Roza, bir gün kendini yabancı bir adamın evinde ajanlık yaparken bulmuştur.
Birkaç paket uyuşturucu için.
"Benim için her şeyi yapan adam, benim ihanetim yüzünden gitti," dedim göz kapaklarım ağırlaşırken. "Şimdi bu ilaçlarla onu unutturmaya çalış...
Başladığınız tarihi ve saati buraya bırakabilirsiniz^^
Siz benim için çok değerlisiniz dolayısıyla oy ve yorumlarınız da benim için çok değerli. Lütfen beğenmeyi unutmayın ve fikirlerinizi belli etmekten çekinmeyin.
Bölüm sonunda üstün kapak yapma yeteneklerimle(!) yaptığım kapaklardan birini seçmeme de yardım edinlütfen...
Keyifli okumalar!
꧁꧂
GİRİŞ: ADIM ROZA
"Kötü kader diye bir şey yoktur; 21. yüzyıl vardır ve bu yüzyıl, yavrucuğum; bir kelebeği bile intihar ettirebilir."
-José Saramago
꧁꧂
Elley Duhé; Middle of the night
꧁꧂
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
꧁꧂
Bu gece, sağanak yağmurlu hikayenin son sayfasını yazmaya ant içen genç kız titreyen bacaklarına inat ayakta kalmaya devam ediyordu. Yorgundu, biraz da kırgın. Gözleri gecenin karanlığında bile parlayan büyük, keskin bıçaktaydı. Parlak ucunun yansımasından pes etmiş yüzüne bakıyordu. Gördükleri iç açıcı değildi, zavallıydı. Az sonra Tanrı'nın onun için yazdığı senaryoyu noktalayacak, kaderine baş kaldıracaktı. İçinden taşan isyan dalgasının sonu yoktu, dalga dalga yayılan bu his sonunda genç kızı tuzağa yakalanan bir fare gibi kıstırmıştı.
İsyan ediyordu ona yazılan korkunç satırlara, verilen role. Oynamak istemiyordu daha fazla, yorulmuştu iplerle oynatılan kuklalar gibi bir o yana bir bu yana savrulmaktan.
İçinden isyan etmek dışında yükleselen hiçbir duygu yoktu, hepsi körelmişti. Senaryo dışına çıkarak son satırı kendi yazacak olmasına rağmen korkmuyordu bile. Üstelik bu sıradan bir satır değildi, kendi masalı için hazırladığı karanlık bir sondu. Gece karası bir mürekkeple değil, vücudundan akan kırmızı kanla yazılacak bir son.
Gülümsedi, titreyen bacakları veya elleri de umrunda değildi. Hatta az önce gözünden düşen damla bile umrunda değildi. Annesinin güzel, adeta kanatsız bir meleği andıran yüzünü getirdi gözlerinin önüne. Pamuk gibi yumuşak saçları, narin elleri, dokunsalar düşecek gibi duran zayıf bedeni, eskiden sımsıcak bakan gözleri, kiraz rengi dudakları, boynunun üzerindeki küçük beni ve hatta göğsünün üzerindeki ince damarları...
