MUSIKANG MALILIM

Kabanata 15

I saw her dumbfounded once she saw me tearing up. Tahimik pa rin ako simula kanina nang makarating at makaupo ako dito sa rooftop.

Ilang sandali pa siya nanahimik bago tuluyang magsalita.

"Why are you c-crying?" Nauutal niyang sabi na para bang nakakaramdam na sa kung ano ang pwedeng mangyari sa mga oras na 'to.

Lumingon ako palayo at nanahimik sandali. I don't know how to act. Tinanaw ko muna ang sunrise bago ulit magsalita, I gulped.

Kalaunan ay nagsalita na 'ko, "Why did you lie?"

"Lie? I never do that. Ano bang problema? May problema ka ba sa 'kin or something that has been bothering you? I-I don't get it." Nagtataka rin niyang sabi.

"You're in coma, right?" Mahinahon ko pa ring sabi at hindi man lang magawang taasan siya ng boses o sumbatan siya.

Hindi siya agad nakasagot sa sinabi ko. She turned off her gaze from me, hindi niya alam kung paano ako sasagutin pero ako alam ko. Isang oo lang niya lahat ng pagasa na sinasabi ng kalahating bahagi ko na akala ko buhay siya lahat 'yon matitinag sa isang tango at sagot lang niya na oo...

"O-Oo...." sambit niya hindi pa rin tumitingin sa akin.

At dito ko na gustong lalong magpalamon sa lupa dahil sa mga narinig galing sa kaniya.

"Then why you didn't tell me about this? Am I not trust worthy to talk about this kind of situation?" Tila ba may sariling nakadikit sa mga mata namin sa malayo at hindi man lang matignan ang isa't isa.

"Ofcourse you're not. I know you're a deep person pero wala ka naman ng magagawa kung sasabihin ko pa sa 'yo eh, limitado na ang pagi-stay ko dito at isang linggo na lang I can finally give up." Pagtutol niya sa sinabi ko.

"But still-- if you told me before edi sana natulungan pa kita--" pinutol niya rin ang sinabi ko at nagsalita.

"How? 4 years na akong comatose ang tagal na, ni-hindi ko nga naranasan maging college student ng matagal. I was 1st year college that time when I got into this illness. Pinagkaitan na ako ng lahat na mabuhay at ayoko ng umasa...kahit anong gawin ko it always leads me to stumble." dito ko na siya tinignan.

Nakita ko siyang umiiyak na habang nasa langit ang tingin. Lalo lang akong nasaktan knowing that she's also in pain mentally not just physically. I let the slow and silent rhythm continue flowing around us before she speak again.

"I know who's your ex-girlfriend too. Si Eia, hindi ba? She also got this illness like mine, she is my bestfriend, long time bestfriend." Nagulat ako sa sinabi niya pero mas lamang pa rin ang sakit na nararamdaman ko.

"Naalala ko no'n, madalas ka pang i-kwento sa akin ni Eia kasi daw you're a gentleman. Kilala na kita simula pa no'n pero she never told me your last name kasi daw baka agawin kita sakaniya."she chuckled bitterly while remembering her bestfriend.

My ex-girlfriend...

"I still wanna help you, please tell me you will fight more..." pagmamakaawa ko sa kaniya.

She looked at me with her teary eyes, "Para saan pa? Hindi na rin naman na ako mabubuhay. Gusto ko na rin mabawasan ang responsibilad ni papa. Gusto ko maging malaya na siya at ako na matagal nang nakakulong sa selda..."

Pinipilit kong huwag mag-break down sa harap niya dahil baka mas lalo siyang panghinaan ng loob kung gagawin ko iyon sa harap n'ya.

"Atsaka, you can start your gig again 1 week na lang rin at aalis ka na dito. Atleast we met at napasaya kita kahit sobrang ikli lang ng panahon." Dugtong niya.

Hindi ko na kayang tiisin at nagsalita na, "Because I love you. Yassen, you don't know how much you've caused me to fight everyday sa tuwing kasama kita."

She sobbed while looking at me, "Please don't..." umiling siya sa akin.

"Love someone else and not me. I feel like I betrayed my own bestfriend if I will love you....I also don't want you to get hurt because of me.." dagdag niya sa akin.

I was about to hold her hand when it penetrates. She's really a ghost...hindi ko man lang siya mahawakan.

"W-Why?" Tanong ko sa kaniya na kanina pa umiiyak.

"I also love your brother pero alam kong hindi pwede because my d-dad is the one who hit your dad's c-car that time. Para akong kriminal kapag minahal kita o ang kuya mo..." I was shocked of the sudden hit in my heart by the rock of her words.

"I'm sorry..." I saw her breaking down this time.

Hindi ko magawang magalit. Hindi magawang magdabog o manakit, hindi ko alam kung ano ba dapat ang gagawin ko sa mga oras na 'to.

"When I saw your brother that night....saka ko lang na-realize that you are Mrs. Caspillo's son, gusto kitang layuan no'n pero hindi ko kaya because you need me and I need to help you to fix your relationship with your family. 'Yon lang ang paraan para makabawi ako sa 'yo sa lahat nang nagawa namin sa pamilya niyo..." naririnig ko pa rin ang mga hikbi na lumalabas sa bibig niya.

"Kaya kahit gusto kitang mahalin at iwan hindi pwede at hindi ko kaya...I can never be close to you again, kasi alam kong malaki ang kasalanan namin sa inyo.." tuluyan na ring bumagsak ang mga malalaking patak ng luha ko na kanina pa bumabadya.

Lahat pala konektado sa 'yo...

"You can be mad at me but don't be on your brother...you can hurt my body there your can brag at me pero 'wag lang si papa...." umiyak siya lalo habang ako ay patuloy pa rin sa pakikinig sa kaniya.

Para bang may nakabara sa lalamunan ko kung bakit hindi ako makapagsalita o makasagot.

"Please, forgive your mother for pressuring you. Sila lang ang meron ka at alam kong hindi mo kaya magtanim ng galit ng habang buhay sa kanila...I know you love them, your heart tell kahit hindi mo sa 'kin sabihin. You still care about them..." siya lang ang tanging nagsalita sa aming dalawa.

"Ilang buwan na lang at graduation niyo na, I'll be proud of you." Ngumiti siya sa akin ng pilit.

"Yassen...I'm sorry..." that's the only words I gave to her.

She shook her head, "You shouldn't be sorry. Hindi ikaw ang may kasalanan."

"Please...stay...just for me.." I begged.

"Knight, listen to me. You can't give me your plea I don't deserve that. You can't beg me kasi mas malaki pa ang kasalanan namin sa 'yo, please forgive your self too kaisa sa akin..." nagtaas siya ng tingin sa akin.

"I don't deserve a man like you..."

Gustuhin ko mang hawakan siya pero hindi pwede. Gusto ko mang yakapin siya at sabihing manatili siya hindi ko magawa dahil kahit kailan hindi siya katulad ko na kaya pang hawakan ng kahit sino.

"Please, forgive me for doing nothing for y-you..Venus.." I sobbed.

"I will." She smiled forcefully again.

"I'll be heading now, ingat ka." Pagpapaalam niya.

"Yassen..." bulong ko para pigilan siya.

And she vanished.

Kasabay nang pagalis niya, ulan naman ang siyang lumuha.

Wala na akong nagawa kun 'di ang hayaan siyang umalis.

There's nothing like us but I'm into her. She's also into him.

Konektado ang lahat sa kaniya, ang papa niya pala ang sinasabing De Leon na nakabangga kay papa. Bakit kailangang maging siya?

This time I don't think of any circumstances but only Amanda but how can I be mad at her? Bakit hindi man lang ako makaramdam ng galit sa kaniya?

Iniwan na ba talaga ako ng lahat?
O sadyang mali lang ang mga taong napapalapit sa akin?

So I was busy singing the song of others...