❝Sen bana sadece ihanet etmedin, sen aldattın da aynı zamanda. Katlettin duygularımı, kirlettin yaşanmışlıkları. Çizmişsin sen benim üzerimi; Ben ise herkesin üstünü, bir tek senin altını çizmiştim oysa ki...❞
#gençkurgu
...
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Bölüm şarkısı: Soner Avcu - Kayıp Şehir
🥀
Aşk nedir bilirdim, ancak hayatım aşktan ziyade saplantılı duygularla doldu.
Dost nedir bilirdim, ancak sözlüğümdeki bu lügat en yakın dostuma olan ihanetimle son buldu.
Aslı Güngör. Aynı hafta içerisinde doğduğum, çocukluğumun, gençliğimin, hayatımın, anılarımın büyük bir kısmında yer edinen en yakın dostumdu. Dosttan öte, olmayan kız kardeşimin yerini onunla doldurduğumdu. Sonu ise ölüm oldu. Ölümü ihanetleri sıraya dizdi, kendimden utandırdı, mezarına dahi gidemeyecek bir ateşe attı. Ona olan utancımın, ihanetimin en büyük kaynağı ise, yıllarca sevmekten vazgeçmediği Emir Dalkıran'dı; aynı zamanda da benim nişanlım...
Her şey, lisede Aslı'nın Emir'e aşık olmasıyla başladı. Ona daha yakın olmak isteyen Aslı'nın Emir'i de aramıza almasıyla sarpa sardı.
Emir bana aşık oldu, Aslı ise ona...
Yıllarca Aslı anlamadı, Emir'in bana olan duygularını. Çünkü buna ben müsaade etmedim. Aslı, benim aksime kırılgandı, hassastı, korkaktı; duygusal bir kızdı. Emir'in bana olan duygularını anladığında sessizliğinde ölmeyi tercih eder, kalbindeki duyguları en diplere gömmeyi seçerdi. Bilirdim. Onu en iyi ben bilirdim. Bu yüzden, yeri geldi kaçarak, yeri geldi tehditlerle Emir'i ve duygularını uzak tuttum kendimden. Ancak lisenin son senesi, Emir'in Aslı'nın duygularını bile bile onun yanında bana çıkma teklifi etmesiyle her şey gün yüzüne çıktı. Yüzü kıpkırmızı kesilirken hayalkırıklığıyla dolan gözleriyle Emir'e bakan kızın, bana dönüp 'Seviyorsan kabul et.' derken ki titreyen sesi hâlâ zihnimin en acı raflarındaydı.
Bir hafta gelmedi okula. Bir hafta dönmedi mesajlarıma, aramalarıma. Bir hafta sokmadı odasına. Bir hafta sonra beni bir akşam saatinde hemen yan binamızdaki evine çağırdığında, sevmek dışında hiçbir suçu olmayan kız saatlerce ağlayıp özür dilemişti benden. Emir'in her halini bana anlattığı için, onu sevdiği için, benimde onu sevdiğimi ve aramıza girdiğini hissettiği için özür dilemişti. Oysa tek yaptığı, sevmekti. Hiçbir hatası yokken, dostluğumuza zarar gelecek korkusuyla deliler gibi sevdiği adamdan vazgeçmeyi tercih etmişti o gece.
Ama vazgeçemedi. Benim Emir'e karşı olmayan duygularım ona yine, yeniden büyük bir umut bahşetti.
Üniversite için ayrıldığımız senelerde Emir konusu kapandı sandım. Ama kapanmamıştı. Emir'i uzaktan sevip, uzaktan izlemeye devam etti. Tekrardan lise yıllarını yâd etme bahanesiyle ayarladığı buluşmalarda tüm sınıf arkadaşlarımızla birlikte Emir'i de çağırırdı. Emir'in bana olan aşkı çok eskide kalmış gibi, bana hiç çıkma teklifi etmemiş gibi her şey tekrardan başladı, en başa sardı. Bu da kaçamaklara yol açtı. Ben kaçan taraf oldum. Her yerde karşıma çıkan Emir, bu kez Aslı'nın yanında hiçbir şekilde bana olan duygularını açığa çıkarmadı. Çünkü bu aptallığa kalkıştığı sene, tamamen koptuğumuz gerçeği onu bu kez temkinli davranmaya itti. Kısa bir zaman sonra ise Aslı ile Emir çıkmaya başladı. Emir, ondan kaçışlarıma yeni hir çare getirerek yanımdan ayrılmayan kızı, Aslı'yı kullandı.
