It's Official! (Oh Is It?)

19

"Ipasok 'yan sa loob."

"Walang makakarinig sa'yo dito. Hindi ka rin maririnig ni Albano."

"Ano kayang mararamdaman ni Albano kapag nalaman niyang may nangyari sa atin?"

"Don't do this, please! Wala kang mapapala sa akin. Hindi mo ako magagamit sa kanya. Kaya, sige na, please, let me go!" I cried.

"Ayy... Sayang naman kung ganoon. Kung gano'n, ituloy ko na lang. Wala naman palang problema doon."  Tawa niya ulit.

"Please! Help me! Xyrone, help me!"  I yelled as long as I could. Maraming kamay ang may hawak sa akin at kahit anong pumiglas ay hindi ako makawala. Naramdaman ko ang paghaplos niya sa mukha ko, iniiwas ko ito pero hinawakan nya ang baba ko at hinarap sa akin.

"Wagggg! Please, don't!" Agad akong napabangon sa kama ko and I found myself panting and crying.

Napahawak ako sa chest ko, ang bilis ng tibok ng puso ko. I wiped out my tears and glanced at the clock on my table. 3 am. Bilang ko kung ilang beses akong naaalimpungatan ngayong gabi because of what happened to me at Sandréas. Nagigising ako every 1 or 2 hours and I found myself trembling.

As much as I want to fall asleep, I still can't do it like usual. It was something like killing me, as it registered with my cognition. Naupo ako, yakap-yakap ang mga binti ko habang hinihintay ang umaga. Sana bumilis ang oras ngayon at sumikat ang araw dahil mas lalo lang akong nakakaramdam ng kaba sa oras na ito. Ayoko nito.

"You scared me. Pero sinisiguro ko sa'yo na di ka na nila masasaktan. Pananagutin ko si Rocky sa ginawa nya sa'yo.  I promise you.''

"I'm sorry. I'm really, really sorry. Wag ka na kasing pupunta dito ng hindi ko sinasabi. N-natakot ako na baka may mangyari sa'yo. Thanks God, hindi niya hinayaang may mangyari sa'yong masama."

"Put off your dirty hands on her!"

"I said... bitawan niyo siya!"

Si Xyrone.... he saved me. He saved me. God sent him to save me. Kung hindi siya dumating baka... baka...

"Hoy!" Gulat akong napatingin kay Kian na ngayon ay nakakunot-noo sa akin. Inilibot ko ang tingin ko at nasa dining table na ako, nakaupo, kaharap ang breakfast pero wala man lang bawas. Napakunot ang noo ko. Paano ako napunta dito?

"K-Kanina pa ba ako rito? Paano ako napunta rito?"

"Uh, mga 30 minutes na siguro. Seryoso?
Hindi mo alam kung paano ka napunta rito?" Kunot noo na sagot. Nag-iwas lang ako ng tingin dahil hindi ko na alam kung paano ako nakababa. "Okay ka lang ba? Nakatulala ka. May problema ba? Tignan mo nga oh, hindi mo man lang binawasan ang pagkain mo."

I just shook my head and gave him a tight-lipped smile. He just heaved a sigh as he looked at me, worried.

"Tell me when you're ready, okay?" He said, to which I gave him a nod. "Sige na, bilisan mo na riyan. Sabay tayong papasok, di'ba?"

"A-absent na lang. Ah, no, I'll go na lang." I trailed off. Ayokong pumasok pero naisip ko rin, mas lalo lang akong magiging anxious kapag nasa bahay lang ako. Kunot noo lang siyang tumango sa akin. I know alam nyang may iba sa akin pero mas pinipili nya laging tumahimik muna at hintaying ako mismo ang magsabi. I went upstairs to my room and changed my clothes into school uniforms. Napapahaplos din ako sa braso dahil sa ginaw. Mabigat pa ang pakiramdam ko. Lalagnatin yata ako.