MUSIKANG MALILIM

Kabanata 9

Ilang araw ang lumipas gano'n pa rin ang routine ko. Kinakausap ako ni Amanda at kung minsan hindi siya sumusulpot hindi ko alam kung bakit, hindi ko naman pwedeng panghimasukan ang buhay niya. Nagtataka nga ako sa kaniya at para siyang bata kung kumilos, she's always goofing around.

Pero hindi ako umaangal, nakakatuwa nga siyang makita gano'n na hindi naapektuhan sa mga problema na meron siya.

Cute.

Sa araw-araw na kasama ko siya natututo na rin akong makipagkwentuhan sa kaniya at kausapin siya minsan hindi na ganoon kadalang 'nung nagkakilala kami. Bigla bigla na lang siyang pumapasok sa kwarto ko kahit hindi ko pahintulutan gagawin niya ang gusto niya.

And another advantage I want from her is she's not forcing me to open up to her about my problem. She told me that I can always summone her if something wrong happened.

Palagi na kaming nagpupunta sa rooftop sa tuwing bumababa ang araw kung minsan gabi o umaga. Hindi kami pupunta roon ng tirik ang araw dahil din sa init.

Hindi na ako nagtataka kung bakit wala si mama palagi dahil babad siya sa trabaho, I don't think I can still forgive her. I don't hate her, it's just I don't like to stay with her longer.

Piling ko sasabog ako sa tuwing nakakasama ko siya ng matagal, may puot pa rin na nakausbong sa puso ko. It's really difficult to see the person who's controlling you by its hand even you do not like to be handled by them.

Hindi ako nagtatanim ng galit pero parang gano'n na nga. Maski si kuya hindi ko pa rin kayang patawarin kahit alam kong hindi siya ang may kasalanan pero siya ang naging rason kung bakit nawala si papa.

Sa gitna ng kawalan ako nakatitig at nasa rooftop lang nakaupo. Bigla naman akong nakarinig ng pamilyar na hagikgik sa gilid ko.

"You're here." I said.

"Mukha bang wala? Haha joke. Anyways, bakit ka nga pala nandito? Hindi mo man ako tinawag." She whined again.

"I don't know where your room is." Sagot ko sa kaniya nang hindi pa rin tumitingin sa presensya nito.

"The sun is setting again. Ang ganda kahit saang anggulo mo tignan oh." Ngumiti siya sa akin habang namamanghang pinagmamasdan ang araw na unti unti lumulubog.

Napatitig ako sa mukha niya habang siya ay hindi malaman kung anong anggulo sa kalangitan ang tititigan niya.

"Why did you just popped inside my room that time?" Bigla kong tanong sa kaniya.

She looked at me confusely before she remembered what I just said.

Umiwas ako sa tingin niya at tila ba naghihintay ng sagot mula sa kaniya, "Simple lang. Kasi wala akong kausap, ikaw lang ang nakita ko since bukas naman ang pinto ng kwarto mo." Nagkibit balikat pa siya.

"Pero bakit sa tuwing oras ng pagdating ng mommy mo agad kang umaalis papunta dito?" Dagdag niya pa na agad kong ikinablanko.

"Don't you miss your mom?" Tanong niya ulit habang ako ay nakalayo ang tingin sa kaniya.

Hindi ko malaman kung paano siya sasagutin.

She chuckled and broke the silence, "No offense. 'Wag ka masyadong magpa-pressure hindi naman kita pinipilit na magsalita. Ako lang 'to si Amanda pretty." May tuwa niyang sabi.

"Mom is the one who don't like me as me." Naputol ang ngiti niya at paghigikgik nang makita akong deretso nakaupo pilit na umiiwas sa mga tingin niya.

"H-Ha? As far as I know, parents love their children. Walang magulang ang galit sa anak." May utal niyang sabi.