Where Secrets Lie (SOW #3)

14.

I sighed as I look at the house in front. Plano kong kumuha lang ng naiwang gamit na kailangan ko sa clinic. Kukuha rin ako ng damit para may pamalit akong damit sa opisina ko.

I opened the door and slowly entered. Napatigil pa ako dahil sa namumuong pakiramdam na kaagad kong binalewala. Huminga ako nang malalim at tumungo sa kwarto ko.

Sa kwarto ko sa bahay... namin.

Tahimik ang buong bahay pero hindi ko alam kung ipagpapasalamat ko ba ito. Dapat ba akong magpasalamat na tahimik ang bahay at walang tao o dapat akong mainis kasi tahimik ang bahay kaya kung ano-anong alaala ang naiisip ko.

Despite the heavy feeling, I continued making my way to my room here. My assumptions was wrong. I heard noises that made me stop.

Akala ko walang tao.

Hindi ko alam kung anong gagawin ko. Aatras ba ako? O hindi?

Laughters and chuckles filled the other room. Agad sumikip ang dibdib ko dahil sa narinig. Umatras ako at sumandal sa pader, pilit kinakalma ang paghinga ko.

I know who's inside. Alam na alam ko.

The lump in my throat is making my gulping hard. Tears formed in my eyes but I chose to not let it fall. Hindi na dapat ako apektado! Hindi na!

Hearing enough of their laughters, I went straight to my room. Hindi ko na pinansin ang malakas na pagkakasarado ko ng pintuan. Dumiretso ako sa kama ko at nahiga doon.

"Hindi ka na dapat apektado, Lorrie..." bulong ko pero kabaligtaran 'yon ng nararamdaman ko. The door opened but I remained staring at the ceiling.

He stood there, his hands in his pocket while looking at me with his cold and emotionless eyes. Katulad ko ay tahimik din siya. Hindi ko alam kung anong iniisip niya pero mas pinili kong manahimik.

The silence almost breaks me but he speaks up.

"Do you know what I feared the most, Lorrie Jane?" His voice filled the room.

Lorrie Jane.

The way calls me was like... nothing.

I set aside the pain slowly building up. Hinihintay ko kung anong sasabihin niya. Sa halos anim na buwan, ngayon ko lang maririnig ang saloobin niya. Kung magu-usap kami ng hindi nagsisigawan, baka maintindihan niya ako.

"Iyon ay ang maging mag-isa. Ayoko sa lahat ay 'yung mag-isa ako. Ikaw... ikaw ang inasahan kong sasamahan ako pero anong ginawa mo? Talagang sinakto mo pang nagluluksa ako sa pagkawala ng nanay ko. Are you that heartless?"

Napapikit ako dahil sa pagkabasag ng boses niya.

I understand him. Kahit hindi niya ipaintindi, naiintindihan ko pa rin. Noon pa lang, takot na siyang mag-isa. Malakas man siya kung tingnan pero deep insde, takot siya maging mag-isa.

"Sa lahat ng tao, ikaw 'yung pinagkatiwalaan kong sasama sa akin hanggang dulo pero... ikaw din pala 'yung wawasak sa akin! Sana man lang binigyan mo ako ng palugit! Sana sinabi mo na lang kung kailang malakas ako kasi... nung panahong 'yon sobrang nanghihina ako! Nawala na nga ang nanay ko, nanloko ka pa!"

I remained closing my eyes. Sige lang, sumbatan mo ako kung 'yan ang makakapagpagaan ng loob mo. Sige lang. Hindi kita pipigilan.

"Anim na taon, Lorrie Jane. Anim na taon na tayo pero natapos lang lahat 'yon anim na buwan na ang nakakalipas."

I cursed myself when I heard Jeoniel sobbed but at the same time, my head is hurting. Todo pigil ako sa pagpapakawala ng daing dahil ayaw kong mahalata ni Jeoniel.

He keeps shouting, blaming me for hurting him but I keep calming myself. I clutched the bedsheet tight to help me ease my headache.

Laking pasalamat ko nang tumigil ito. Nakahinga ako ng maluwag at nagmulat ng mata.

"Bakit ba nandito ka? Bakit hindi ka pumunta doon sa boyfriend mo? Ano pa bang kailangan mo dito?" Patuloy siya sa pagtatanong.

Halata sa boses niya na ayaw na niyang makita ako. Ayaw na niyang makita ang babaeng sumira ng tiwala niya. Ang babaeng nang-iwan sa kaniya sa kalagitnaan ng pagluluksa niya. Sabagay, sino ba naman ang gugustuhing makita ang taong nanakit sa kaniya?

I came to realize that everytime Jeoniel would see me, nasasaktan lang siya. Sinasaktan ko lang siya. Dahil sa akin, nanunumbalik ang sakit na naramdaman niya.

Maybe, I should leave?

Leave for good.

Leave from his life.

Walk away from his life... for good.

Nagmulat ako at nabungaran ang masamang tingin niya. I saw someone behind him. My cousin, Kath who's smirking at me. Sa huling pagkakataon ay hindi ko hinayaang makitaan ng pagkatalot. I smirked back and stood up.

I stood in front of Jeoniel. I stared at his face... for the last time. My first love, my only love... I'll miss you but we both need to move on. I'll stay away from his life from now on.

I smiled sweetly at him for the last time. "Jeoniel..." my voice came out soft. I saw how his eyes shifts emotions but I ignored it.

"Thank you, hmm? Thank you for loving me during those six years. Thank you for letting me love you. I'll forever be thankful for that. All our memories, I'll forever treasure it... kahit pa nasa kabilang buhay na ako." I whispered the last words only to myself.

Hindi niya narinig dahil wala akong balak iparinig.

I took a deep breath. "Pasensiya na kung sa tuwing nakikita mo ako, wala kang ibang nararamdaman kundi sakit. Pasensiya na rin kung sinaktan kita..." ngumiti ako at lumapit. Sa huling pagkakataon ay... lumapat ang labi ko sa kaniya. Muntik nang tumulo ang luha ko nang maramdaman muli ang labi niya.

Masaya ako na kahit sa huling pagkakataon ay naramdaman kong muli ang labi niya. Masaya akong aalis sa buhay niya.

Umatras ako at pinagmasdan siya sa huling pagkakataon bago ako tumalikod at dumiretso sa kung nasaan ang mga damit ko.

He watched me pack my clothes. I smile bitterly. Hindi na ako umaasang pipigilan niya ako. He's now free to love my cousin if he wants.

Kaunting damit lang ang inilagay ko sa bag na nakuha ko sa cabinet ko. I sighed and turn to face him. Naabutan kong nakatulala siya sa sahig.

"Jeoniel..." tawag ko, hindi pinapansin ang pinsan kong nakatingin sa akin ng masama.

Jeoniel's eyes shifts to me. Ayaw kong pangalanan ang emosyong nakapaloob sa mata niya. Ayoko dahil baka hindi ko kayaning umalis.

"Take care, Jeoniel." Ngumiti ako at bumaling sa pinsan ko na kahit masama ang tingin sa akin ay nagawa ko pa ring ngitian.

"Kath, take care of Jeoniel. You are now free to love him."

Hindi na ako nagsayang ng oras, mabilis akong naglakad palabas ng kwarto at iniwan sila doon. Hindi ko alam kung bakit nagagawa ko pa din ang ngumiti.

Siguro ay dahil alam kong hindi na masasakatan si Jeoniel. Wala na ako sa buhay niya kaya hindi na siya masasaktan pa.

"Goodbye... my love."