New life

Rozdział 16

Poprzedni wieczór skończył się wywiadem, który zrobiła mi Cami. Oczywiście wszystkie pytania dotyczyły Aidena. Jednak tym razem byłam za to wdzięczna, ponieważ dzięki temu, chociaż na chwilę mogłam zapomnieć o Matcie i o tym, że będę musiała widywać go codziennie w szkole.

Blondynka jeszcze śpi, więc postanawiam zrobić nam śniadanie. Schodzę na dół do kuchni i pierwsze co przykuwa moją uwagę to mała, biała karteczka na stole. Domyślam się, że jest ona od rodziców. Biorę ją do ręki i czytam treść.

Wrócimy dzisiaj późno, więc nie czekajcie na nas z kolacją. W lodówce macie gotowy obiad, a na stoliku zostawiłam jeszcze pieniądze, jakbyście chciały zjeść coś innego.

W zasadzie nie dziwi mnie to, co jest na niej napisane. Ostatnio rodzice bardzo dużo pracują i prawie ich nie widuję. Z jednej strony jest mi to na rękę na przykład podczas pełni, ale z drugiej... tęsknie za nimi.

Z moich myśli wyrywa mnie dźwięk powiadomienia.

Od Ethan:

Dziś pełnia. Pamiętasz?

– O cholera. – Mówię do siebie.

Zupełnie o tym zapomniałam. Byłam pewna, że do pełni został tydzień, a nawet więcej. Moje serce w jednej chwili przyspiesza na myśl o tym, co może stać się dzisiejszej nocy.

– Boże moja szyja. – Wzdrygam, gdy słyszę niespodziewany głos Cami, która schodzi ze schodów, pocierając dłonią bok szyi. – Coś się stało? Jesteś strasznie blada. – pyta, siadając na jednym z krzeseł przy stole.

– Dziś jest pełnia. – Wzdycham ciężko. – Nie potrafię jeszcze panować nad przemianą. Nie w tą jedną noc w miesiącu.

Siedzimy przez chwilę w ciszy, którą przerywa dzwonek do drzwi.

– Otworzę.

Wstaję i idę w kierunki drzwi. Chwytam za klamkę i w jednej chwili zapominam o moim zmartwieniu.

– No cześć skarbie. – Posyła mi uśmiech, który tak bardzo kocham.

Aiden stoi przede mną ubrany w zwykłe czarne jeansy, białą, opinającą się koszulkę oraz skórzaną brązową kurtkę.

– Hej. – Odpowiadam również z uśmiechem. – Wchodź. – Otwieram drzwi szerzej.

– Pamiętasz co dzisiaj jest, prawda? – pyta, idąc w stronę kuchni, a ja tuż obok niego.

– Pełnia. – odpowiadam smętnie.

– Zabiorę cię do loftu. – Kiwam jedynie głową.

Czuję się trochę pewniej, gdy wiem, że Aiden i reszta stada będzie przy mnie tej nocy, jednak moje obawy całkiem nie znikają. Dalej martwię się tym, co może się wydarzyć, a wydarzyć może się naprawdę wiele.

Pakuję najpotrzebniejsze rzeczy, żegnam się z Cami i razem z Aidenem jedziemy do loftu, jak zwykle wybierając dłuższą drogę.

Po niespełna trzydziestu minutach docieramy na miejsce.

– Gotowa? – pyta Deucalion, kiedy tylko przekraczam próg.

– Nie. – odpowiadam szczerze.

Nie jestem ani trochę gotowa. Co, jeśli ucieknę i zrobię komuś krzywdę? Co, jeśli kogoś zabije?

– Pomożemy ci przez to przejść. – odzywa się Aiden, kładąc dłoń na dole moich pleców, kojąco nią pocierając.

– Znalazłem mocniejsze łańcuchy, których nie da się tak łatwo zerwać. – Wtrąca Ethan, unosząc w górę czarną, dużą torbę.