetzaal waar de patiënten zitten te eten. Snel stop ik met kijken, want ze bezorgen me de kriebels.

Vlak voor de beveiligde poort zit de roodharige mevrouw, die een groene kinderpyjama aanheeft, te zuigen op een speen, terwijl ze langs ons rondkruipt.

"Wat een enge mensen zijn hier zeg. Kon je dat wel aan?"

Net wanneer ik wil antwoorden pakt iemand mijn voet vast, waardoor ik val op de grond. Als ik achteromkijk, zie ik dat het de roodharige vrouw is die mijn been nog altijd vasthoudt.

"Laat me los!" Roep ik luid, maar de vrouw verroert zich amper. Met haar nagels doorboort ze de huid rond mijn enkels.

"Beveiliging! Beveiliging!" Schreeuwt mijn moeder dan terwijl ze mijn voet probeert te bevrijden.

"I believe I can fly..." begint de vrouw te zingen met haar krakerige rokersstem.

"I believe I can touch the..." Ze blijft me afwachtend aankijken. "Zing maar veder...I believe I can touch the..."

"Sky..." fluister ik dan.

De vrouw begint dan uitbundig te schaterlachen.
"Skye...Skye...Skye...zag jij hem ook...schoonheid?" Giert ze en een onaangenaam gevoel overvalt me dan.

"Sorry dat het zo lang duurde!" Zeggen twee beveiligers als ze ons kant op komen rennen.
"Mevrouw de Smit...het is oké. Laat haar maar los."

Meteen doet ze wat haar gevraagd wordt. Samen met een zuster, wordt de vrouw weggebracht.
Mijn moeder helpt me overeind, maar mijn blik is vastgeplakt op de wegvoerende roodharige vrouw.

"Excuses voor het ongemak. Normaal is ze een stuk rustiger. Het spijt ons echt." Verontschuldigd de beveiliger zich.

"Misschien moeten jullie daar niet van uit gaan gezien de situatie van de mensen hier!" Roept mijn moeder.

"Uhm...het is al goed mam. Kunnen we naar huis?" Vraag ik zachtjes.

"...dat is goed."

***

De hele rit blijft het stil. Ik heb even geen zin om te praten.
Om de ongemakkelijkheid te doorbreken zet mijn moeder de radio aan en luisteren we naar de grootste hits uit de jaren tachtig, volgens de radio-dj.

"Mam?" Vraag ik als we onze straat inrijden.

"Ja?"

"Uhm...wat zei dokter Starke?" Vraag ik aarzelend.