Stuck in the maze

Hoofdstuk 23

Alice.

Ik lig nu alleen in mijn hangmat. Het is een heldere nacht. De enige gedachte die telkens in mijn hoofd blijft hangen is arme Minho die nu vast zit in het Labyrint. En niet alleen Minho, maar ook Thomas en Alby die nu in levensgevaar zijn.

Het is ondertussen al na middernacht. Al uren lig ik op mijn rug in mijn hangmat. Slapen kan ik niet, niet nu mijn beste vrienden vast zitten in een doolhof met mens-etende robotspinnen. Het liefst wil ik nu gerustgesteld worden door Newt z'n warme arme en Minho's liefhebbende woorden. Maar Newt het volgens mij meer stress momenteel dan ik en ik zou dus degene zijn die hem moet troosten. En Minho... tja.

Een traan rolt uit mijn ooghoek zijwaarts van mijn wang af. Als ik een beetje ben uitgehuild kruip ik mijn hangmat uit en besluit om een klein rondje door het kamp te lopen. Een windvlaag waait langs mij, waardoor mijn haren een beetje de lucht in geblazen worden. Ik loop kalmpjes en nadenkend langs de rand van het bos als ik ineens geritsel hoor vanuit het bos. Ik draai me met een ruk om en ik knijp mijn ogen tot spleetjes.

Ik ontspan een beetje als ik Newt tegen een boom zie zitten. Hij schrikt een beetje als ik naast hem plaats neem. "Waarom slaap je nog niet?" Aan zijn stem hoor ik dat hij het zwaar heeft. "Waarom slaap jij nog niet?" Stel ik zijn eigen vraag terug. "Minho, Alby en Greenie." Zeggen we op hetzelfde moment. Een zwakke glimlach verschijnt op mijn gezicht.

Langzaam laat ik mijn hoofd op de schouder van Newt vallen en ik voel dat hij kusjes op mijn haar geeft. "Newtie?" "Hm." Ik wacht nog even voor ik mijn vraag ga stellen. "Heb jij ook het gevoel dat de geschiedenis zich herhaalt. Dat zij morgen ook terug komen, net zoals dat wij de nacht in het Labyrint hebben overleefd?"

"Ja dat zou kunnen ja. Helaas is de kans wel klein plus zij hebben Alby en er was duidelijk iets mis met hem." Ik maak een instemmend geluidje en laat mijn hoofd weer rusten op zijn schouder. Langzaam wordt mijn hoofd lichter en val ik inslaap tegen Newt aan. "Welterusten Ally." Hoor ik hem nog fluisteren voordat ik helemaal weg dommel.

Thomas.

Ik ren zo hard als ik kan weg van deze Griever, of hoe ze dan ook genoemd worden. Minho en ik hebben net Alby opgehangen aan klimop zodat we hem in de ochtend, als we het overleven überhaupt, hem naar beneden kunnen halen en hem mee kunnen nemen terug naar het kamp.

Terwijl we Alby omhoog aan het hijsen waren kwam er vanuit het pad naast ons een Griever aanrennen. Minho had het op een lopen gezet dus moest ik Alby nog de laatste centimeters omhoog tillen. Zo snel als ik kon drukte ik mezelf tegen de muur aan, verstopt achter het klimop. Toen de Griever weg was heb ik Alby vast geknoopt aan een stevige tak. Net zoals Minho ben ik gaan rennen voor mijn leven.

Een Griever hoorde mij en kwam achter me aan en nu zijn we hier. Minho is weg en ik heb geen idee waar ik hem nu kan vinden. Hij kent dit hele doolhof uit zijn hoofd en ik weet niet eens hoever van het kamp ik me nu bevind. Ik maak scherpe bochten in de hoop de Griever een beetje af te schudden, zodat er meer afstand tussen ons is.

Ik ga opnieuw een bocht om als ik tegen iets aan knal. Ik denk dat ik nog nooit van mijn leven zo bang ben geweest voor de dood. "Waar wacht je op Greenie, ga rennen dan!" Roept Minho in paniek. Hij trekt me omhoog van de grond en samen rennen we verder. "Kom deze kant op, deze deur gaat zo sluiten." Ik volg Minho met alle vertrouwen. De Griever zit nog steeds op onze hielen.

Minho rent een lange gang door die langzaamaan steeds smaller wordt. Ik sta nog stil aan het begin van de gang en draai me om naar de Griever. "Greenie, waar ben je mee bezig kom hierheen!" Schreeuwt Minho met nog meer paniek dan eerst. Het gangpad begint aardig smal te worden en met de Griever 2 meter achter mij begin ik met sprinten. Zo snel als ik kan wurm ik me tussen de 2 muren door, de Griever volgt mijn voorbeeld en rent achter me aan.

Minho zijn ogen zijn groot als hij de geplette Griever tussen de muren ziet liggen. Hijgend zet ik mezelf neer tegen de muur achter me. "Je hebt zojuist een Griever gedood?!" Zegt Minho concluderend, maar toch ook zeer verbaast. Een zwakke glimlach komt tevoorschijn op onze gezichten. Minho kijkt naar boven, naar de lucht. "Kom we moeten gaan, het begint al licht te worden." Hij hijst me omhoog en hij begint met de tocht terug naar het kamp.

Vlak voor de nog gesloten uitgang lopen we naar de muur waar Alby nog aan hangt. Rustig halen we hem naar beneden en als hij dan eindelijk tegen de grond aanligt pakt Minho hem op en hangt hem over zijn schouder. In de verte horen we de deuren openen met een hard geluid. En zware wind vliegt van achteren langs me heen. "Kom we kunnen terug naar huis."

'Huis?' Minho noemde het kamp zojuist thuis. Ik heb nog nooit iemand dat horen zeggen. Hij zal niet beter weten natuurlijk, hij is hier namelijk al 3 jaar, denk ik. Ik weet ook niet wat mijn thuis is. Hetgeen dat ik wel weet is dat ik hier niet thuis hoor. Ik wil terug naar mijn familie.

In mijn gedachte verzonken heb ik ondertussen de voetstappen van Minho gevolgd naar het kamp. Ik zie Alice met een bedroefd gezicht een hand vol met gras uit de grond plukken. De rest van de Laarders zijn al druk aan het ontbijten en sommige zijn zelfs al aan het werk. Als Alice ons dan ook ziet springt ze meteen op. Ze rent naar me toe en slaat haar armen om mijn nek. "Godzijdank dat jullie nog oké zijn."

Ze laat me los en ik hoor achter me dat Minho Alby op de grond legt. Naar beneden kijkend lopen ze naar elkaar toe. "Alice, zijn wij... ik bedoel... is alles goed tussen ons?" Stamelt Minho. "Alsof ik klunk wil hebben met jou, Mini." Er verschijnt een brede glimlach op Minho's gezicht en hij trekt Alice tegen hem aan. Ik heb Minho nog nooit zo gelukkig gezien.

"HEY JONGENS, KIJK EENS WIE HIER ZIJN!" Roept Alice d'r longen uit zodat iedereen haar kan horen.