Βαλέρια & Παύλος (#2 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 66.

66.
Παύλος β'.
Δωματιο 43.

Κάθομαι στην ίδια καρέκλα και απλά περιμένω.
Ρώτησα αλλά μου λένε το ίδιο.
Ότι της κάνουν εξετάσεις.

Είμαι με το κινητό στο χέρι και απλά το κοιτάω.Πρέπει να το πω σε κάποιον;Σε ποιον;Να το πω στην μαμά της ή όχι;Μήπως να την πάρω από εδώ και να την πάω σε ένα άλλο νοσοκομείο;

Νιώθω ανήμπορος.
Να μην ξέρω τι να κάνω.
Να μην κάνω τίποτα εδώ και τρεις ώρες πέρα από το κάθομαι σε αυτήν την καρέκλα.

«Παύλο;»ακουω και σηκώνω το κεφάλι μου και τον βλέπω μπροστά μου.

Ήταν εδώ.

Σηκώνομαι και τον κοίταζα λες και κοίταζα φάντασμα.Ήταν όντως εδώ ή φαντάζομαι πράγματα;

Τον πλησιάσω.
Καθώς τον βλέπω μου έρχεται το πρόσωπο της Βαλέριας στο μυαλό μου.Το χαμόγελο της.Και δεν κρατήθηκα άλλο.Άρχισα να κλαίω.

Άνοιξα τα χέρια μου και τον αγκάλιασα.
Δυνατά.
Όσο πιο δυνατά μπορούσα.

«Εντάξει..όλα καλά...ήρθα τώρα οκ;Ηρέμησε...»λεει.

Δεν θέλω να φαντάζομαι το χειρότερο για εκείνη αλλά οι σκέψεις έρχονται είτε το θέλω είτε όχι.

Με κάνει λίγο πίσω.
Βάζει τα χέρια του στους ώμους μου και με σπρώχνει.
«Όλα θα πάνε καλά οκ;Κοιτά με!»λεει επειδή είχα κλειστά τα μάτια.

«Θα είναι μια χαρά η Βαλέρια.Θα δεις.»λεει.
Πρέπει να είναι μια χαρά η Βαλέρια.

«Πως...πως ήρθες;»λέω και σκουπίζω τα μάτια μου.
«Ο Μπαμπας.Κανόνισε ένα ιδιωτικό αεροπλάνο.Έχουμε κανενα νεο;»ρωτάει.
«Της κάνουν εξετάσεις...»λέω.
«Έλα έλα να κάτσουμε...»λεει και καθόμαστε στις καρέκλες ο ένας δίπλα στον άλλον.

«Ηρέμησε εντάξει.Θα γίνει καλά.Δεν θα είναι τίποτα.»λεει.
Κουνάω το κεφάλι μου.
Νιώθω καλύτερα.
Δεν νιώθω μόνος.
Αβοήθητος.

«Μίλησα με τον Ηλια.Σε λίγο θα είναι εδώ.»λεει.
«Σε ευχαριστώ...δεν...δεν ήξερα πως να το πω»λέω.
«Το θέμα μας είναι να είναι η Βαλέρια καλά.Μόνο αυτό έχει σημασία»
«Μόνο αυτό έχει σημάσια ναι»επαναλαμβάνω.

Και μετά μου ήρθε στο μυαλό όλο αυτό που ειδα.Το ποδήλατο της χίλια κομμάτια...

«Ξέρεις πως έγινε;»με ρωτάει.
«Ο αλλος έφταιγε»λέω.
«Φυσικά.Η Βαλέρια είναι πάντα πολύ προσεκτική στον δρόμο»

Όντως είναι.

«Δημοσθενη το ποδήλατο της...ήταν σε χάλια κατάσταση...είχε αίματα κάτω...οι πίτσες που πήρε για να φάμε παρέα είχαν πεταχτεί παντου...»λέω.
Μου χαϊδεύει την πλάτη.
«Μην τα σκεφτεσαι αυτά τώρα...όλα καλά θα πάνε...»λεει.