In Love With Your Pain...

2 ▪︎Geen Woord▪︎

...

"Wie ben je? Je hoeft dit niet te doen oké... alsjeblieft s-stop." Stotter ik, maar hij lijkt me niet te horen.

Verderop zie ik dat de straatlantarens aangaan, wat betekent dat het precies 20.30 uur is.

Ik zie nu pas waar ik precies ben. Vanaf dit heuveltje kun je de snelweg beneden zien, maar de bestuurders zullen mij waarschijnlijk niet zien. Door het beetje licht zie ik nu duidelijker met wie ik te maken heb. Ik weet zeker dat het een man is, zijn leeftijd kan ik niet inschatten. Hij draagt een zwarte capuchon en zijn gezicht is ook bedekt waardoor ik alleen zijn ogen kan zien. Hij kijkt me aan wanneer hij zijn riem losmaakt.

"S-stop!" probeer ik weer, maar mijn lichaam lijkt vast te zitten. Ik voel hoe ik verstijf en nauwelijks meer kan praten.

"Eén verkeerde beweging en deze zit straks in je buik." Hij seint naar het mes.

Elk meisje heeft er ooit aan gedacht wat ze zou doen in deze situatie.

Ik zou altijd vechten, schreeuwen en nooit toegeven.

Maar geloof me, nu ik hier lig zie ik het anders in.

Ik wil vechten, maar het gaat niet. Het lukt me niet eens mijn arm op te tillen, of mijn stem te verheffen.

Hij probeert met een hand mijn broek uit te doen, maar het lukt hem niet.

"Uit doen!" Beveelt hij.

En ook al zou ik het willen, het lukt me niet. Dit zorgt voor nog een snee, dit keer in mijn zij. Weer schreeuw ik het uit van de pijn. Ik voel het warme bloed eruit stromen.

Hij gaat met zijn vinger in de snee en toont mij m'n bloed. Hij staart naar zijn bebloede vinger en glimlacht. Hoewel ik zijn mond niet zie, zie ik dat zijn ogen samentrekken waardoor ik weet dat hij glimlacht.

"Doe... Het... Uit..." Zegt hij nu zachter, maar niet minder dwingend. Na elk woord krijg ik weer een snee ergens op mijn lichaam.

"I-ik ben ongesteld." Zeg ik en ik meen het ook.

Dit keer hoor ik dat hij lacht, waardoor er rillingen door heel mijn lijf gaan.

"Het i-is echt waar."

Hij komt met zijn gezicht dichter naar mijn gezicht toe, waardoor zijn donkerblauwe ogen erg goed te zien zijn. Ze lijken bijna zwart.

"Hoe meer bloed...hoe beter." Fluistert hij.

En voor ik het weet legt hij het mes naast zich en gebruikt beide handen om mijn broek en ondergoed uit te doen. Ik kan niet eens meer nadenken en alles lijkt een waas. Ik voel hoe hij naar binnen gaat en hard begint te stoten. Hij ligt nu boven op me en vergrendeld mijn armen met die van hem.

Ik kan niet eens meer roepen om hulp. Het enige waar ik nu naar kijk zijn de auto's in de verte. Mijn blik zit vast en misschien is het maar beter dat ik niet echt aanwezig ben bij wat er gebeurt.

Ik voel hoe zijn tempo versnelt terwijl hij begint te hijgen. Na een tijd komt hij uit me en hoor ik hoe hij zijn broek weer dicht ritst.

Mijn blik is nog steeds gericht op de snelweg waardoor ik via de rest van mijn zintuigen moet opmaken wat er gebeurt.

Mijn ogen willen net knipperen voor het eerst in geen idee hoe lang, wanneer mijn telefoon rinkelt.

Mijn lichaam krimpt ineen en ik wend mijn blik van de snelweg en kijk voor me uit. Ik zie dat ik alleen ben, hij is er niet meer.

Ik pak mijn telefoon naast me en neem op. "Hey Des, ben je er al bijna?" Vraagt mijn moeder.

"Ja." Zeg ik zacht en hang op.

Voor het eerst kijk ik naar beneden en zie dat mijn broek onder het bloed zit. Mijn dijbenen zitten ook onder het bloed.

Het maakt me alleen maar misselijker waardoor ik moet overgeven.

De beelden van net spelen zich constant af in mijn hoofd waardoor ik nog meer moet overgeven.

Ik weet niet goed hoe lang ik erover heb gedaan om thuis te komen, maar ik ben er eindelijk. Ik voelde tijdens de rit geen enkel pijn, maar nu ik voor mijn huis sta komt alles weer terug.

Snel loop ik naar boven en ga gelijk naar de badkamer toe. Ik kleed me uit en staar naar mezelf in de spiegel. Mijn kaken zijn rood en bebloed. Mijn sleutelbeen is blauw en verder naar beneden durf ik niet eens te kijken.

Ik sluit mijn ogen en de tranen komen weer. Gelukkig is de spiegel in mijn badkamer niet zo lang, waardoor ik mijn volledige lichaam niet hoef te zien.

Ik kijk naar mijn bovenbeen en die is het ergst. Er lijken wel twintig messteken in te zitten. Het is niet duidelijk te tellen doordat ik alleen maar het bloed zie dat eruit stroomt.

Uit een kastje haal ik een handdoek en rol hem op om er vervolgens in te bijten. Daarna zet ik de douche aan en laat ik de hete stralen over mijn lichaam gaan. Ik wil nu zo hard schreeuwen van de pijn, maar de handdoek houdt me tegen. Ik schreeuw en huil zo hard als ik kan, maar het helpt niet. Niks helpt.

Ik zie hoe het water onder mij rood kleurt en na een aantal minuten is het verminderd. Na een tijd stap ik uit de douche en droog me voorzichtig af.

Mijn kleren doe ik gelijk in de was en alle bloeddruppels maak ik schoon.

Alsof dit nooit is gebeurd.

Vervolgens loop ik naar mijn kamer waar ik sta voor de spiegel. Langzaam haal ik de handdoek van mijn lichaam en geschokt staar ik naar mijn spiegelbeeld. Mijn blik gaat gelijk naar mijn bovenbeen met al de sneeën. Het zijn niet zomaar messteken, maar het zijn letters die hij op mijn lichaam heeft gekerfd.

Mijn ogen vullen zich weer met tranen wanneer ik zie wat er staat.

'Geen woord X'

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

...⭐️