❝Sen bana sadece ihanet etmedin, sen aldattın da aynı zamanda. Katlettin duygularımı, kirlettin yaşanmışlıkları. Çizmişsin sen benim üzerimi; Ben ise herkesin üstünü, bir tek senin altını çizmiştim oysa ki...❞
#gençkurgu
...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
🥀
İstanbul, 12 Kasım | 09.34
Hayat acımasızdı, payına ne düşeceğini tahmin edemezdi, insanoğlu. Ben de edemedim. Ne Haziran'ın son cuması, ne de şu geçen son günlerde. Birkaç gün içinde, hayattan bir kez daha aldım payıma düşeni ve ayakta kalacak dermanı kendinde bulamayan ruhumun, babamın üzerini örten soğuk toprağa uzandığını hissettim. Belki de o son gece konuşmalıydık her şeyi. Belki de yarım kalmışlıkları yok etmeliydik. Kırgın ayrılmak yerine sımsıkı sarılmalıydık birbirimize. Evden ayrıldığından saatler sonra aldığımız ölüm haberiyle hiç değilse vicdanım yanıp kül olmama neden olmazdı. Belki de ayrılık çokta koymazdı. Kabullenirdim bir süre sonra gidişini. Ancak aylar geçmesine rağmen kavgalı ayrılmamız yüreğimin hâlâ kan kusmasına neden olmazdı belki de.
Hayatta canımı sıkan en büyük iki şeyden biri, pişmanlığımızı nitelendiren keşkeler ve de can yakmaya neden olan belkilerin ta kendisiydi. Keşke o gece öfkemi yutsaydım. Belki yüreğimin canhıraş çığlıklarıyla kahrolmazdım.
Alışmıştım, zamanla yüreğimin vicdanımın kurbanı olmasına. Ancak babamla ayrılışımızın ardından geçen beş ayımın ardından Alparslan'dan öğrendiğim gerçeklerle bir kez daha dağılmıştım. Sırf tadımız kaçmasın diye her şeyi bizden saklayan babamı düşünmekten bitap düşmüştüm iki günde. Babamın ölümüyle zaten darmaduman olmuş ailemin, Alparslan'ın İstanbul'da bulaştığı belanın asıl sebebini öğrenerek bir kez daha savrulup dağılmalarına engel olmaya çabaladıkça içten içe savrulan, dağılan ben oldum.
İki gündür geceleri gözüme girmemiş olan uykuyla, zihnimde kesilmeyen fısıltılar ve sol yanımdaki yaralarla ben yine ayaktaydım. Çoktan boyun eğmiş ruhumun, çöküşte olan psikolojimin aksine ben yine dik durmak zorundaydım. Mecburiyetlerdi ayakta olmamın sebebi. Mecburiyetler...
Alparslan'ın başımıza açtığı belayı temizlemek için, ailemin bihaber olduğu durumumuzu düzeltmek içindi ayakta oluşum.
Her şeyi yoluna koymayı başardığım an dizlerim yorgunca yeri boylayacaktı, kimse kaldıramayacaktı. Olur da işler tahminimdeki gibi kötü yola girerse bu kez toprağı boylayacaktım. Ve beni kaldırmaya bu kez kimsenin gücü yetmeyecekti.
İlk ihtimal gerçekleşirse, olan bir tek zavallı ruhuma olacaktı; ancak ikinci durum, Alparslan'ı da peşimden sürüklerdi. Ölüm, onu da ardımdan çekiştirirdi.
Geride bırakacağımız ailemiz ise fiziken yaşayacak, ruhen bizimle birlikte toprağı boylayacaktı. Bilirdim. Bir ana bir evladının canına dayanamazken iki evladını birden kefenlediğinde işler kimsenin tahmin edemeyeceği duruma giderdi. Ölen kurtulmuş olurdu ancak kalanlar nefes aldıkları müddetçe cehenneme mahkûm edilirdi. Ve ben bu yüzden ikinci ihtimalin yaşanmaması için ayakta kalmaya devam etmek zorundaydım. Sırf onlar için zavallı ruhumu yakıp kül etmeye hazırlanmak zorundaydım.
