Mabilis naming narating ang bahay namin dati, lalabas na sana ako nang magsalita si karina.
“I'll wait for you here..” nakangiting sabi niya, nginitian ko siya pabalik at mabilis na humalik sa pisngi niya tsaka lumabas ng kaniyang sasakyan.
habang palapit sa gate ng malaking bahay namin ay hindi ko mapigilang kabahan, parang nangangatog pa ang mga tuhod ko.
pinindot ko agad ang doorbell, mabilis naman itong nabuksan ni Somi. Worried 'yung mukha niya ngayon habang nakatingin sa akin ng diretso.
nagpakawala ako ng buntong hininga bago pumasok sa loob..
pagtapak palang ng paa ko sa loob ng bahay namin ay may naririnig na akong hikbi na galing sa sala, mas tumindi ang kaba sa dibdib ko.
hindi na ako nagsayang anumang oras at mabilis na dumiretso sa sala kung saan may naririnig akong nag-uusap at may parang umiiyak pa.
“t-tita? t-tito?” tawag ko sa dalawa at kahit nakatalikod pa sila sa 'kin ay alam kong sila ito. Parang pinana ng kung ano 'yung puso ko, dahil matagal ko na silang hindi nakikita.
huling pag-uusap pa namin ay galit sila sa 'kin, bigla nalang dinurog ang puso ko nung humarap sila.
Kita ko agad ang mukha ng mom ni Minju, mabilis na nanuot sa isipan ko ang mga alaala dati na ganitong ganito rin. Walang pinagbago sa reaksyon ng mukha na nakikita ko sa pamilya ni Min pero hindi na dahil sa galit kun'di sa sakit nung malaman naming wala na siya.
“W-Winter..i-i'm sorry!” naiiyak paring tugon ni tita, she's sincere while saying those words na sobrang satisfying pakinggan. Pati ako nahahawa sa ipinapakita nilang emosyon ngayon lalo na ng mom ni Min.
Tumayo si dad sa pwesto niya at inakay ako paupo sa mahabang couch na katapat ng inuupuan ng mga magulang at older brother ni Minju.
Katabi ko si ate at sa kabila naman ay si dad, hindi ko naman na nakita si Somi after niya akong pagbuksan ng gate. Siguro nasa labas siya ngayon.
“honey, stop crying..we're here to tell them the t-truth.” pag-aalo ni tito sa asawa niya, para pa siyang kinakabahan habang sinasabi 'yon.
what's the truth na kailangan kong malaman? anong pakay nila sa 'min after almost 3 years na pinagkaitan nila kaming mag mourn sa pagkamatay ni Min?
After magsalita ni tito ay wala paring sumunod na nagsalita sa 'min, parang hinihintay naming tumigil muna sa pag-iyak ni tita dahil gusto naming marinig ang sasabihin nilang katotohanan.
Minutes passed and thankfully minju's mom stopped from crying, i think she's ready to talk properly with us now.
“unexpected, right?” panimula ni tita, hindi parin mawawala ang aura niya na mataray kung magsalita “h-hindi na namin kaya e..” dagdag niya at parang maiiyak nanaman siya pero mabilis siyang inalo ni tito kaya napigilan niya ang emosyon niya.
“Firstly, i really want to apologize..”
“for what?” mahihimigan mong seryoso at maawtoridad ang pagkakatanong ni dad, parang gustong gusto niya nang malaman kung ano ba talaga ang balak nilang sabihin. “for making my daughter miserable?” nagsitinginan ang lahat kay dad lalo na ako dahil sa sunod niyang sinambit.
“dad.” mahinang tawag ni Ate kay dad, sinusuway.
Until now, para parin akong nakalutang sa kawalan. Wala akong maintindihan sa paligid ko kahit na sobrang linaw ng pagkakadinig ko sa sinasabi ng mga tao.
“w-we lied..” tita suddenly admitted, napaangat ang tingin ko sakaniya at parang bigla akong natauhan na gusto pang marinig ang mga sasabihin nila.
