Stuck in the maze

Hoofdstuk 13

Alice.

Ik zit in mijn zelf gebouwde boomhut met een stukje perkament. Ik had sindsdien het perkament ontdekt in de opslag schuur. Ik wil iets schrijven, ik weet niet wat en voor wie, maar ik wil iets schrijven. Na een tijdje nadenken begin ik met schrijven. Ik schrijf over alle leuke momenten hier en alles wat ik me kan herinneren sinds ik hier ben. Over mijn aankomst dus. Het labyrint met Newt en dat hij me negeert. Over Minho die mij nu plotseling leuk vindt en over Gally en z'n meningen. Ik schrijf alles op wat ik bedenk. Ik begin kramp te krijgen in mijn hand, maar ik ben nog niet klaar met mijn verhaal dus ik blijf doorschrijven.

Ik schrijf over Newt, wat ik leuk aan hem vind en wat ik minder vind. Ik schrijf ook nog over Minho, wat ik dus leuk aan hem vind en wat niet. Na een tijdje heb ik echt heel veel kramp in mijn hand en ik vouw mijn stukje perkament op. Ik stop hem in de zak van mijn vest.

Ik klim naar beneden en het verband dat om mijn vinger zit blijft haken aan een stuk hout. "Shuck!" Het is een woordje van de jongens hier. Ik ben er al een maandje dus langzamerhand begin ik hun woordenschat over te nemen. Ik schud me los van het hout en loop terug naar het kamp.

Als ik bijna het bos uit loop hoor ik verschillende mensen mijn naam roepen. Ben ik echt zo lang weg geweest? Zodra ik het veld op loop en achter de bomen vandaan kom, komt Minho al direct op me af hollen. "Ally, waar was je? We hebben overal naar je gezocht. Je kwam niet opdagen met de lunch en daarna hadden we je ook niet gezien. Sommige dachten zelfs dat je het labyrint in was gerend." "Wat denk jezelf? Dit is mijn vrije dag, gast." Ik geef hem een stomp op zijn schouder. Hij grinnikt. "Maar even serieus, Al. Waar zat je?" Ik haal mijn schouders op. "Ach, laat ook maar. Kom Frypan heeft het eten klaar."

We zitten aan de eettafel. Ik zit naast Minho en aan mijn andere zijde zit Chuck. Ik weet niet waar Newt is. Ik heb hem eerlijk gezegd de hele dag nog niet echt gezien. Frypan heeft aardappelen gebakken met bonen en bacon. "Alice, waar zat je vanmiddag? We hebben echt alles doorzocht. Ik had mezelf bijna opgeofferd om het labyrint in te gaan om je te zoeken. Je was echt super goed verstopt." Ik haal mijn schouders op en eet mijn laatste stukje bacon op. "Kom op Ally!" Smeekt Minho mij. "Jemig Minho, als je het echt zo graag wilt weten. Kijk hè, daar achter, zie je die bomen daar. Helemaal daar achter ergens." Ik wijs een willekeurige plek aan achter ons.

Minho is omgedraaid en ik pak de bacon van zijn bord. Chuck begint te grinniken. Net voordat Minho zich weer terug draait stop ik het stukje bacon in de zak van mijn vest. De blik van Minho staat op Chuck die zijn hand voor zijn mond heeft om niet te lachen. Ik zeg je eerlijk het gezicht van Minho is echt om van te genieten op dit moment. Daarna wend hij zijn ogen op mij. "Alice, wat heb je nu weer uitgespookt?" Zegt hij met een speelse geïrriteerde stem. Ik trek mijn wenkbrauwen omhoog.

Ik pak de bacon uit mijn zak en deel hem door tweeën. De ene helft voor mij en de andere voor Chuck. Wat ik niet door heb is dat het stukje perkament dat al in mijn zak zat eruit is gevallen. Minho heeft geen aandacht voor zijn bacon maar pakt het perkament. Hij springt op terwijl hij roept: "HA! Ik heb het dagboek van Alice gevonden!" Ik stik zowat in het stukje bacon als ik me realiseer wat er zojuist gebeurd is. Minho is al het donkere veld opgerend en ik sprint erachteraan. Proestend volg ik zijn voetstappen. Ik buk me voorover zodat ik niet stik in de bacon. Niet handig. Het is al donker en Minho is behoorlijk snel. Ik zie hem nergens meer.

Ietsjes verderop hoor ik gegiechel uit een boom komen. Ik sprint ernaartoe. Ik zie en silhouet zitten, Minho. Hij proest van het lachen. "HAHAH! DEZE MOETEN JULLIE HOREN!" Schreeuwt hij naar de jongens die naar buiten zijn gelopen om te gaan genieten van deze scène. "Beste Gally, ik weet dat je dit toch niet gaat lezen daarom kan ik het gewoon even vaststellen... HAHAHA! Oké oké, let op..." Ik weet wat er gaat komen. En Gally gaat het niet bepaald leuk vinden. "MINHO! GEEF HET TERUG! NU!" Hij kijkt naar mij van bovenaf en steekt zijn tong uit. Ik probeer hem te bereiken, maar ik ben net te klein om in de boom te komen.

Uiteraard negeert hij me en vervolgt zijn verhaal. "Beste Gally, bla bla bla, ik wil best wel een keer een klusje voor je doen. Bijvoorbeeld je wenkbrauwen scheren, ik beloof je dat het er beter uit gaat zien dan dat het nu is. HAHAHA! Kijk kijk! Hier heeft ze Gally zonder wenkbrauwen getekend!" Hij laat het aan iedereen zien. Ik voel en blik in mijn rug prikken en ik weet al wel van wie die is. Ik durf niet om te kijken. Toch doe ik het. Gally natuurlijk. Hij staart me aan met woeste ogen.

Ik zie dat Minho verder aan het lezen is. Ik moet het papiertje terug zien te krijgen voordat hij bij het stukje is dat ik mijn gevoelens over hem en Newt vertel. Te laat. Zijn ogen worden groot en ik krimp ineen. Minho laat het briefje uit de boom vallen, maar ik doe de moeite niet om hem op te rapen.

Verderop zie ik ook Newt aankomen hinken. Hij duwt iedereen aan de kant. Hij wilt het briefje oppakken, maar snel trek ik hem onder zijn hand vandaan. Newt kijkt me geïrriteerd aan en trekt het stukje perkament uit mijn vingers. Hij houdt hem boven mij waar ik net niet bij kan. De jongens om ons heen zijn aan het lachen en sommige roepen dingen zoals: "Kleintje!" "Wat stond erop?" "Alice komt weer aandacht te kort!"

Newt negeert de opmerkingen en loopt met het briefje weg. Ik doe niet eens mijn best om hem tegen te houden. Eerst moet ik namelijk nog realiseren wat er zojuist gebeurd is. Minho springt uit de boom en loopt weg. Hij loopt gewoon weg! Ik wil er nog achterna, maar ik bedenk me dat het verstandiger is om hem even te laten gaan. Ik vloek in mezelf. Nu weten Minho EN Newt dat ik ze leuk vind. Wat moet ik nu doen? Gally komt op me af lopen en bald een vuist van zijn handen. Hij geeft me een harde klap en alles wordt zwart.