In Love With Your Pain...

21 ▪︎Nate▪︎

Een paar mensen kijken nu ons kant op. "Nate, blijf alsjeblieft rustig. Ik haal Maya en dan kunnen jull-"

"Ik hoef haar even niet te zien vandaag." Onderbreekt hij me.

Ja, misschien moet ik me er ook niet mee bemoeien. Dat is beter.

"Kunnen we over wat anders praten?" Vraagt hij dan rustiger.

Ik knik. "Wat had jij voor je mondeling Duits?"

"Een negen, wat had jij voor dat natuurkunde-ding eigenlijk?" Vraagt Nate dan.

"Een acht, geloof ik. Weet je toevallig of Jonas komt vandaag?" Vraag ik subtiel aangezien hij de reden was dat ik niet naar dit feest wilde gaan.

Hij kijkt me verbaasd aan. "Gaat een beetje moeilijk met een gebroken kaak en gekneusde ribben." Lacht hij.

Hij houdt langzaam op met lachen wanneer hij mijn verwarde gezicht ziet.

"Oh, je wist het niet?" Vraagt hij dan weer. Ik schud mijn hoofd.

"Hij is aangevallen door iemand op straat, vorige week ergens." Legt hij uit.

"Door wie?" Vraag ik dan.

Natuurlijk weet ik al wie het is. En ergens vind ik het ook terecht. Het verbaast me dat hij nog leeft.

"Geen idee, hij droeg een masker. Waarschijnlijk iemand uit het andere voetbalteam. Die jongens hebben het wel vaker op ons gemunt."

"Wat erg." Dat kwam er niet gemeend uit en ik denk dat Nate dat doorheeft.

"Hoe gaat het verder met je?" Vraag ik dan snel.

"Op Maya na, gaat het best wel lekker. Ik vertrek volgend zomer weer naar New York." Zegt hij trots.

"Serieus? Weer voor je studie of echt om te ontspannen?" Vraag ik opgewonden.

"Voor allebei een beetje." Lacht hij.

"Maar dit keer meer voor ontspanning. Na al het gedoe thuis en met Skye en nu met Maya, wil ik er even tussenuit."

Ik knik begrijpelijk. "Denk je nog veel aan Skye?"

Hij knikt. "Elke dag. De politie heeft zijn zaak afgesloten, maar het klopt niet."

Kippenvel kruipt over heel mijn lichaam. "Wat bedoel je?"

"Het klopt gewoon niet. Skye had zoveel doelen. We maakten samen plannen om naar New York toe te gaan..., ik snap niet waarom hij zelfmoord zou plegen."

"De mens is erg onvoorspelbaar." Zeg ik met een trillende stem.

"Maar toch klopt het niet. Dat weet ik gewoon." Gaat hij door.

"Ik moet even naar het toilet." Onderbreek ik hem. "Welke kant moet ik op?"

"Gewoon rechtdoor en dan de tweede deur links." Antwoordt hij.

Snel loop ik ernaar toe en tref Maya huilend aan. Zonder ook maar iets te zeggen, omhels ik haar.

"Ik ben een vreselijk mens, Des." Jammert ze.

"Je deed wat je moest doen. Achteraf gezien zouden we alles anders gedaan kunnen hebben. Maar zo is het nu eenmaal." Zeg ik terwijl ik over haar haar strijk.

"Ik had hem erbij moeten betrekken hè?" Vraagt ze dan.

Langzaam knik ik. Het doet me pijn om haar zo te zien, want ze handelde vanuit goede intenties.

"Maar ik was zo bang. Wat als hij het kind wilde en ik niet?

Mijn leven zou dan compleet veranderen en..." zegt ze snikkend.

"...en ik was daar nog niet klaar voor. Misschien later, maar niet nu."

Ze droogt haar tranen en kijk me vragend aan.

"Misschien verandert alles als je hem precies ditzelfde zegt?" Zeg ik.

"Hij wilt me niet zien." Antwoordt ze hoofdschuddend.

"Hij is boos, omdat hij zich beledigd voelt. Je hebt hem buiten jouw besluit gehouden, terwijl het kindje ook van hem was." Zeg ik.

"Maar hij geeft om je en ik weet zeker dat hij je zal begrijpen, want ik ken hem."

"Zeker?" Vraagt Maya.

Ik knik glimlachend.

"Dankje." Zegt ze en drukt een kus op mijn wang om vervolgens het toilet uit te lopen.

°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●°•○●

30 stemmen?

10 comments?

Let's try!!

Het volgende deel wordt spannend! 😉