သက်တန့်ရောင် မိန်းမပျို Book 1 (MMTranslation)

အခန်း ၁၇၀ (ဖရဲသီးရောင်းခြင်း)

အမ်ိဳးသမီးဟူနဲ႔ သူမေယာက်္ား နံနက္ေစာေစာထသြားၿပီး သူတို႔ တုန္ရွန္း႐ြာကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာေတာ့ ေနေတာင္ျမင့္ေနၿပီ။ သို႔ေသာ္လည္း သူတို႔ ယြီအိမ္ေဟာင္းကို ေရာက္တဲ့အခါမွာေတာ့ သူတို႔ ေတြ႕ခ်င္တဲ့သူက အိမ္၌မရွိေပ! အိမ္ေဘးမွာ ပင္လယ္ထြက္ကုန္ေတြ စုေဆာင္းေနတဲ့ ယြီဟန္ကို ေမးလိုက္တဲ့အခါမွ ဖရဲသီးေတြရင့္ၿပီျဖစ္လို႔ တစ္အိမ္လုံး ယာခင္းထဲကို သြားၾကတယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္း သိလိုက္ရတယ္။

ဒုတိယဦးေလးနဲ႔ေဒၚေလး, အရင္ဆုံး ၿခံထဲမွာထိုင္ၿပီး နားၾကပါအုံး။ မြန္းလြဲေတာ့မွာဆိုေတာ့ ခဏေနရင္ ေန႔လည္စာလုပ္ဖို႔ အေမျပန္လာေတာ့မွာပါ

ယြီဟန္က သူတို႔ကို အၿပဳံးေလးနဲ႔ ယဥ္ေက်းစြာ ႏႈတ္ဆက္တယ္။
အမ်ိဳးသမီးဟူက စိတ္မရွည္စြာနဲ႔ သူမလက္ကို ေဝ့ရမ္းလိုက္ၿပီး
ရတယ္ ရတယ္! ငါတို႔ ယာထဲကို ကူဖို႔ လိုက္သြားလိုက္မယ္။ ေရွာင္ရွ, မင္း လုပ္စရာရွိတာကိုသာ ဆက္လုပ္ပါ!

လ်ိဳဟန္က အရင္တစ္ခါ ထယ္ထိုးတုန္းက ကူညီဖူးတာေၾကာင့္ ယြီမိသားစုရဲ႕ သုံးမူရွိတဲ့ေျမေတြက ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတယ္ဆိုတာ သိတယ္။ လမ္းေမးစရာမလိုဘဲ သူက သူ႔ဇနီးကို ဖရဲခင္းေတြဆီ ေခၚသြားလိုက္ေတာ့တယ္။

အမ်ိဳးသမီးဟူက တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ေျပာတယ္။ 
ေယာက်္ား, ပင္လယ္စာေတြ ေရာင္းဖို႔လာတဲ့ လူတန္းႀကီးကို ျမင္ခဲ့လား။ ကြၽန္မေတာ့ ရွင့္ညီမက အဲ့ဒီကေန ေငြေတြအမ်ားႀကီးဝင္မယ္ ထင္တာပဲ
သူတို႔ဘယ္ေလာက္ရရ သူတို႔ကိစၥပါ! ငါတို႔႐ြာက ပင္လယ္နဲ႔မနီးတာမလို႔ အဲ့လိုနည္းနဲ႔ ေငြရွာခ်င္တယ္ဆိုရင္ေတာင္ ျဖစ္မွာမဟုတ္ဘူး!

လ်ိဳဟန္က စကားကို ဒဲ့ေျပာတတ္တဲ့ လူ႐ိုးႀကီးတစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင့္ သူ႔စကားေတြက တစ္ခါတေလ သူမ်ားေတြကို မသက္မသာျဖစ္ေစတယ္။
အမ်ိဳးသမီးဟူက သူ႔ကို ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္။
ကြၽန္မတို႔က ပင္လယ္စာေတြ မစုေဆာင္းႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔ေတြ အလုပ္မ်ားေနရင္ သြားကူေပးလို႔ရတာပဲ! ရွင့္ေယာက္ဖရဲ႕ ဝမ္းကြဲညီကို ၾကည့္ပါ့လား။ သူ အလကား ကူညီေနတာေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး အက်ိဳးအျမတ္ တစ္ခုခုေတာ့ ရမွာပဲ