I'm Crazy In Love With A Runaway Badboy Prince

Chapter 14

I woke up at the middle of the night. Napakatahimik ng buong kabahayan. Mukhang natutulog na sina mom and dad pati ang mga katulong namin. Bumaba ako dahil tumunog ang sikmura ko. Isang araw pala akong hindi kumain. Kung hindi lang nagreklamo ang sikmura ko baka hindi ko maisipang kumain.

I started to find food at the refrigerator. Wala na akong pakialam kung anong klaseng pagkain ang makikita ko roon. Basta gutom na gutom na ako. I saw pizza, at hindi pa ito nabubuksan. Nilapag ko ito sa mesa  na pinakamalapit saka ang juice. I sat down on the chair and started eating.

"Parang gutom na gutom, ah," someone talking from behind.

Naibuga ko ang kinain kong pizza dahil sa pagkabigla. Dali akong tumayo at lumingon sa taong naruruon. Though his voice was so familiar to me; I just really wanna confirm if I was right. Umawang ang labi nang makompirma ito. Bakit nandito parin siya?

My shocked expression became happy. Akala ko hindi ko na siya makikita. Pero ito siya ngayon nasa harapan ko, nakatayo.

"Don't stare at me like that," that was Soo-joon. "It scare me."

I bit my lower lips. "Oh, nandito ka parin pala..." I said almost whispered.

"Yeah... Your dad offer me to stay here," he seriously said. "For a while."

Soo-joon wearing pajamas and t-shirt. He looks hot in his gesture. At sigurado akong kay dad ang mga damit na ito. Magulo ang kanyang buhok halatang galing na ito sa tulog. Bumalik ako sa pag-upo sa chair habang siya ay dumeretso sa refrigerator at kumuha roon ng petcher na may lamang tubig. Inilapag niya ito sa mesa saka sinunod na kinuha ay ang baso. Hindi nawala ang tingin ko sa kanya habang kumakagat sa pizza na nasa kamay.

Me and him at one house. Feeling ko tuloy mag-asawa na kami. Hindi ko tuloy napigilang mapangiti. Pakiramdam ko talaga siya na ang tinadhana para sa akin. Kapag tinitingnan ko siya nakikita ko ang sarili kong kasama siya paghabang buhay. Hindi ko na maintindihan ang sarili ko!

"Baka matunaw ako," sabi niya na nakangiti.

Napakurapkurap ako at daling iniwas ang mga mata sa kanya. Nang tiningnan ko siyang mula nakangiti na ito. Inubos ko ang hawak na pizza saka tumayo at kumuha ng baso, nilagyan ko ito ng juice. Nasa kalagitnaan ako ng pag-inom nang umupo si Soo-joon sa bakanteng upuan sa harapan ko. Kumuha siya ng isang slice na pizza at kinain ito. Nginusuhan ko siya, tinaasan rin niya ako ng kilay.

"That's my pizza!" Sigaw ko. Tumingin ako sa loob ng pizza cartoon, nalukot ang mukha ko nang makita na dalawang slice na lamang ang natira. "Alam mo bang gutom ako?!"

"No," he responded, plain.

Umusok ako sa inis dahil sa ikli ng sagot niyang iyon. At nang-iinis pa ang boses nito. Hinila ko ang cartoon ng pizza palapit sa akin saka kinuha isa-isa ang dalawang pizza slice. Hindi naman ako matakaw sa pizza sadyang gutom lang ako!

"Ang damot," maktul ni Soo-joon saka kumagat sa pizza na hawak niya.

Nginusuhan ko siya at nagpatuloy sa pagkain. Ilang minuto nangibabaw ang katahimikan. We were both  busy eating. Umunang magsalita is Soo-joon. Napatigil ako sa pagkagat nang marinig ang sinabi niya na kinakuha niya ng aking pansin.

"Narinig mo ba ako...? Aalis na ako," ulit niyang sabi.

Bumukas ang bibig ko para sana sumagot ngunit wala namang mga salita ang lumabas dito. Anong sasabihin ko sa kanya? Nalaglag ang aking paningin at dahan-dahan na kumagat sa pizza na nasa aking kamay. Bakit ang sakit marinig na iiiwan niya ako...

"Mukhang hindi na tayo magkikita," muling sabi niya. "Do you want to come with me?"

I gave Soo-joon a 'ha' expression. Tama ba ang narinig ko? Niyaya niya akong sumama sa North Korea? Magsasalita sana ako pero naunahan niya ako.