Verloren - Flikken Maastricht

XXXIX

Eva pov
Nu liggen we in bed. Eerst waren we van plan om "het" in bad te doen, maar dat ging toch niet echt. Het was nogal krap en het water klotste heen en weer. We konden dan ook niet voorkomen dat de vloer kletsnat werd. Daarom hebben we het in bed afgemaakt. Én volgens mij is Wolfs over zijn waterfobie heen, dus dat komt de volgende keer helemaal goed. Daar heb ik vertrouwen in. Ik draai mijn hoofd om Wolfs aan te kijken, maar ik zie dat hij al slaapt. Een druk een zachte kus op zijn lippen en doe dan ook een poging om in slaap te vallen.

Ik word wakker van Wolfs, hij draait zich om en nu lig ik niet meer in zijn armen. Ik til mijn hoofd een stukje op om op de wekker te kijken. De rode cijfertjes geven al 8:23 aan. Eigenlijk had ik helemaal niet verwacht dat het al zo laat zou zijn. Omdat ik weet dat ik toch niet meer kan slapen, ga ik er maar uit en begin ik de dag met een douche. Het warme water voelt goed op mijn huid. Mijn gedachten gaan terug naar het gesprek van Mechels gisteren. Hoe kan ze in hemelsnaam bedenken om Wolfs als lokaas gebruiken? Ze weet toch zelf dat dat veel te gevaarlijk is. Binnen een paar seconden kan hij een kogel door zijn kop schieten of ... Nee, ik wil er helemaal niet over nadenken. Ik schrik op uit mijn gedachten van 2 handen die over de gladde huid van mijn buik glijden. Geschrokken draai ik me om. 'Verdomme, Wolfs! Ik schrok me rot.' roep ik uit. Hij glimlacht kort. 'Sorry, het was niet mijn bedoeling om je te laten schrikken.' Ik glimlach terug. 'Dat weet ik wel.' 'Nou dan.' Ik druk mijn lippen op de zijne als teken dat hij stil moet zijn. De gedachte die ik had laat ik voor Wolfs maar even achterwege. Toch maalt het in mijn hoofd maar door. Misschien moeten we morgen gewoon naar Mechels, en dan zie ik daar wel wat Wolfs ervan vindt.

De spanning in de auto is gespannen. Het is alsof Wolfs door heeft dat ik ergens mee zit, hij draait constant zijn hoofd mijn kant op om vervolgens zij blik weer op de weg te richten. Daar word ik dus ook weer zenuwachtig van, waardoor Wolfs waarschijnlijk nog meer vragen krijgt. Ik kijk strak voor me uit en probeer hem te negeren, wat nogal slecht lukt als hij opeens iets vraagt. 'Waar zit je mee?' vraagt hij me. 'Nergens. Hoezo?' kijk ik hem gespeeld vragend aan. 'Je lijkt nerveus, afstandelijk.' 'Niet zo goed geslapen.' verzin ik. Ondanks dat hij niet doorvraagt, weet ik dat hij me niet gelooft. Dat moet ik dan maar voor lief nemen. Al vrij snel zijn we bij het politiebureau aangekomen. Ik volg Wolfs naar binnen. Hij wordt al gelijk door heel veel collega's begroet, omdat hij zich een poosje niet heeft laten zien, hier. Ik voel me dan ook lichtelijk ongemakkelijk. Gelukkig redt Mechels me hieruit. 'Wolfs, Eva. Willen jullie even in mijn kantoor komen?' Het valt me op dat ze het deze keer aardig vraagt, normaal gesproken zegt ze het als een bevel. Wolfs kijkt mij aan en loopt dan niets vermoedend haar kantoor binnen. Ik loop hem achterna en sluit de deur achter me. Wolfs staat recht voor haar bureau en ik sta een beetje achter hem. 'Ik denk dat Eva je al heeft ingelicht, dus het zal niet nieuw voor je zijn.' begint Mechels, waarna Wolfs me vragend aankijkt en ik mijn ogen een beetje beschamend neersla. 'Ooh, niet dus?' lijkt ze het al te merken. Wolfs schudt langzaam zijn hoofd. 'Dan moet ik het maar doen. We willen je gebruiken als lokaas om Daan op te pakken. Het liefst vanavond nog.' gooit ze het eruit. 'Sorry?' 'Je hebt me wel gehoord.' Wolfs kijkt haar ongelovig aan, wat ik ook goed begrijp. 'Dit is een grapje, mag ik hopen?' kijkt hij mij aan waarna ik langzaam mijn hoofd schud. 'Dit meent u toch niet serieus?' richt hij zich nu op Mechels. 'Waarom niet?' 'U denkt toch niet dat ik me vrijwillig laat pakken door die vent? Die klootzak is tot alles toe in staat!' roept hij uit. 'We hebben een plan bedacht. Ik leg het jullie uit.' We gaan allebei zitten en luisteren aandachtig naar haar. Uiteindelijk ben ik toch overtuigd en zelfs Wolfs lijkt er akkoord mee te gaan.