Βαλέρια & Παύλος (#2 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 12.

12.
Παύλος.
Κεσαντιγιας.

Ακουω την πόρτα να ανοίγει.Αλλά δεν θέλω να ανοίξω τα μάτια μου ακόμα.

Ξενύχτησα και τώρα νυστάζω.

«Και ήμουν σίγουρη ότι θα είχες ξυπνήσει μέχρι τώρα»ακουω και γυρνάω να δω και τους τέσσερις στο δωματιο μου.

Σοβαρά τώρα;Τι ώρα είναι;
«Παιδιά δεν έχω γενέθλια έτσι;»λέω αφού θα έβγαζε κάποιο νόημα αυτό για τον λόγο που είναι εδώ τόσο νωρίς.

«Πάντα τα ξεχνάς τα γενέθλια σου βασικά αλλά όχι.Δεν είναι»ακουω μια φωνή που είχα καιρό να δω και τα παιδιά καναν στην άκρη και βγήκε από πίσω τους η Μάιρα.

Μάιρα; Αυτή δεν έπρεπε να είναι Λονδίνο;

Σηκώνομαι.

«Δεν έχω αγκαλια;»λεει και έρχεται να κάτσει στο κρεβάτι και με αγκαλιάζει.
Την αγκαλιάζω και εγώ.Αλλά κι χασμουριέμαι μαζί.Θέλω τον χρόνο μου.

«Μου έλειψες Κεχαγιά μου.Τι κανείς;Πως είσαι;»με ρωτάει.
«Νυστάζω αλλά καλά.Τι κανείς εδώ;Μην μου πεις ότι χώρισες και γύρισες πίσω μόνιμα;»λέω αυτό που ελπίζω να έχει γίνει.
«Μην κανείς όνειρα.Με τον Δημοσθενη ήρθα.Είχαμε δυο μέρες κενές και είπαμε να έρθουμε»λεει.

Γαμωτο.

«Και το βράδυ θα βγούμε.Μου λείψατε όλοι.Κανόνισα να πάμε σε  μεξικανικό να φάμε όλοι μαζί.Θα έρθει και ο Δημοσθενης»λεει.
«Εγώ δεν θα έρθω»λέω και γυρνάω από την άλλη.
«Εγώ δεν μπορώ να ερθω έτσι και αλλιώς.Έχω και αλλά εγκαίνια να πάω»λεει ο Ορφεας.

«Έλα Παύλο...»λεει η Μάιρα και μου χαϊδεύει την πλάτη.
«Όχι»
«Αφού σαρεσει το μεξικανικό.Θα φάμε και Κεσαντίγιας με κοτόπουλο που τρελαίνεσαι...»λεει.

Μαρεσει το κεσαντιγιας αλλά ΔΕΝ μαρεσει ο Δημοσθένης περισοτερο.

«Όχι»λέω.

Σηκώνεται τώρα και την βλέπω να πάει στα παιδιά.

«Πάμε χωρίς αυτόν»λεει η Θαλεια.
«Καλά να περάσετε.»λέω.
«Ωριωνα;»τον ρωτάει.
«Θα πάω με τον Ορφεα»λεει αυτός και αγκαλιάζονται.Πολλά κολλητιλικια τελευταία.
Ανησυχώ για τον Ωριωνα.
«Αρα θα είμαστε τα κορίτσια εγώ και ο Δημοσθενης.»λεει η Μάιρα.
«Δεν πειράζει.Πάμε»λεει η Κυβέλη.
«Θα πω να φέρει και την Βαλέρια.Δεν σας πειράζει έτσι;»ρωτάει και σηκώνω το κεφάλι.

«Όχι φυσικά.»λένε αυτές.

Θα πάει και η Βαλέρια;
Πως και έτσι;