Roza, bir gün kendini yabancı bir adamın evinde ajanlık yaparken bulmuştur.
Birkaç paket uyuşturucu için.
"Benim için her şeyi yapan adam, benim ihanetim yüzünden gitti," dedim göz kapaklarım ağırlaşırken. "Şimdi bu ilaçlarla onu unutturmaya çalış...
Yorumlarınız benim için çokönemli, yorumlarda buluşalım ♡
Yeni kurgum Okur ve Yazmaz'a bekliyorum hepinizi... (Aslında yenideğil, 2020 yılında paylaşıpsildiğim bir kurgu, belki hatırlayan birileri çıkar :'))
Keyifli okumalar.
꧁꧂
BÖLÜM 3: YABANCILAR YARALAYICIDIR ROZA
Tırtıl olmayı bırakarak kanat taktı kelebek
Bir gün yaşayacağını bilerek
Şimdi söyle kelebek, değdi mi bir günlüközgürlüğün ölmeye?
꧁꧂
Before You Exit; The butterfly effect
꧁꧂
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
꧁꧂
Evinden hiç kavga eksik olmayan çocuklar ya hiç büyümezmiş ya da küçük yaşta yaşlanırlarmış.
Çocuk kalmaya devam edersem dizlerimdeki yaralar hiçbir zaman bitmeyecekti. Kanayacaktı, kanayacaktı. Kabuk bile bağlamayacaktı, ben de küçük yaşta yaşlanmayı seçtim.
"Ateşi var." sesiyle gözlerim aralandı. Uzun kirpikli o çocuğun sesi öyle gür çıkmıştı ki, evde yankılandığını duyabiliyordum. Küçükken de bağırışlara uyandığım için alışık olduğum bu durum beni korkutmamıştı. Yerimden kalkmaya çalıştığımda yapamadım, koltuğa geri düştüm. Üstelik çok, çok üşüyordum. Titrediğimi fark ettiğimde battaniyeyi yüzümü kapatmak ister gibi yukarı çektim.
"Çabuk gel, hemen."
"Ne bağırıyorsun?" dedim uyandığımı fark eden çocuğa. Adımlarını bana yönelttiğinde korkuyla gözlerimi açtım. "Yoksa o adam öldü mü?" Kalkmaya çalıştığımda engel olarak geri yatırdı, "Hayır," dedi. "Başka bir konu."
"Yaşıyor mu peki?" dedim. Güçlükle konuşuyordum, gözlerimi açık tutmaya gücüm bile yoktu.
"Yaşıyor, düşünme şimdi." diyerek üzerimi açmaya çalıştı ama izin vermedim. "Üşüyorum," dedim. "Dur."
"Çok ateşin var, düşmüyor."
"Annem gelmişti," dedim tavana bakarken. "Nasıl düşmedi ateşim? O hemen hallederdi."
