Βαλέρια & Παύλος (#2 ΠΛΟΥΣΙΟΠΑΙΔΑ)

Κεφαλαιο 41.

41.
Παύλος.
Σαν τα μάτια του.

«Σε δέκα λεπτά είμαι εκεί...»λέω στο τηλέφωνο και ψάχνω τα κλειδιά του αυτοκινήτου αλλά δεν τα βρίσκω πουθενά για κάποιο λόγο.
«Ήρθα με το ποδήλατο και πάλι ήρθα πιο νωρίς!Να το κοιτάξεις αυτό!»λεει και γελάω.
«Ίσως πρέπει να πάρω και εγώ ποδήλατο»λέω γιατί όντως αργω συχνά.
«Σε περιμένω έξω οκ;Θα είμαι αυτή με το ποδήλατο»λεει.
«Θα είμαι αυτός που όταν σε δει θα σε πνίξει στα φιλιά»λέω και το κλείνω.

Βρίσκω τα κλειδιά πεταμένα κάτω και τα παίρνω και περπατάω γρήγορα για να φύγω.

Έπιτελους και λίγο μόνοι μας.

Μόλις Ανοίγω την εξώπορτα πετάγεται μπροστά μου ένας Δημοσθένης. Λες και περίμενε να  ανοίξω εγώ την πόρτα για να μπει.

«Με τρόμαξες....»λέω.
«Έχεις δυο λεπτά;»ρωτάει αλλά δεν περιμένει να απαντήσω αν έχω δυο λεπτά και μου κάνει νόημα να βγούμε πιο εκεί στον κήπο.

Πάω και έρχεται από πίσω μου.
Όταν σταματάω σταματάει και αυτός.

«Πες μου γρήγορα γιατί με περιμένει η Βαλέρια»λέω.
«Βασικά για αυτήν ακριβώς θέλω να σου πω»λεει.

Κατάλαβα.
Δεν χρειάζεται να πει αλλά.

«Άσε με να μαντέψω.Να μην την πληγωσω γιατί αλλιώς θα μου σπάσεις τα μούτρα;»ρωτάω.
«Βασικά ήθελα να σου πω ότι ελπίζω τα συναισθήματα σου να είναι αληθινά γιατί η Βαλέρια έχει περασει...»
«Δύσκολα το ξέρω»λεω.
«Τι ακριβώς ξέρεις;»
«Όλα Δημοσθενη.Τα ξέρω όλα.Για τον αδερφό της,για τον μπαμπά της,για ότι έχει περάσει.Ακόμα και για τον Γιώργο ξέρω.Δεν κρατάμε μυστικά ο ένας από τον άλλον»λέω.
«Αφού ξέρεις όλα αυτά τότε ξέρεις ότι ανοίγεται δύσκολα σε άλλους.Και να είσαι τυχερός που το κάνει μαζί σου.»
«Είμαι»απανταω.

Αναστενάζει ενώ κοιτάει τα πόδια του για λίγο.

«Να την προσεχείς οκ;Σαν τα μάτια σου»λεει μετά.

Χαμογελάω επειδή νιώθω ότι ήδη το κάνω.

«Πάω μέσα στον Δρόσο τότε.Καλά να περάσετε»λεει και περπατάει σιγά σιγά για να πάει μέσα.

«Να σε ρωτήσω κάτι;»λέω μετά και σταματάει και γυρνάει να με δει.
«Πες μου»απαντάει.
«Γιατί Δρόσο;Εννοώ είναι πατέρας σου.Γιατί τον λες με το όνομα του;»ρωτάω κάτι που σκέφτομουν καιρό.

«Για δυο λόγους βασικά.Ο ένας είναι επειδή δεν το νιώθω ακόμα.Μπαμπά μου ξέρεις»λεει.
«Και ο αλλος;»ρωτάω.