My Lost Husband (Cousinhood Series 4)

CHAPTER THIRTY

“Hey! Wait! Let me take you.” Hinarapangan ng lalaki ang daan niya.

Walang nagawa si Ashley kung hindi mapatingin dito. He is really handsome. Ngayon niya na sabi na talagang napakagwapo ng lalaki. Sobrang lapit kasi ang mukha nito sa kanya. He is more handsome that she thinks. Hindi lang iyon ang napansin niya. This guy in front of her is more matured than her husband. Napakurap siya at inilayo ang sarili. Upon thinking of her husband, she reminds herself not to be close on this guy.

“I can walk by myself. Thank you,” aniya at nilampasan ito.

But the man is persistent. Hindi na nga ito lumapit pero sinabayan siya nito sa paglalakad. Binaliwala na lang ni Ashley kahit ramdam na ramdam niya ang tingin ng lalaki sa kanyang likuran. Nang makarating siya ng kanyang tinutuluyang hotel ay lumingon siya sa lalaki para sana sabihin na tigilan na siya dahil nasa kanyang destinasyon na siya ngunit nakita niyang naglalakad na ito palayo.

Nakadama ng lungkot sa kanyang puso si Ashley. He really just walks her in front of her hotel. Sinugurado lang talaga nito na safe siyang makakabalik sa hotel na tinutuluyan niya.

‘Maybe I should thank him.’

Umiling si Ashley. Hindi na sila muling magkikita pa ng lalaking iyon dahil iyon ang magiging huling punta niya sa lugar na iyon. Magiging abala na kasi siya sa trabaho. Maaring kapag nagyaya ang pinsan at si Anna pero malabong doon siya tutuloy. Malaki naman kasi ang tahanan na pinagawa ni Alex  doon.

Naglakad na siya papunta sa kanyang hotel room. Nais iwaglit ni Ashley sa kanyang isipan ang lalaking iyon. It’s not worth it. Malapit na siya sa hotel room niya ng makita ang lalaking nakatayo sa may pinto.

“Peter…” tawag niya sa pinsan.

Napalingon sa kanya ang pinsan. “Hey! Saan ka galing?” May pag-aalalang tanong nito.

“Lumabas ako saglit at nagpahangin,” aniya.

Tumuyan na siyang nakalapit sa pinsan. Binuksan niya ang kanyang hotel room gamit ang susi. Nang pumasok siya ay sumunod sa kanya ang pinsan.

“May kailangan ka ba?” tanong niya dito.

“I just want to check if you are okay.”

Napalingon siya sa pinsan. Umupo ito sa single sofa na nandoon. Ngumiti siya sa pinsan. Umupo siya sa kama niya. Alam niya kung anong tinutukoy nitong pag-aalala niya. Dahil iyon sa nakita nila kanina. Nakita na kasi ni Peter sa larawan ang dati niyang asawa. Kaya sigurado akong nakilala agad nito ang lalaki kanina. Ngayon niya napagtanto kung bakit ganoon ang galaw ng pinsan. He is worried that it will affect her.

“I’m fine. Alam ko naman kasi na kamukha lang siya ng asawa ko.” Ngumiti siya sa pinsan.

“Hindi mo ba na-isip na maari siya ang asawa mo? Kamukhang-kamukha niya si Lorenzo.”

“Inisip ko din. They have the same face, body and voice. Nahihiwagahan ako sa lalaking iyon pero alam kung wala na ang asawa ko. Makita ko siyang inilibing, Peter. At saka, pitong taon na din ang lumipas. Kung siya si Lorenzo, dapat noon pa siya bumalik sa tabi ko.” Hindi niya ma-iwasan na malungkot.

Isang malalim na hininga ang ginawa ni Peter. “I know, you are confused right now. Kung may nais kang malaman sa kanya ay handa akong sumoporta sa desisyon mo, Ash.”

Tumayo si Peter at lumapit sa kanya. May ibinigay itong isang maliit na papel.

“Alam kong hindi ka mapapalagay kahit pa na iniisip mong nagkataon lang na kamukha siya ng asawa mo. Ito ang business card na binigay niya. You can use that to investigate him.”