In Love With Your Pain...

63 ▪︎Sereen▪︎

Een vroege update, speciaal voor jullie!🥰

Vergeet niet te stemmen aan het eind, want bij 130 stemmen gaan we verder!

⭐️

Voor nu;

Ga lekker zitten en geniet van een nieuwe update vlak voor het slapengaan.

Veel leesplezier!🖤

.....

"Je hebt me al twee dagen niet gebeld Des. Dat was niet wat we hadden afgesproken." Klinkt de bezorgde stem van Athan. Ik laat me vallen op bed en sluit kort mijn ogen.

"Dat weet ik Athan." Antwoord ik door de telefoon. "Maar dat komt vanwege het goede nieuws; ik heb met Jasmine gepraat en ze helpt me hier doorheen."

"Jasmine? Was dat niet je psychologe?"

"Ja, klopt. Ze zei dat ik een goede vriend in je had, maar dat het niet aan jou is om me hiermee te helpen. Daar is zij gelukkig voor."

"Weet je het zeker Des? Het is voor mij namelijk geen prob-"

"Heel zeker Athan." Verzeker ik hem.

Hij zegt niks en ik hoor slechts zijn ademhaling.

"Beloof je me dat je me belt als er wat is? Wat dan ook." Er ontstaat een glimlach op mijn lippen.

"Geen zorgen pap." Plaag ik hem.

"Des, dit is serieus. Ik heb gezien wat je jezelf aandoet-"

"Dat weet ik Athan. Het komt allemaal goed met me....echt waar."

"Dat is fijn om te horen Des. Laat het maar weten als ik wat voor je kan doen."

"Doe ik. Maak je nou maar geen zorgen oké?"

Net wanneer hij wil ophangen, houd ik hem tegen. "Oh en Athan..."

"Ja?"

"Bedankt voor alles. Je bent er altijd voor me geweest en ik weet dat ik niet tot hier zou zijn gekomen zonder je. Je hebt me altijd geholpen...en daar ben ik je voor eeuwig dankbaar voor." Zeg ik en voor het eerst in een lange tijd vallen er tranen over m'n wangen. De druppels belanden zachtjes op mijn kussen.

"Geen dank Des. Eigenlijk wilde ik ook wat zeggen tegen je, maar ik wist niet zeker of dat wel zo slim was..."

Angstig voor wat er gaat komen, houd ik mijn adem in. "Ik...ik hou..." Begint hij en mijn greep om m'n mobiel verstrakt.

Snikkend onderbreek ik hem.

"Ik ook van jou Athan." Zeg ik en hang meteen op. Ik ga weer overeind zitten nadat ik mijn lang begeerde tranen wegveeg.

Mijn blik gaat naar de nagelvijl die in m'n bovenbeen rust.

In een snelle beweging trek ik het eruit en raak gekluisterd aan het donkerrode bloed dat over mijn benen loopt.

Van het voeteneind, pak ik de slordige stapel enveloppen waar ik de hele middag aan heb gewerkt. Ik leg ze netjes op elkaar en plaats ze naast me.

Vervolgens pak ik het briefpapier voor mijn laatste brief. Aan Kaine.

Stilletjes staar ik naar het lege vel dat voor me ligt. Niet omdat ik geen woorden kan bedenken, maar omdat er zoveel woorden door mijn hoofd spoken dat ik niet kan beslissen welke ik op papier moet zetten. Er is immers zoveel wat ik hem wil vertellen en één brief is daar simpelweg niet genoeg voor. Als ik gewoon begin, zal het waarschijnlijk een ongestructureerde brief zijn, maar zo zij het.