Βαλέρια & Παύλος (#2 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 30.

30.
Βαλέρια.
Χεράκι χεράκι.

Με το χέρι μου πιάνω τα χείλη μου.
Δεν το πιστεύω ότι το έκανα αυτο.
Ότι τον φίλησα.

Κρύβω το πρόσωπο με τα χέρια μου.
Δεν το πιστεύω ότι έγινε αυτο σήμερα.

Ο Θεέ μου.
Φιληθήκαμε.

«Βαλέρια;»ακουω και βγάζω τα χέρια.
Ήταν ο Ηλίας.Μόλις ήρθε σπίτι από ότι φαίνεται.

«Ήρθες»λέω.
«Μόλις.Σου μίλαγα από τον κήπο αλλά τίποτα.Όλα καλά;»ρωτάει.
«Μια χαρά»απανταω.

Αν εξαιρέσεις το γεγονός ότι φίλησα τον Παύλο.
Και μετά με φίλησε και αυτός.
Και μετά είπε ότι θα με πάρει τηλέφωνο.
Σαν να είμαστε μαζί.

Ο Θεέ μου!
ΕΙΜΑΣΤΕ ΜΑΖΙ!

«Γελάς και τα μάγουλα σου είναι κόκκινα.Σίγουρα όλα καλά;»με ρωτάει.
«Βασικά δεν ξέρω αν θα είμαι καλά.Το ελπίζω.»λέω και αυτός με κοιτάει μπερδεμένος.

Τι του λέω και αυτουνού.

«Η μαμά σε περιμένει στο σαλόνι.»
«Πάω τότε...»λεει και με κοιτάει περίεργα.

Η καρδιά μου πάει γρήγορα μόνο με την σκέψη του Παύλου.
Και γιατί γελάω σαν χαζή;

Ξαπλώνω πίσω.
Τι μέρα και αυτή.

                                             ***

Αφηνω το ποδήλατο στο πάρκινγκ μου.
Και είναι μου αφού μόνο εγώ είμαι εδώ.
Και άσε τους άλλους να μαλώνουν για το αν θα προλάβουν να βρουν θέση για τα αμάξια τους.

Βάζω την τσαντα στην πλάτη όταν χτύπησε το κινητό μου.

Βλέπω το όνομα του στην οθόνη.
Τώρα;Πως και τι ακριβώς του λέμε;

«Έλα Δημοσθενη»λέω όταν το βάζω στο αυτί.
«Καλημέρα όλη μέρα!»λεει χαρούμενος.

Έχει καλή διάθεση.
Καλό αυτο.

«Τι έγινε;»ρωτάω.
«Είπα να σε πάρω.Είχα μέρες.Έχω εξετάσεις»
«Το κατάλαβα»λέω.
Και εγώ ήμουν πολύ απασχολημένη με τα συναισθήματα μου αυτές τις μέρες η αλήθεια είναι.

«Τι νέα από εκεί;»ρωτάει.
«Καλά καλά.»απανταω.
«Ο Παύλος καλά είναι;»λεει μετά.

Οχ.
Κάτι ξέρει.
Κάτι σίγουρα ξέρει.
Προσπαθεί να με ψαρέψει.

«Ο ετεροθαλής αδερφός που ποτέ δεν μιλάμε;»λεει.

Σωστά.
Είναι αδέρφια.
Για αυτό ρωτάει.

«Η Μάιρα καλά;»αλλάζω θέμα.
«Καλά καλά.Ετοιμάζεται.Εσείς όλοι καλά;Η μαμά μου;Δεν της έχω μιλήσει αυτές τις μέρες.Είχα διάβασμα και την Μάιρα κρυομενη.»
«Κρυομενη;»ρωτάω.
«Ναι.Αρρώστησε.Τώρα είναι καλύτερα.»λεει.