Verloren - Flikken Maastricht

XXXVII

Eva pov
'Wat?!' spring ik op, 'bent u gek geworden of zo?' 'Eva, ga even zitten.' 'Nee ik ga niet zitten. U weet toch zelf hoe gevaarlijk Daan is. Binnen 2 seconden kan hij Wolfs' keel doorsnijden!' Ik schrik van mijn eigen woorden -ik deins zelfs een beetje achteruit-, maar het is wel de waarheid. 'Het is inderdaad riskant, maar daar hebben we ook wat op bedacht. Marion en Romeo kunnen in gewone kleding dicht bij hem in de buurt blijven, Daan zal geen argwaan krijgen en voor Wolfs is het veilig.' Het is maar wat je veilig noemt. 'Ik zal er over nadenken. Maar ík ga het Wolfs niet vertellen.' maak ik mijn mening duidelijk. 'Dat moet je zelf weten. Kom morgen maar met hem hierheen, dan vertel ik het.' Ik trek mij wenkbrauwen op en loop haar kantoor uit, door de kantoorruimte, door de schuifdeuren en ik ga op een bankje buiten het gebouw zitten. Mijn gezicht verberg ik in mijn handen. Ik denk na over alles. De afgelopen periode was nogal hectisch. Ik kijk op van een hand op mijn schouder. Het is Marion. 'Gaat het?' Ik haal mijn schouders op, simpelweg omdat ik het ook niet weet. 'Zullen we even een rondje doen?' stelt ze voor. Ik knik en sta op en loop met haar mee.

'Bedankt.' zeg ik als ik bij De Ponti ben aangekomen. We hebben een goed gesprek gehad en ik ben er nu van overtuigd dat alles goed gaat komen. Ze is een vriendin en dat zal ze ook altijd blijven. 'Geen dank. Hé, ik zie je wel weer een keer op het bureau verschijnen, toch?' 'Ja, tuurlijk. Als alles achter de rug is kom ik zeker weer. Doei.' 'Doei.' Ik zwaai haar uit tot ze de hoek om is. Ik zucht. Dan bedenk ik me dat mijn fiets nog op mijn werk staat. Nou ja, die haal ik een andere keer wel op. Ik open de deur en tref Roel in de woonkamer aan met zijn voeten op de tafel, tv aan en een bak chips in zijn handen. Ik snap niet dat je dat naar binnen krijgt zo vroeg op de dag. 'Je hebt het heel letterlijk genomen, zie ik.' lach ik hardop. 'Ooh, hé Eva. Wat heb ik letterlijk genomen?' 'Doe alsof je thuis bent.' herhaal ik mijn woorden van eerder deze ochtend. 'Ooh, dat.' Gelijk haalt hij zijn voeten van de tafel. 'Het is niet erg hoor, maar ik vond het wel grappig.' leg ik hem uit. 'Slaapt Wolfs nog?' vraag ik om het onderwerp te veranderen. 'Ja, ik ben een halfuur geleden nog even gaan kijken en hij ligt nog in zijn bed.' 'Gelukkig maar.' 'Kan ik gaan of moet ik nog blijven?' 'Je mag gaan, maar je mag gerust nog even blijven hoor.' Ondertussen begin ik de afwasmachine leeg te ruimen en de spullen in de kasten te zetten. 'Dan blijf ik nog wel even. Vindt Wolfs vast ook gezellig.' Ik knik, zo denk ik er ook over. Wolfs is vast blij als hij Roel ziet, dan heeft hij weer wat afleiding. Ik hoor gestommel op de trap en even later verschijnt Wolfs in de deuropening. 'Hey Flo.' loop ik naar het toe en druk ik een kus op zijn lippen. Ook haal ik mijn hand door z'n haar, je kan namelijk duidelijk zien dat hij net uit bed komt. Het zit niet bepaald mooi in model, maar toch vind ik het wel sexy, dat warrige haar. 'He Wolfs.' hoor ik Roel achter me. Wolfs kijkt verrast op. 'Roel? Wat doe jij hier?' loopt hij naar hem toe een geeft hem een vriendschappelijke knuffel. 'Ik dacht, ik kom even langs.' Hij geeft mij knipoog, die Wolfs niet kan zien. Gelukkig vertelt hij niet de waarheid. Ik wil het liever nog even voor mezelf houden wat Mechels' idee is. 'Weet je, ik ga wel naar boven. Jullie redden het wel alleen.' zeg ik als ik zie dat ze alweer druk in gesprek zijn. Ik kom toch niet meer tussen hen in, ze zijn mij waarschijnlijk al vergeten. Ik wacht dan ook niet op een reactie en laat de mannen alleen en vertrek naar boven.