Βαλέρια & Παύλος (#2 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 20.

20.
Παύλος.
Έγκριση.

Παρκάρω το αυτοκίνητο και βγαίνω να μπω μεσα.Πριν μπω βλέπω την Βαλέρια στο ποδήλατο της.Είχε μια σακούλα και μάζευε σκουπίδια από κάτω.

Τι κάνει;

Πλησιάζω.
«Καλημέρα»της λέω.
Χθες μιλήσαμε μέχρι αργά.
Ούτε εγώ θυμάμαι τι ώρα το κλείσαμε.

«Την καλή που την είδες ακριβώς;»λεει και ούτε γυρνάει να με δει.
«Τι έγινε;Τι κανείς κάτω;»ρωτάω.
«Ψάχνω για χρυσό.Τι να κάνω;Μαζεύω τα σκουπίδια.Από ότι φαίνεται είναι πολύ αστείο να πετάς τα σκουπίδια στο ποδήλατο μου ενώ ο κάδος είναι πέντε βήματα πιο κει!»λεει.

Όντως τώρα;
Γιατί;

Πλησιάζει ένας με ένα ποτήρι στο χέρι και πήγε να το πετάξει εδώ.
«Τι ακριβώς κανείς;Δεν βλέπεις που είναι ο κάδος;Τυφλός είσαι;»του λέω.

Εκείνος κοίταξε μια εμένα και μια την Βαλέρια και μετα έφυγε.

«Αυτοί τώρα, αύριο μεθαύριο θα ψηφίσουν!Τρομαχτικο!»λεει και γελάω.
«Έλα να σε βοηθήσω...»λέω και σκύβω να μαζέψω και εγώ μαζί της αυτά.
Βλέπω άλλο ένα ποτήρι και όταν πήγα να το πιάσω με πρόλαβε η Βαλέρια και έτσι εγώ επιασα το χέρι της.

Γύρισε να με κοιτάξει.
Και μετά έβγαλα το χέρι μου.

«Μπο...μπορώ και μόνη μου.Ευχαριστώ πάντως»λεει και σηκώνομαι.
«Γιατί το κάνουν αυτό;»
«Γιατί λες εσυ;Γιατί νομίζουν είναι καλύτεροι.Αλλά αν τους ανοίξω το κεφάλι με το ποδήλατο μου θα δουν αυτοί!»λεει νευριασμενα.
Και με το δίκιο της.

Την κοιτάω και σήμερα τα μαλλιά της ήταν κάτω πράγμα πολύ σπάνιο.Φόραγε πάλι ένα καπέλο και τα ακουστικά γύρω από τον λαιμο της.

Κοίταζε περίεργα γύρω και εγώ κοίταζα περίεργα εκείνη.
Λίγο αμήχανο αυτό.

Καθαρίζω τον λαιμο μου.
«Θα..θα βρέξει σήμερα»λέω κάτι για τον καιρό.Ουδέτερο θέμα.
Και κοιτάει πάνω αμέσως.
«Από ότι φαίνεται ναι»λεει και κοιτάω και εγώ πάνω.Σύννεφα πάντα.

«Να...πηγαίνω»λεει κει απομακρύνεται με την σακούλα αφήνοντας με μόνο.

                                           ***

Τρώγαμε όλοι ήσυχα γύρω από ένα τραπέζι.
Τρώγανε δηλαδή.
Εγώ σκέφτομαι κάτι να τους πω αλλά δεν ξέρω πως.

Γιατί και δεν θέλω να ρωτήσουν πολλά και δεν θέλω να φανεί περίεργο.

«Παύλο;Όλα καλά;»με ρωτάει η Κυβέλη που σταμάτησε να τρώει.
«Μια χαρά»λέω.