Μέχρι Το Τέλος

|4| Η αντικατάσταση της θλίψης

Μπαίνοντας στην αίθουσα υποκλίθηκε και κάθισε δίπλα στην μητέρα της, η οποία με την βοήθεια των υπηρετριών, κάλυψε το πρόσωπο της Ανδρομάχης με ένα κοντό πέπλο. Κατά παράδοση οι νύφες στον αρραβώνα τους φορούσαν ένα πέπλο, το οποίο αφαιρούμε στην συνέχεια ο αρραβωνιστικός ως επισημανση των αρραβώνων.

Στην αίθουσα επικρατούσε φασαρία. Οι καλεσμένοι βασιλιάδες και λοιποί πολεμιστές μιλούσαν, έτρωγαν και έπιναν σαν να βρίσκονταν στο δικό τους παλάτι. Αυτό ήταν θετικό καθώς έτσι αποδεικνύεται η σωστή χρήση του ιερού θεσμού της φιλοξενίας.

Έπειτα από ώρα, οι δύο φρουροί που φυλούσαν την κύρια είσοδο, ανήγγειλαν τους δύο πρίγκιπες. Η Ανδρομάχη κρεμόταν από τα χείλη τους και από την αγωνία της δεν μπορούσε να βγάλει άχνα. Οι πύλες άνοιξαν και μπήκαν μέσα φρουροί από την Τροία, σαν αυτούς που έφεραν τα υφάσματα. Ακούμπησαν μπροστά στον θρόνο σεντούκι με κοσμήματα και άλλα πολύτιμα αγαθά. Τελευταίος μπήκε μέσα ο Έκτορας, μόνος.

Μπαίνοντας μέσα, η ατμόσφαιρα στην αίθουσα σκεπάστε από δέος και όλοι υποκλίθηκαν. Επικρατούσε πλέον ησυχία και όλοι περίμεναν την είσοδο του Τρωίλου. Πιο ανυπομονη ήταν η Ανδρομάχη.
 
Τότε ο Έκτορας πήρε μια βαθειά ανάσα και ανακοίνωσε.
"Σήμερα το πρωί, το καράβι μας βρήκε την εύφορη στεριά σας. Στο καράβι ταξίδεψα μόνος εγώ καθώς ο αδελφός μου, Τρωίλος, έπεσε μαχόμενος προ ολίγων ημερών. Ο αρραβώνας του με την πριγκίπισσα Ανδρομάχη δυστυχώς αναβάλλεται."

Αυτα είπε και αμέσως ξέσπασε ανησυχία στην αίθουσα. Έλεγαν όλοι για τον πόλεμο στην Τροία αλλά η Ανδρομάχη δεν καταλάβαινε τίποτα. Όλο άκουγε διαφορά από τους γονείς της όταν κρυφάκουγε την καμαρή τους αλλά πάντα την διαβεβαιωναν πως δεν ισχύει κάτι τέτοιο.

Τότε πήρε τον λόγο ο Ηετίωνας
"Λυπούμαστε όλοι πολύ για την απώλειά σας. Παράλληλα όμως να ειπω τις ανησυχίες μου για την άμεση αποκατάσταση της κόρης μου με Τρώα πρίγκιπα."

Και του απάντησε τότε ο Έκτορας
"Βασιλιά μου μην ανησυχείς και όλα τα έχω στον νου μου. Στην Τροία επικρατεί ανακοχή για ταφή των νεκρών. Έτσι και εγώ θα μείνω εδώ αυτές τις μέρες για να βρω τον κατάλληλο σύζυγο για την κόρη".

"Καλώς! Ας γιορτάσουμε!"
Έτσι είπε ο Ηετιωνας και ευθύς αμέσως έπεσαν όλοι στο τραπέζι με τα πεντανόστιμα εδέσματα.

Η Ανδρομάχη έμεινε νηστικη. Δεν ήταν όμως η θλίψη της για τον θάνατο του παρολίγον αρραβωνιστικού της αλλά κάποιος άλλος τριγύριζε στον νου της. Ο Έκτορας ήταν αυτός ο άνδρας που δεν την άφηνε να βάλει μπουκιά στο στόμα της.

Από την πρώτη στιγμή που τον είδε σάστισε. Εντυπωσιάστε από τα κάστανα πονηρά και σαγηνευτικά μάτια του, από τα ανέμελα μαλλιά του και από το ύψος και το γεροδεμένο κορμί του. Δεν είχε δει άλλον άνδρα όμοιον του. Ο τρόπος που μιλούσε τον έκανε ακόμη πιο ελκυστικό. Η βαριά βραχνή φωνή του διαπερνούσε να αυτιά της και έφτανε στο κέντρο της ψυχής της. Ήταν ερωτευμένη μαζί του και δεν το έκρυψε. Είπε τότε στον Ποδή,
"Μακάρι να με αρραβωνιαζατε με αυτόν."
"Δεν ψάχνει σύζυγο αυτος.", είπε σχεδόν αγανακτησμενος και εκείνος.