Verloren - Flikken Maastricht

X

Eva pov
Na een vrij lange nacht word ik wakker. Eigenlijk heb ik best goed geslapen. Ik heb gedronken. En niet zo'n beetje ook. Soms drink ik wel een glaasje wijn mee met Wolfs omdat het wel gezellig is, samen een beetje lachen versterkt de band. Maar ik kan me niet meer herinneren dat ik gisteravond het eerste glas heb genomen. Ook kan ik me niet voorstellen dat ik uit eigen initiatief heb gedronken. Maar ach, wat maakt het uit. Het is gebeurd, klaar.
Ik rek me uit en stap uit mijn bed. Op de wekker zie ik dat het half tien is. Het is zondag, dus we hoeven niet te werken. Lekker een dagje rust. Heerlijk. Ik ga naar de wc en drink een slokje water. Heel licht voel ik een hoofdpijn, maar het is niet heel aanwezig. Gelukkig maar. 'He, Wolfs.' groet ik hem aan de keukentafel met de krant en een boterham. 'Hi.' groet hij me terug. Ik pak ook een boterham en ga tegenover hem zitten. Hij kijkt me over zijn leesbril aan. 'Hadden jullie het gister over mij?' vraagt hij uit het niets. 'Huh, nee. Hoezo?' snap ik hem niet helemaal. 'Nee, laat dan maar.' Hij buigt zich weer over de krant en leest verder. 'Is er nog nieuws?' vraag ik. 'Hmmm, niet echt.'

Een uurtje later zit ik op de bank een boek te lezen. Wolfs is bezig met de tv, omdat die gister mee ophield. Af en toe hoor ik heb puffen omdat hij soms in een onhandige houding zit. 'Eef, wil je even de tv aandoen om te testen?' Ik pak de afstandsbediening en doe de tv aan, hij doet het weer. 'Je bent toch nog best wel handig.' merk ik lachend op. 'Dat wist je toch wel?' Hij staat op en laat zich met een plof naast mij op de bank vallen. Samen kijken we wat tv.

Het is alweer avond en staar naar mijn plafond boven mijn bed. Ik heb nog even hardgelopen en na het eten heb ik samen met Wolfs een film gekeken. Het was eigenlijk heel vanzelf sprekend dat ik tegen hem aan zat. Zijn aanrakingen bezorgen me rillingen, en dan op een hele positieve manier. Dat voelde echt heel fijn. Opzich wil ik wel meer, maar ik weet niet of hij dat wel wil. En díe stap durf ik echt niet te zetten. Het komt vast wel een keer, hoop ik. Met Wolfs in mijn gedachten vertrek ik naar dromenland.

Er schijnen al ochtend zonnestralen langs het gordijn naar binnen. Eigenlijk ben ik al klaarwakker. Ik loop naar beneden en doe mijn dagelijkse routine. Als ik klaar ben zie ik dat het nog vroeg is. Het is nog niet eens half acht, de tijd dat we normaal op moeten staan als we naar ons werk moeten. Hier blijven heeft eigenlijk ook niet zoveel zin. Ik ga wel vast. Om paniek bij Wolfs te voorkomen leg ik een briefje hier op de keukentafel, zo weet hij dat ik al weg ben. Ik luister nog even aan de deur van Wolfs, maar ik hoor nog geen beweging. Waarschijnlijk slaapt hij nog. Wanneer ik weer beneden ben pak ik de autosleutels en mijn jas van de kapstok om vervolgens in de auto te stappen.

Wolfs pov
Langzaam ontwaak ik uit mijn slaap. Ik werp een korte blik op de wekker en kom tot de verontstelling dat ik al veel te laat ben. Ik heb me gewoon verslapen! De deken sla ik van me af en trek mijn kleren aan. Ik loop naar de deur van mijn slaapkamer om naar buiten te gaan, maar als ik de klink naar beneden doe en de deur naar me toe trek, gaat hij niet open. Wat heeft dit nou weer te betekenen? Ik probeer het nog een paar keer. Hij zit echt op slot. 'Eva!' roep ik. Hopelijk hoort ze me. Maar blijkbaar hoort ze het niet, want niemand komt me helpen. Ik bonk een paar keer hard tegen de deur. Shit. Misschien kan ik haar wel bellen. Ik zoek de hele kamer af, maar nergens is mijn mobiel te vinden. Dan herinner ik me weer dat hij nog op de keukentafel ligt. Wacht, ik weet het! Hier moet nog ergens een sleutel liggen. Ik trek een paar kastjes open en bij de derde poging vind ik wat ik zocht. Ik steek de sleutel in het slot en wil hem omdraaien, maar dat gaat niet. De sleutel zit er nog aan de andere kant in, waardoor hij niet open is te krijgen. Wat is hier in hemelsnaam aan de hand? Nu begin ik er toch sterk aan te twijfelen over dat sms'je. Misschien was het wel helemaal geen grap. Maar wat heb ik fout gedaan dan? Ik weet het echt niet, ik kan me niets herinneren. Ik loop naar het raam om te kijken of er daar misschien en mogelijkheid is om weg te komen, maar dit is op de tweede verdieping, dus ik kan niet uit het raam springen. Met een zucht laat ik met terug om mijn bed zakken om een beter idee te bedenken.