Roza, bir gün kendini yabancı bir adamın evinde ajanlık yaparken bulmuştur.
Birkaç paket uyuşturucu için.
"Benim için her şeyi yapan adam, benim ihanetim yüzünden gitti," dedim göz kapaklarım ağırlaşırken. "Şimdi bu ilaçlarla onu unutturmaya çalış...
Peri, saat on ikiyi geçince Külkedisi'nin rüyadan uyanıp kabusa geri döneceğini söylememiş miydi
Zaten gece olunca bütün öksüz kız çocukları kâbusa uyanırdı
꧁꧂
Orkid; Hands
꧁꧂
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
꧁꧂
Hayatı boyunca hiçbir insanı incitmemeye çalışan ben, bugün hayatım boyunca kendime verdiğim sözü adeta bir kâğıt gibi buruşturup çöpe fırlatmıştım.
Ben, bugün bir insanı yaralamıştım.
Kanı ellerimdeydi.
Ellerimi siyah pantolonumun üzerine sildim. "Olmadı, olmadı... Çıkmıyor. Kan, kan..."
"Sus artık, bağırma." dedi yabancı çocuk. Adını bile bilmiyordum hâlâ ama önce o beni kurtardı, şimdi ben onu...
Babam karşımda dikilmiş gülüyordu. Yüzündeki her zaman ki, annemi dövdükten sonra gururla sunduğu gülüşüydü. Yanıma geldi, elini omzuma koydu. Bir adım geri çekildiğimde sırtım o çocuğun göğsüyle buluşmuştu. Babam yine geldi, omzumu tuttu. Bu sefer o çocuğun arkasına geçtim, ağlamam odayı inletiyordu.
"Seni ben büyüttüm ufaklık, bana benzedin."
"Benzemiyorum, benzemiyorum!"
Ben kaçtıkça babam geliyor, omzumdan tutuyordu.
Kollarımı tutarak beni silkeleyen çocuğun ellerini ittim. "Kan, kanıyor... Öldü, ben onu öldürdüm."
"Ölmedi, bağırma."
"Öldü," dedim yere, adamın yanına çökerek. "Ben öldürdüm onu." Eğildim, kalbim kulaklarımda atıyordu sanki ve ben o adamın kalp atışlarını duyamıyordum. "Atmıyor, kalbi atmıyor."
Çocuk da karşıma oturarak elini adamın boynuna bastırdı. "Atıyor," dedi. "Sakin ol."
Dizlerimi kendime çekerek ağlamaya devam ettim. Ben artık suçluydum, hayallerim bir toz gibi uçup gitmişti. Başarmak istediğim her şey gözlerimin önünden geçerken bir kere daha kollarımın tutulmasıyla sarsıldım. "Kalk, gidiyoruz."
