Paralian.

دیوارِ بیستم. ۳۹

قبل از مطالعه به پارت قبل ووت بدید.
محتوای این پارت ممکنه آزاردهنده باشه. محدودیت سنی علامت زده نشده.

دیوارِ بیستم.

" تو کنارم نشستی، نفس می‌کشی و نفس کشیدنت برام کافیه. زیرچشمی نگاهت می‌کنم. پاهای برهنه‌ام رو روی ماسه‌ها حرکت می‌دم و کاش دفن شم...کاش دفن شم عشقِ من...زیرِ تمامِ این ماسه‌ها دفن شم."

انگشتهای لرزونش رو زیرِ آستینِ سوییشرتش مخفی کرد و زیرچشمی به پسرِ جدیِ کنارش نگاهی انداخت اما زمانی که چشم تو چشم شدند نگاهش رو دزدید.
-" چیزی می‌خوای بگی؟"

بکهیون آبِ دهنش رو قورت داد:" بعضی وقتا دلم می‌گیره چان."

-" چرا؟"

بکهیون می‌خواست بگه وقتی می‌بینمت یه غمِ عجیب دلم رو می‌گیره، همزمان که وجودم پر از هیجان می‌شه. می‌خواست بگه از روزی که بفهمی من واقعا کی‌ام می‌ترسم اما چیزی نگفت و تمامِ این‌ها با اشک از چشم‌هاش پایین اومدند.

-" گریه می‌کنی؟" چانیول با بهت پرسید. پسرِ ریزه رو توی بغلش فشرد و بوسه‌ای روی موهای پنبه‌ایش کاشت.
-" کسی ناراحتت کرده؟"
چانیول به پرسیدنِ این سوال عادت داشت. مادرش اکثرِ موقع‌ها پشتِ پنجره گریه می‌کرد و پسرک این سوال رو ازش می‌پرسید.

پدرش زمانی که بود می‌گفت مامانی گاهی ناراحته هرچند چانیول فهمیده بود که این حالِ زن همیشگیه اما دلیلش رو نمی‌دونست.
اون هیچ کارِ خونه ای انجام نمی داد، فقط پشتِ پنجره روزنامه می خوند و گریه می‌کرد.
بکهیونش هم قرار بود مثلِ مادرش باشه؟ نمی‌خواست درد بکشه.
-" سرتو بگیر بالا ببینم."

پسر با بینیِ قرمز شده سرش رو بالا گرفت و با دیدنِ چشمهای چانیول قلبش برای هزارمین بار لرزید.
-" چیزیم نیست فقط نگرانم...می‌ترسم تو یه روز پیشم نباشی."

چانیول هم می‌ترسید. از اینکه وابسته‌ی بکهیون بشه، نتونه ترکش کنه و جفتشون زجر بکشن.
ساحل داشت تاریک میشد اما اون دو پسر تنها نبودند. صدای شادِ فردِ دیگه ای به گوششون رسید.
تهیونگ همونطور که بالاسرشون ایستاده بود فریاد زد:" هی بکهیون! موهات ماسه‌ایه.."

بک با تعجب صورتِ خیسش رو بالا گرفت و همون لحظه مشتِ پر ماسه‌ی تهیونگ روی موهاش خالی شد.
پسر همونطور که می‌خندید و ازشون دور می‌شد گفت:" نبود، الان ماسه‌ای شد."

و بکهیون توی بغلِ چانیول ولو شد، موهاش ماسه‌ای شده بود.
از اون به بعد هربار که غمگین بود موهاش ماسه‌ای می‌شد تا بخنده.