Μέχρι Το Τέλος

|15| Την σωστη στιγμη

Ξύπνησε αρκετά γρήγορα. Η μητέρα της όταν το είδε αυτό έβαλε τα κλάματα γοερά και την αγκάλιασε τόσο σφιχτά που νόμιζε πως θα την έπνιγε. Ήταν τόσο κουρασμένη, σαν να περπατούσε για μέρες στο δάσος. Χαμένη χωρίς πυξίδα. Με αδειανό ουρανό. "Μανούλα μου", της είπε και έβαλε τα κλάματα τραβώντας την ξανά στην αγκαλιά της.

Όταν έμαθε για το τι είχε γίνει ένιωσε τόση ντροπή. Που κοιμήθηκε κατά την διάρκεια μιας ιερης τελετής. Που χρειάστηκε να  αναστατώσει όλες τις ιέρειες και να φέρει τον πατέρα της και τους αδερφούς της μέχρι τον ναο μόνο για αυτήν, και να διακόψουν τις δουλειές τους. 

Άκουσε με προσοχή όλα όσα της είπε η μητέρα της. Άρχισε τότε να θυμάται τα τελευταία λόγια του Έκτορα. Αντιλήφθηκε πως είχε να αδιαθετησει πάνω από έναν μήνα αλλά δεν το είχε καταλάβει πριν. Δεν έδινε σημασία. Η στενοχώρια και το άγχος της θα έφταιγαν. Έτσι δικαιολογούν τον εαυτό της. Αλλά εκείνη την στιγμή κατάλαβε. Την κόπηκαν τα πόδια. Αισθάνθηκε σαν να γινόταν κάποιος σεισμός και το πάτωμα γκρεμίζεται από κάτω της, και έπεφτε στα τάρταρα. Ασυνεσθητα έβαλε το χέρι της χαμηλά στην κοιλιά της και προσπάθησε να νιώσει κάτι. Μάταια όμως.

"Κόρη μου...", την διέκοψε η μητέρα της διακόπτοντας τον ειρμό των σκέψεων της. "Μιλά μου. Πες μου τι σε απασχολεί, τι τριγυρνάει στο μυαλουδακι σου τόσο καιρό και βαραίνει την ψυχούλα σου; Ο,τι και αν είναι θα το αντιμετωπίσουμε μαζί αγάπη μου."

Ακούγοντας τα λόγια της μητέρας της, η Ανδρομάχη ξέσπασε κε κλάματα. Κουρνιαστηκε στην αγκαλιά της και άρχισε να της εξιστορεί κάθε στιγμή που περνούσε μαζί του. Από την πρώτη στιγμή που κοιταχτηκαν, μέχρι την πρώτη φορά που οι ματιές τους συναντήθηκαν τόσο καντα όσο ποτέ. Από το φιλί τους στους κήπους εκείνη την βροχερή ημέρα, μέχρι τις στιγμές πάθους που πέρασαν στην σπηλιά. Και την στιγμή του αποχαιρετισμου τους που ήταν τόσο σκληρή και τόσο πικρή και για τους δύο τους. 

Με την μητέρα της είχε πάντοτε μια πολύ ειλικρινή σχέση. Όσο άκουγε τα λεγόμενα της κόρης της δεν μπόρεσε να κρύβει τα συναισθήματα της. Όταν της εξιστορουσε τον έρωτα τους συγκινήθηκε, θυμουμενη τον δικό της έρωτα, ενώ όταν άκουσε για όλα αυτά που είχαν συμβεί στην σπηλιά, αναστατώθηκα αρκετά άλλα σε καμία περίπτωση δεν θυμωσε με την κόρη της.

Αυτή και ο Ηετίωνας, ήταν από τα λιγοστά βασιλικά ζευγάρια που παντρεύτηκαν από έρωτα και μόνο. Αυτή δεν ήταν τίποτε παραπάνω από μια ιέρεια στον ναο της Άρτεμις, κόρη του ιπποκόμου του παλατιού, όταν ο Ηετιων, διάδοχος τότε του θρόνου,  την ερωτεύτηκε μια νύχτα του  Αυγούστου σε μια τελετή προς τιμής του θεου Διονύσου. Όταν της είδε με τα τελετουργικα μαγεύτηκε από την ομορφιά της. Ήταν τότε εικοσιπέντε στα εικοσιεξι, και κάνεις δεν την ήθελε λόγο της ηλικίας της. Διάλεγαν πάντα τις νεότερες αδερφές της. Μαλλιά ξανθά και μάτια πράσινα, μεγάλα και κουκουλωτα. Μετρίου αναστηματος, με λυγερο κορμί και πανέμορφα λεπτά άκρα. Εκείνος στα τριάντα. Ψηλός και δυνατός, με ανοιχτές πλάτες και λευκό αισιόδοξο χαμόγελό. Κάστανα μακριά μαλλιά και κάστανα περιποιημένα μούσια. Είχε διατηρηθεί πολύ καλα στο πέρασμα των χρόνων. Θα αρραβωνιαζοταν μια πριγκίπισσα, από την Ελλάδα ως συνθήκη ειρήνης. Είχε όμως το δικαίωμα της επιλογής ως πρωτότοκος. Μόλις την είδε, το ίδιο κιόλας βράδυ πήγε στο σπίτι της, και την ζήτησε από τον πατέρα της. Το άλλο πρωί ανακοινώθηκε οι αρραβωνιστικό τους με όλους τους πολίτες να μένουν άφωνοι με την απόφαση του πρίγκιπα αλλά και συγκινημένοι με τον έρωτα τους. Την ημέρα των γάμων τους στεφθηκαν βασιλιάς και βασίλισσα, καθώς ο πατέρας του, αποσύρθηκε. Έτσι έζησαν πολλά χρόνια μαζί αγαπημένοι και έφεραν στον κόσμο 9 υπερπχα παιδιά. Διαφορετικά το ένα από το άλλο, αλλά όλα καλά στην ψυχή τους.

"Ο,τι και αν γίνει εγώ θα είμαι στο πλάι σου.", της είπε σκουπιζοντας τα δάκρυα από τα ροδαλά μάγουλα της κόρης της.
"Ας μην το πούμε όμως ακόμη στον πατέρα σου. Θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω με την Τροία, με τον Έκτορα. Να έρθει πρώτα να σε ζητήσει, γιατί δεν νομίζω να ζήσει να δει το παιδί του αν το μάθει ο πατέρας σου.", συνέχισε κάνοντας την Ανδρομάχη να ξεχάσει και να απλώσει ένα χαμόγελο στο πρόσωπο της.

"Σε ευχαριστω μαμα μου", της είπε και την φίλησε.
"Τους θεούς να ευχαριστείς που σε ευλογίαν με αυτό το ιερό δώρο, την μητρότητα."

Και με αυτά τα λόγια η κουβέντα τους έλαβε τέλος με την Ανδρομάχη να αποκοιμιεται στο κρεβάτι της πιάνοντας την κοιλιά της και την μητέρα της να της χαϊδεύει τα μαλλιά.