In Love With Your Pain...

24 ▪︎Metamorfose▪︎

Vroege update, omdat we het aantal stemmen op het vorige deel hebben gehaald! Enjoy!❤

•••••••••••••••••••••••••••

Alle ogen zijn op mij gericht zodra ik het schoolplein op loop. Er is immers ook veel om naar te kijken. Maar zo vreemd is het toch niet dat een leerling een metamorfose is ondergaan tijdens de vakantie?

Ik probeer al het gefluister te negeren en loop door naar binnen, waar ik Maya aantref. Ze kijkt me geschrokken aan.

"Dit verklaart waarom je me de afgelopen twee weken hebt genegeerd... van waar de make-over?"

"Geen idee, had ik zin in." Antwoord ik.

"Het is...een beetje vreemd. Je lijkt niet eens meer op jezelf."

Geïrriteerd rol ik met m'n ogen. Ze is namelijk de honderdste persoon die dit zegt.

'Vreemd'

"Ik vroeg niet naar je mening." Zeg ik en loop verder.

"Wacht." Zegt ze en legt haar hand op mijn schouder. "Ik weet dat er iets is, maar ik kan je niet helpen als je niks tegen me zegt." Begint ze.

"Er is ook niks. Ons les begint zo."

"Des, blauwe highlights en donkere lippenstift? En is die neuspiercing echt?" Vraagt ze verbluft.

Ik knik. Dat was één van de meest pijnlijke momenten uit mijn leven.

"En je draagt nog meer zwart dan normaal..."

"Ga je ook alleen maar commentaar leveren zoals mijn moeder of wat?" Vraag ik nu boos.

"Nee sorry, ik..."

De rest van haar woorden vervagen, doordat ik word afgeleid door iemand achter haar. Ik zie hem weer. Voor de zoveelste keer, en ik kan het niet negeren.

Een gevoel van misselijkheid overvalt me en ik merk dat ik niet meer stevig op de grond kan staan.

"Alles oké?" Vraagt Maya bezorgd.

Wanneer ik weer kijk naar de plek waar Athan stond, is er niemand meer te vinden.

"Ik moet gaan." Zeg ik en loop weg.

"Maar de les begint zo!" Hoor ik Maya nog roepen, maar het kan me niks meer schelen.

Ik besluit maar in een willekeurige bus te stappen en te kijken waar het me brengt. Met mijn oortjes in, kijk ik naar de mensen door het raam. Maar eigenlijk wil ik niks meer zien, want ik weet niet wat echt is en wat niet.

"Dit is de eindhalte." Roept de chauffeur, waarna ik uitstap en wacht op de volgende bus.

Ook daar stap ik uit bij de eindhalte en zo vergaat de rest van mijn dag.

De achtste bus rijdt langs de stad, en daar besluit ik dan uit te stappen.

Het is al aardig donker aan het worden en de dronken jongeren zijn al buiten te vinden.

"Het is nog geen Halloween hoor." Lacht er iemand. Ik gun hem een dodelijke blik en loop het centrum in. Alle winkels zijn al dicht, op de cafés na.

Zonder idee loop ik naar de plek waar mijn benen mij naartoe brengen.

Na een uur gewandeld te hebben, ben ik uiteindelijk bij het bos aangekomen. Het is best ironisch dat ik onbewust naar hem opzoek blijf gaan, bedenk ik me nu. Ik weet dat hij hier niet woont, maar toch is hij hier vaak. Wat weet ik nu eigenlijk van hem?

In één keer loop ik door naar het schuurtje met als enig gezelschap de flashlight van mijn telefoon.

"Waar ben je?" Roep ik terwijl ik op de deur sla.

"Het is niet eerlijk dat ik altijd beschikbaar moet zijn, en jij niet." Roep ik weer.

Niemand geeft antwoord. Hij zal wel niet komen, dus loop ik verder. Deze route is voor mij nog onbekend, waardoor ik me afvraag hoe groot dit bos nu eigenlijk is. Opeens valt mijn blik op een lichtbron, waarschijnlijk van een lantaarnpaal. Ik besluit er maar naartoe te lopen.

Voor me zie ik lange grassprieten en hoor ik water stromen. En als ik er heen loop, zie ik een vijver. Dit beeld komt me bekend voor, maar ik kan me niet herinneren dat ik hier ooit ben geweest.

"Wat doe je hier?" Hoor ik plots achter me.

Ik herken zijn stem uit duizenden, dus draai ik me niet om.

"Geen idee." Antwoord ik eerlijk. Wat doe ik hier eigenlijk? Ik was opzoek naar hem, maar waarom?

"Je weet het wel." Zegt hij. Ik voel zijn hete adem in mijn nek waardoor ik me omdraai. Ik kan zien dat hij verrast is door wat hij ziet, ook al is er weinig licht.

Oh ja, hij had me nog niet gezien zo...

"Nieuwe look?" Vraagt hij dan.

Weer rol ik met mijn ogen. "Laat me raden.... Je vindt het ook vreemd?"

Hij komt nog dichter bij me staan, voor zo ver dat nog kan.

"Er zou geen schoonheid zijn, zonder een mate van vreemdheid..." fluistert hij terwijl hij me geamuseerd aankijkt. "Het staat je goed." Voegt hij nog toe.

"Je bent de enige die dat vindt." Zeg ik dan. Hij zegt niks terug en staart me alleen maar aan. Hij heeft iets in zijn ogen waardoor ik niet kan en wil wegkijken. Zonder oogcontact te verbreken, pak ik hem bij zijn arm vast en trek hem mee naar de andere kant van de vijver, waar het donker genoeg is om zijn identiteit te verhullen. Daar haal ik het masker van zijn gezicht en plant mijn lippen op die van hem.

Ja, ik weet dat dit alles fout is. Ik weet dat ik dit niet kan maken, en ik weet dat ik hier spijt van zal hebben.

Maar.... fuck it.

Hij lijkt verrast, maar maakt goed gebruik van dit moment en drukt me ruw tegen zich aan. Onze kus wordt ruwer en intenser en zijn handen zitten overal.

Gulzig probeer ik zijn hoodie van zijn lijf te trekken en na een worsteling lukt het ook.

Hij doet hetzelfde met mijn jurkje en voor het eerst voel ik zijn naakte bovenlichaam tegen het mijne. Hij is erg gespierd, maar die hoodie liet me dat nooit zien.

Gelijk ontstaat er kippenvel over mijn hele lichaam. Zoenend gaan we liggen op de grond, en hij hangt boven me.

Niet veel later voel ik hem al in me, en het voelt alsof ik dit nodig had.

Met mijn handen voel ik zijn armen waarmee hij op de grond steunt en elke keer voel ik zijn borstkas heftiger tegen het mijne slaan.

Mijn denkende gedachtes worden opzijgezet en maken plaats voor mijn verlangens. Bij elke stoot druk ik mijn nagels dieper in zijn rug. Dat zullen tijdelijke littekens worden. Ook al gaf hij mij permanente littekens...

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

47 stemmen voor een update!

Vraagje: zijn er lezers die Destiny en hem shippen? Laat even weten in de comments... 😄