In Love With Your Pain...

34 ▪︎Halloween▪︎

Misschien is het Maya?

Zoekend kijk ik de kamer rond, maar mijn telefoon is nergens te bekennen. Dan realiseer ik me dat het nog op de keukentafel ligt.

Beneden...

Stel... dat het een inbreker is? Die zou niet aanbellen toch? Dus kan het vast geen kwaad als ik eventjes naar beneden loop.

Misschien is het Maya wel met een dringende boodschap. Met die gedachte open ik voorzichtig mijn kamerdeur. Het gekraak helpt niet echt mee in deze situatie.

Op de gang maak ik de lichten aan en als ik niks zie, loop ik

in een keer de trap af, en door naar de voordeur.

En wanneer ik het open, zie ik... niemand staan.

Niemand...

De koude lucht blaast in mijn gezicht waardoor mijn spieren lichtelijk verkrampen.

"Hallo?" Roep ik luid de diepte in. De echo zorgt voor een huivering over mijn rug. Het zicht voor me is donker en de mist maakt het niet minder angstaanjagend. Alsof de witte mist een poging doet om de donkere nacht te verslinden, maar het nooit zal winnen.

Het blijft stil. Niemand geeft antwoord. Het enige wat ik kan horen is de ruis die wordt veroorzaakt door de snelle wrijving van de lucht.

Ik durf geen stap naar buiten te zetten, dus sla ik mijn deur weer zo snel mogelijk dicht. En even probeer ik te beseffen wat er zojuist is gebeurd...

Een naar gevoel komt omhoog, waardoor ik meteen naar de keuken loop voor mijn telefoon om Maya te bellen. Ik wil nu niet alleen zijn.

"Hey Des, alles goed?" Vraagt ze bezorgd.

"Er is hier iemand..." fluister ik.

"Wat? Bel de politie dan!"

"Ik weet niet of het echt zo is, of een illusie, maar er belde net iemand aan en toen ik opendeed was er niemand."

"Misschien was het gewoon een slechte grap? Kinderen doen dat wel vaker tijdens Halloween. " Probeert ze.

"Ik... ik weet het niet. Waar ben je?"

"We zijn nog in Amsterdam..." zegt ze spijtig.

Door het raam zie ik dat het ook lichtjes begint te regenen.

Niet veel later komen de bliksemflitsen en donderslagen ook tevoorschijn, terwijl de zachte regendruppels vervangen worden door een hevige stortbui. Fascinerend hoe deze situatie in een minuut tijd, ruim twintig keer zo erg is geworden.

Lekker dit.

"Blijf alsjeblieft even praten. Ik wil niet het gevoel hebben dat ik alleen ben nu." Zeg ik dan.

"Oké... uhm, hoe gaat het met je moeder? Vinden ze het leuk in Moviepark?"

"Ja, mijn moeder vertelde dat mijn zusjes het erg leuk vinden, maar dat ze me wel misten..."

"Dat kan ik me voorstellen." Lacht ze.

"Hoe was jouw date met Nate?" Ik grinnik even door de rijmende woorden.

Humor.

"Fantastisch! Hij is stiekem heel romantisch. Onze suite was prachtig versierd met rozenblaadjes..." vertelt Maya enthousiast. Op de grond zie ik dan de scherven liggen van het glas wat ik eerder hoorde vallen. Helaas zag ik het net te laat, waardoor mijn voet gesneden is. Het warme bloed begint te druppelen op de grond.

"Hoe ging het gisteravond dan? Was het toen wel rustig zonder ons?" Vraagt ze dan.

Terwijl ik de scherven van het glas opruim en niet probeer dood te bloeden, zorgt een bliksemflits voor verlichting van de vloer.

"Ja...Oh my god Maya..." gil ik bang.

"Wat?"

"Er...staan voetafdrukken op de vloer..." zeg ik terwijl ik het natte spoor volg dat zichtbaar is door het licht van de bliksemflitsen.

Zonder af te wachten, pak ik een groot mes van het aanrecht en met trillende handen houd ik het voor me.

"Des... rustig blijven. Zolang de voordeur op slot zit hoef je-"

De voordeur...

"Fuck! Nadat iemand aanbelde... ben ik het slot vergeten..." Fluister ik paniekerig.

"Des..." begint ze serieus. De toon in haar stem voorspelt niet veel goeds.

"Misschien was die deurbel een afleiding...zodat iemand naar binnen kon kom-"

Net op dat moment lijkt mijn telefoon geen bereik te hebben en wordt mijn gesprek met Maya afgekapt.

"Hallo??? Maya!" Maar niks lijkt meer te werken. Mijn telefoon lijkt helemaal uitgeschakeld te zijn, zonder logische verklaring.

"Dit is niet grappig...wie je ook bent..." komt er hakkelend uit. Flashbacks die ik altijd heb onderdrukt, komen weer omhoog wanneer ik naar mijn wazige reflectie op het metalen oppervlak van het mes kijk.

"...doe me geen pijn."

Het oorverdovende geluid van de regen zorgt voor nog meer wanhoop. De buren zullen me namelijk niet horen als ik zou schreeuwen om hulp. Niemand zou me horen...

Het licht van de gang is niet voldoende, dus loop ik haastig naar de woonkamer waar ik de lichten aanmaak. Na een paar seconden begint het licht te flikkeren.

Nee. Nee. Alsjeblieft niet!

Zoals het lot mij vaker tegenwerkt, is het weer eens niet anders.

Paniekerig schuif ik de schakelaar omhoog en omlaag, maar het licht blijft uit. Het werkt gewoon niet meer. Niks werkt!

Plots waait het keukenraam wagenwijd open waardoor ik schreeuw van de schrik. Dat moest de wind wel zijn geweest. Ik loop wederom terug naar de keuken om het raam dicht te doen...

Maar dan snak ik naar adem door wat ik zie... Gelijk voel ik me misselijk worden.

"Geen woord X". Staat er in grote rode letters op het raam. Dezelfde woorden die tot op de dag van vandaag gekerfd staan op mijn bovenbeen... Dit stond er net nog niet.

Ik ben niet alleen...

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

😱😱😱

Gaan jullie iets speciaals doen met Halloween?😄

Stem, comment, follow❗️