In Love With Your Pain...

45 ▪︎Kampeertrip 2/2▪︎

"Je maakt het uit?" Vraagt hij vol ongeloof.

Ik knik. "Sorry, maar ik kan nu niet in een relatie zijn. Het voelt alsof ik mezelf niet meer ken en ik kan niet met iemand zijn voordat ik mezelf niet heb gevonden."

Dit kan zo op een tegeltje staan...

Oké, focus Des.

"Komt dit door ons gesprek van net? Want ik zei je dat ik wilde wachten en dat maakt me niet uit-"

"Ik weet het Athan." Onderbreek ik hem. "Maar ik wil niet dat je je leven verspilt door te wachten op iets waar ik geen controle over heb."

"...ik weet niet zo goed wat ik moet zeggen. Maar jij was het beste wat me in lange tijd was overkomen Des..." Ook zijn tranen rollen nu over z'n wangen, waardoor ik nog luider begin te snikken.

"... En het doet mij pijn dat je op dit moment niet gelukkig bent. Als ik wat voor je kan doen...laat het me dan alsjeblieft weten Des."

"Dat zal ik doen Athan." Snik ik. "Ik hou van je..."

"Ik nóg meer van jou Destiny." Zegt hij en trekt me in een omhelzing. En voor een tijdje blijven we zo zitten.

"Ik ga even een luchtje scheppen." Zegt Athan wanneer hij zich losmaakt uit onze greep.

"Is goed." Zeg ik dan.

Op mijn telefoon zie ik dat het bijna 00.00 uur is en mijn gedachtes gaan naar de Helper. Zou diegene hem al ontmaskerd hebben? In de brief stond dat diegene oog in oog zou komen te staan met hem. De Helper gaat hem dus zien zonder masker.

Als ik weer op m'n mobiel kijk zie ik dat het al 00.23 uur is. Athan is al bijna een half uur buiten in het bos. Ik besluit om te kijken waar hij blijft.

Als ik mijn tent open, zie ik hem nergens. Het enige wat ik zie is de grote volle maan die omringd wordt door de honderden sterren. De koude windvlaag zorgt voor kippenvel.

Niet gaan.

Ik ga ook niet diep het bos in, alleen een klein stukje.

Niet gaan.

Athan is in de buurt, dus het kan geen kwaad als ik er heen ga voor heel even.

Uit mijn tas pak ik snel een zaklamp en een vest, want mijn tenen vriezen er bijna af.

Daarna loop ik een stukje het bos in.

"Athan!" Roep ik zachtjes. Maar ik krijg geen antwoord.

Ik loop nog iets verder, maar niet zo ver dat ik de tenten niet kan zien meer.

"Athan!"

En dan hoor ik het geluid van een krakende tak uit een struik verderop.

"Athan, ben jij dat?" Vraag ik en loop er snel naartoe.

Als ik achter de struiken kijk, zie ik niemand staan. Wanneer ik me weer omdraai staat er iemand recht voor mijn neus, waardoor ik gil en een paar passen naar achteren zet.

"Jonas?!" Vraag ik als ik ben bijgekomen van de schrik. "Wat the fuck doe jij hier?"

"Ik was opzoek naar jou! Ik had je sms'je gehad."

Sms'je?

"Wacht, ben jij de Helper?" Vraag ik geschokt.

Hij knikt hevig met zijn hoofd. "Ik heb hem gezien Destiny..."

"Wat..." vraag ik zacht.

Jonas laat een trotse lach horen. "Hij is zo'n meesterbrein. Het is zo belachelijk dat we, of nou ja jij, hier nooit op bent gekomen."