In Love With Your Pain...

63 ▪︎Sereen▪︎

"De klok tikt verder Destiny...als je nu niet begint, begin je nooit." Klinkt die slijpende stem weer.

Ik adem een paar keer diep in en uit en pak dan mijn zwarte vulpen vast. Met mijn trillende hand schrijf ik de eerste woorden op en na een korte pauze volgt de rest.

"Kaine,

Je vraagt je vast af waarom ik je een brief schrijf, maar dat zul je wel begrijpen tegen het eind. Ik weet eigenlijk niet zo goed waar ik moet beginnen, dus begin ik maar bij ons begin; gewoon bij onze eerste ontmoeting. Ik rende die dag door het bos om te werken aan mijn gezondheid, zowel fysiek als mentaal. Het kostte me veel moeite om een vast levenspatroon te ontwikkelen en te werken aan mezelf, na de periode die ik destijds achter de rug had, maar het lukte me uiteindelijk. Ik leerde om niet op te geven na die tegenslag, door mezelf af te leiden. Dat rondje wat ik die dag rende diende als afleiding, en wat zou ik willen dat ik dat rondje nooit had gemaakt."

Op het papier valt er een traandruppel, die een vlek maakt aan de onderkant van het briefpapier.

"Want toen ontmoette ik jou. Dagenlang heb ik mezelf verweten dat het mijn schuld was, maar nu weet ik dat het niet zo is. Ook al liep ik een andere route, je zou me toch gevonden hebben en dan zou het begin van deze giftige verhaal toch zijn aangevangen. Jouw schuld is dit alles ook niet, dat weet ik nu. Wiens schuld is het dan? Dat vroeg ik me voor een lange tijd af, in de hoop afsluiting te vinden en ik ben erachter dat het niemands schuld is. Het is slechts de ongelukkige samenloop van omstandigheden. Een defect in het universum dat mij tot mij maakte en jou tot jou.

Hoe erg ik ook uit deze vreselijke situatie probeerde te komen, het lukte niet totdat ik eindelijk dacht te weten wie je was en waarom je dit deed. Die dag in het schuurtje, na dat glow-in-the-dark feest. Athan zat in de gevangenis en voor een tijd was je gestopt en kon ik weer beginnen met het oppakken van de gebroken stukjes van mezelf. Dit was de tweede keer waarbij ik het laatste beetje energie uit me moest tappen om zo te proberen verder te gaan.

Voorzichtig kon ik weer hopen op het betere, maar toen kwam je weer terug. En het maakte me gek, in letterlijke zin want die twee maanden in de mentale inrichting lieten me beseffen wat voor dieptepunt ik had bereikt in mijn leven. Mijn vrienden en familie dachten dat ik niet goed bij zinnen was en ik snap waarom. Zij weten namelijk niet wat ik allemaal heb moeten doorstaan, vanwege jou. De moorden, de littekens, de onverdraagbare pijn...elke keer weer.

Toen ik ontslagen was, probeerde ik wederom verder te gaan met alles. Dit keer hoopte ik je identiteit te achterhalen met hulp van de Helper. We waren zo dichtbij en mijn hoop begon weer op te komen. Net wanneer Jonas me wilde vertellen wie je was, besloot je ook hem te vermoorden en zo dat beetje hoop weer ruw van me af te pakken.

Dat was voor mij een groot keerpunt, want die dag realiseerde ik me dat ik er eigenlijk helemaal alleen voor sta. Mijn vrienden verklaarden me nu voor de zoveelste keer voor gek waardoor ik besloot ze te dumpen. Ik wilde alles opgeven, maar toen ontstond er een wonder.

Ook al kon ik niet meer voor mezelf leven, ik moest verder gaan voor het kleintje in mijn buik. Eindelijk was er iemand die bij me bleef, ook al verpestte ik het keer op keer. Al het voorgaande ellende leek te zijn verdwenen en met de zwangerschap leek ik weer volle hoop te hebben. Ik maakte me klaar voor een rooskleurige toekomst. Ik had al zoveel moeten doorstaan en misschien was dit wel eindelijk het begin van mijn geluk.

En toen gebeurde het allerergste in m'n leven."

Mijn tranen beginnen sneller te stromen, waardoor ik zonder te aarzelen doe wat ik moet doen. Want ik moet doorschrijven. Het moet vandaag af zijn.

"Hoe het mogelijk was dat Cranon ons baby kon afpakken, kan ik nog altijd niet begrijpen. Wat ik wel weet is dat het laatste beetje hoop dat ik nog in me had, die dag de grond in werd geboord. Sinds die dag voel ik niks meer en ik weet dat het niet zal veranderen.