PSYCHOPATH'S LOVE SERIES #2: DASHIEL DAVIN CARTER

Kabanata 60

WARNING|R-18| SPG

MONEY is nothing without you honey..

Money is nothing without you honey..

Money is nothing without you honey..

Parang sirang plakang nag paulit-ulit na umalingaw-ngaw sa utak ko ang mga kataga na iyon. Natigil lamang ito ng marinig ko ang mga sumunod na katagang binitawan nito,

"So eat honey and please don't think about the money again," aniya bago niya dinagdagan ang kanin na nakalagay sa pinggan ko. Pinagsandok niya rin ako ng ilang pirasong manok.

"And now tell me the story of yours," aniya matapos magsandok ng ilang pirasong manok sa pinggan ko.

Napabuntong hininga muna ako bago sinimulang ikuwento ang buhay ko, "Simula ng bata pa 'ko I'd never had the chance to meet my papa, samantalang 'yong mama ko nama'y nakilala ko nga ngunit sa kasawiang palad any hindi ko naman nakasama ng matagal. Nakulong kasi siya dahil sa salang pagpatay na alam kong never niyang nagawa at magagawa. My mom is a good mother on me and that was the reason kung bakit hinding-hindi ko magagawang paniwalaan ang kasong ibinintang nila sakanila.." Nagpakawala ako ng isang malalim na buntong hininga nang sa gayon ay mawala ang nakabara sa lalamunan ko. Nakabara, na siyang nagiging dahilan kung bakit ako nahihirapang sambitin ang mga katagang gusto kong sambitin, "After that, lumaki ako sa piling ng lola, pinalaki ako ng lola ko ng siya lang. Kahit na'y matanda na'y napilitan si lola na magtrabaho at magtinda ng kandila para lamang mapalaki at mapa-aral ako. At sa awa ng diyos napalaki niya nga ako at napa-aral."

"Your lola raised a good and beautiful girl," hindi napigilang kumento niya sa gitna ng pagsasalaysay na siyang naging dahilan kung bakit ako literal na pinamulhanan ng mukha.

Ramdam na ramdam ko kung paano umakyat ang init mula sa paa ko papunta sa pagmumukha ko dahil sa mga narinig ko. At 'yong mga paru-paru na nasa tiyan ko, na hindi ko inaakalang mayroon pala ay muling nagsilirapan.

Napakagat labi ako bago nahihiyang napayuko, pilit na iniiwasan ang nakakapasong titig niya, "B-but..," I did my best not stummer while saying those words nang sa gayon ay maitago ko ang epekto niya sa akin-nang sa gayon ay hindi ko maipahalata ang epekto niya sa akin ngunit sa kasawiang palad ay nautal pa rin ako. Dahil sa letseng epekto niya sa akin!

"But everything changed when she met a disease. A disease who made her life at pain," I tried myself not to sound hurt while saying those words, ngunit hindi 'ko 'yon nagawa dahil naging tunog ganoon pa rin iyon, lalo na no'ng maalala ko ang mga panahon na kung saay lugmok na lugmok kami.

"N-ang dahil sa katandaan niya pero nag sige pa rin siya sa pagtratrabaho, nagkaroon siya ng sakit na tinatawag na alzheimer's. Naging makakalimutin siya to the point na pati sarili niyang pangalan ay nakalimutan na niya. She even forget about the hell out of me which really made me sad." I sighed bago ininom ang isang tubig na ibinigay niya sa akin kanina. Inisang lagok ko ito bago ipinagpatuloy ang pagkukuwento ko.

"Isang araw habang nagtitinda siya ng kandila at bigla na lang umano ang sakit niya. Making her forget her name at kung saan siya nakatira. Kaya ang ending hindi na siya nakauwi pa sa amin ng gabing iyon. Grabe ang kaba na naramdaman ko ng sumapit at lumipas ang gabi pero hindi pa rin siya umuuwi. Halos halughugin ko ang buong baranggay namin para lang mahanap siya pero sa kasawiang palad ay hindi ko siya nahanap sa baranggay namin. Kaya napagdesisyonan kong humingi ng tulong sa mga pulis, at roon nga'y nakita namin siya sa kabilang barranggay. May hawak-hawak na kandila at naglalakad na tila ba'y walang patutunguhan. Dungis na dungis rin ito na tila ba'y nasubsob ito sa putikan.." Napatigil ako sa pagsasalita ng may maramdaman akong malamig na bagay sa pisnge ko. Pagkapa ko'y doon ko napagtanto na luha ko pala ito. Ni hindi ko man lang namalayan na lumabas at tumulo na pala ito habang ako nama'y nagbabalik tanaw sa nakaraan.