Arkasını döndü kollarını açtı ve kendisini arkaya bıraktı. Birkaç saniye onun için biraz uzun gelmişti. Ama bir saniyede 14 yıllık hayatı işte böyle son bulmuştu. Etrafa kan yayılıyordu. Onu gören insanlar polisi, ambulansı aramaya başladı. Ama aram...
Mitsuki: "İstersen sadece bir misafir odamız olduğunu ve odada da tek kişilik yatağın olduğunu söyleyebiliriz. Bu sayede İnko orada kalır, İzuku da seninle." Utançla yanaklarımın ısındığını hissedebiliyordum.
Katsuki: "Ne istiyorsan onu yap..!" Dedim ve odama yürümeye başladım. Kahkaha attığını duyabiliyordum.
Evet, bunak İzuku'yu sevdiğimi biliyordu. Ona söylemesem de o tahmin etmişti. Yıllar boyunca olduğunu biliyordu fakat ben inkar edip duruyordum.
O olay yaşandıktan sonra... Ben de itiraf ettim işte. Eve geldiğimde tamamen yıkılmış haldeydim. Uzun bir süre odamdan çıkmadım. Hakkımda endişelenmişti.
Çıktığımda ağlamamak için kendimi zorluyordum. Zaten uzun bir süre ağlamıştım.
Bana nolduğunu sorunca da kendimi tutamadım. Ağlamaya başladım. Beni ilk defa böyle gördüğü için ne yapacağını bilemedi. Nolduğunu anlattım. Ve Izuku'yu sevdiğimi de.
O günü hatırlamak moralimi alt üst etse de Izuku'nun geliyor olması beni mutlu ediyordu. Bana ne kadar hakaret etse de umrumda değildi.
Onunla... Aynı odada kalma fikri beni çok mutlu ediyordu.
Normalde okul çıkışında anneme gidip bir iki eşya alıp oradan Mitsuki Teyze'ye gidecektim. Fakat annem okuldan beni erken almaya direkt Mitsuki teyze ile arabayla gelmişti. Bu yüzden hiç eşya alamadan direk Mitsuki Teyzelere gitmiştik.
Orada kalmayacağım için çok da önemli olmadığını düşündüm.
Girdiğimizde daha Katsuki gelmemişti. İçeri geçip bir süre oturduk. Daha sonra Mitsuki bir albüm getirdi.
Getirmez olaydı. İçinde çocukken çekindiğimiz fotoğraflar vardı. Annemle bakmaya başladılar. Bende arkadan ayakta bakıyordum. Çünkü yanlarında bakarsam ne kadar kızardığımı göreceklerdi.
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
