Βαλέρια & Παύλος (#2 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 60.

60.
Βαλέρια.
Αντίο σπίτι στο βουνό.

Ήθελα να πάω τουαλέτα αλλά με κράταγε σφιχτά από την μέση.Τον πήρε ο ύπνος μάλλον γιατί εδώ και λίγα λεπτά δεν μιλάει.

Με αγκάλιαζε από πίσω έτσι κουνιέμαι σιγά σιγά για να μην τον ξυπνήσω και γυρνάω προς την μεριά του.

Όντως κοιμήθηκε.
Τα μάτια του ήταν κλειστά.

Χαμογελάω με αυτήν την εικόνα.
Τι ωραίος είναι όταν κοιμάται.
Τι γαλήνια κοιμάται.

Νιώθω λες και είμαι σε άλλον κόσμο αυτές τις μέρες μαζί του.Κάπου μακριά.

Δεν έχω βαρεθεί ούτε ένα λεπτό και δεν κάνουμε και τίποτα ιδιαίτερο.

Με το δάχτυλο μου χάϊδευα το πρόσωπο του.Το απαλό πρόσωπο του.

Είναι ένας άνθρωπος μόνο.Ένας.
Αλλά τα συναισθήματα άπειρα.

«Θα με ματιάσεις...»λεει μετά και έβγαλα το δάχτυλο μου.Δαν κατάλαβα ποτέ ξύπνησε.
«Νόμιζα κοιμάσαι»λέω.
«Για αυτό με κοιτάς τόση ώρα με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο σου;»
«Απλά σκεφτόμουν...»λέω.
«Τι;Θέλω να μάθω...»λεει και ξαπλώνει με την πλάτη τώρα και βάζω το κεφάλι μου στο στήθος του.

«Μαρεσει εδώ.Μαρεσει αυτό το σπίτι»λέω μετά.
Βγάζει κάτι πολύ σπιτικό.Κάτι πολύ άνετο.

«Εμένα δεν μου άρεσε να σου πω την αλήθεια.Έτσι που ειναι απομονωμένο από τον πολιτισμό.Αλλά τώρα το λατρεύω.»λεει.
Είναι κάπως απόμονωμενο.Ίσως για αυτό μαρεσει.Έχει κάποια σπίτια από εδώ και από εκεί αλλά μόνο αυτό.

«Εμένα μαρεσει πολύ»λέω.
«Τότε ειναι δικό σου»απαντάει αμέσως και σηκώνω το κεφάλι κάπως για να τον δω.
«Παύλο μην λες βλακείες...»του λέω.
Ακου ειναι δικό μου.

«Δικό μας;»το αλλάζει τώρα.
«Δικό σου ειναι.Απλα σου λέω ότι μαρεσει.Όταν θα εχω το δικό μου σπίτι θα ήθελα να είναι κάτι τέτοιο.Σε τέτοιο μέρος δηλαδή.»λέω.
«Δαν θα ήθελες να μένεις στην Πολιτεία;»με ρωτάει μετά.
«Όχι όχι.Δεν μαρεσει η Πολιτεία.Μου φαίνεται πολύ ψεύτικη»
«Τι εννοείς;»ρωτάει.

Ποτέ δεν μου άρεσε βασικά.

«Δεν έχει ούτε ένα φύλλο κάτω.Δεν έχει ούτε μια ατέλεια.Πράγμα ψεύτικο γιατί ποτέ στην ζωή δεν είναι όλα τέλεια.Ενώ εδώ τα φύλλα είναι κάτω,τα δέντρα δεν έχουν το ίδιο ύψος και ο αέρας ειναι πιο καθαρός.»λέω.
«Δεν το είχα σκεφτεί ποτέ έτσι...»λεει.
Μένει εκεί.Λογικο.

«Η μαμά μου ήθελε να το πουλήσει αυτό το σπίτι ξέρεις μια χρόνια.»
«Τιιιιι;;;;Γιατιιιιιι;»ρωτάω.
«Δεν της αρέσει τόσο.Δεν ξέρω γιατί»απανταει.
«Αλλος ένας λόγος να το λατρεύω αυτό το σπίτι!»λεω πιο σιγά.
«Βαλέρια...»λεει λες και με μαλώνει.
«Τι;Αφού δεν την πάω...!»