Znów powstaję z głębi ziemi, w szacie tkanej z cichych snów
Otoczona łzami marzeń i wianuszkiem trupich głów
W mojej ręce miecz zbrukany krwią nadziei z dawnych lat
Co przekwitły w zapomnieniu i zamknięciu z ciasnych krat
Wokół krwawe dyrdymały niczym rubinowy las
Stosy pną się jak kolumny, podpierają błękit mas
Moja dusza w samotności wpada w odrętwiały trans
- Mrzonki tylko, czegóż płaczesz, morderczyni własnych szans...
W trzewiach ziemi przebudzona, zobaczyłam złoty kwiat
Usłyszałam pieśń syrenią, wyszłam w doskonały świat
Gniazda ptaków rozkwilonych, kępy zzieleniałych drzew
A nad nimi niósł się nocny, z gwiazd pędzony, srebrny śpiew
Zapłakałam wśród ciemności, po mym niebie krąży sęp
Moja przyszłość roztrzaskana, choć nie minął nawet wstęp
W tej iluzji doskonałej będę tkwić po kres mych dni
Moje imię w zapomnieniu niechaj wiecznym słodko śpi
Repost
BẠN ĐANG ĐỌC
Śnieżyny
Thơ CaPowiedzmy, że kiedyś był tu dłuższy opis, ale był trochę pretensjonalny, więc po prostu dam tu jeden z moich wierszy, jeśli się podoba, to to jest właśnie to, co można znaleźć w środku: Niebo opuchło mleczystą ropą, słoneczne truchło ptaki w świt wl...
