I'm Crazy In Love With A Runaway Badboy Prince

chapter 11

I hurted by the fact, Soo-joon never love me. Kahit minsan hindi niya ako nagustuhan. Umupo ako sa lilim ng malaking puno. Tumingin ako sa langit na umaambon; tila uulanin pa yata. I wanted to go back in camp site but I didn't know how. Sa totoo lang naligaw na ako. Hindi ko na alam kung saan ako dadaan pabalik.

Tumayo ako at iginala ang paningin sa paligid. Napabusangot ako nang makita ang malawak na kakahuyan. "Hello! Somebody hear me!? Help me, please!" I shouted. "Hey, I'm here!"

I'm so stupid! Magwo-walk out na nga lang ako, dito pa ako nagpunta! At wala pang dalang cellphone. What if uulan... saan ako sisilong? What if gagabihin ako at may momo dito, sino ang mag-save sa akin? I really wanna slap my own face becuase of my stupidity!

Alalang-alala na ako kung paano ako makakabalik. I was hoping Soo-joon will find me. Hopefully he will find me. But I thought I was just hoping. Sigurado ako nagsasaya siya ngayon kasama si Beautyfil.

Maisip ko pa lang na nagsasaya siya habang ako ay nasa gitna malawak na gubat na ito, hindi ko na maiwasan na manggagalaiti sa ngitngit.

"Makakabalik ako sa camp site nang walang tulong ni Soo-joon. Pangako ko ito sa mga naglalakihang puno dito!" Bulyaw ko.

Nagsimula akong magdecide kong saan ako dadaan. Napagdesisyonan ko na sa left side na daraan. Umaasa talaga ako na ito ang tamang daan pabalik. Sana ito nga at hindi ako maligaw. Kailangan kong makabalik bago umulan.

I was walking haft hour but still I was on the middle of trees. Nagsimula na ring pumatak ang malamig na tubig ulan sa akin at natatakot na ako. Pero nandoon pa rin ang pag-asa sa akin na makakabalik ako sa camp site nang walang tulong ng kahit sino.

"I don't need help! Makakabalik ako na ako lang. Wala akong gusto na hindi ko nakukuha!"

Medyo basa na ang aking damit at mas lalong dumilim ang paligid. Alam ko naman na hindi pa gabi, dahil lamang siguro ito sa pag-ambon ng langit. Binilisan ko ang paglakad, habang nagmamasid sa paligid. I am really afraid! Sa takot ko parang sasabog na ang aking puso. Am I really need to scream for begging a help?

No!

Napahinto ako sa paglalakad nang meron akong makitang parang taong nakatayo sa hindi kalayuang harapan ko. Nakasuot ito ng puting blouse at tiyak akong babae ito dahil sa mahaba niyang buhok. Pero hindi ko maaninag ang mukha niya. Nakatago kasi ito sa kanyang buhok. Her gesture is so scary.

Parang nangugat ako sa aking kinatatayuan. Gusto kong tumakbo pero hindi ko magalaw ang aking mga paa. Gusto kong sumigaw pero hindi ko maibuka ang aking mga labi. Para akong na-paralyze sa takot ko. Ito ang kauna-unahang takot na naramdaman ko na subrang-subra.

"No, please, don't hurt me." I begged. "Naligaw lang ako. Wala akong balak na masama dito sa bundok. Sa home mo."

Humakbang ito palapit sa akin. Lalo ring kumabog ang puso ko sa takot. And finally, nakasigaw rin ako. I was screamed out loud hoping someone will save me. But nothing! Nawalan na lamang ako nang malay sa kakasigaw pero walang nagligtas sa akin.

Nagising ako sa isang maliit na kweba na mayroong apoy gitna nito na nagbibigay ilaw sa loob. Tumingin ako sa hinigaan ko, tilang puti ang nakahanig sa lupa. Sinuri ko ang aking katawan kung meron nawala, kumpleto pa naman ako. But wait, where am I?

Bumalik ang takot ko nang magbalik sa aking alimpatakan ang nangyari kanina. "Sino ba ang babaeng iyon? Oh god, hindi kaya siya ang halimaw na tinutukoy sa binabasang kwento ni Lizzie? Kung siya iyon, kailangan kong makaalis dito." Gumapang ako patungo sa bunganga ng kweba at nang makarating ako doon tumakbo ko habang humahaguhol.

Tumigil na ang ulan pero medyo madilim parin ang paligid. Tumakbo ako palayo roon sa kweba. Napahinto na lamang ako nang may marinig akong boses na tinatawag ang aking pangalan. That voice was so familiar.