Hands in Heaven (Louisiana Series #3)

Kabanata 39

39 - Heaven

Leaving was hard. Ang tapang na ipinakita ko nang talikuran ko si Zion ay hanggang doon lamang. Bumuhos na ang luha ko nang makatungtong ng eroplano paalis ng bansa. That's when I realized that I'm really doing this and there's no turning back. Talagang aalis ako. Talagang iiwan ko sila at magsisimulang muli.

Hindi lang masakit ang iwan sina Giselle at Jewel, pati na rin si tito. It felt like everything is gone. Lalong-lalo na sa tuwing maaalala ko ang taong iniwan ko sa airport. I know it's hard for him, but he let go because of me. Hindi ko maiwasan ang maisip na dapat na akong bumalik na lang at doon ayusin ang sarili ko, ngunit sa tuwing naaalala ko ang mga bagay na binitiwan ko para lang sa iba, bumabalik din sa akin ang katotohanang karapat-dapat ako sa isang pahinga.

I want to rest from everything. I grew up depending on tito, and now I want to stand on my own even if it means leaving and losing everything. Kahit mahirap ay alam kong kakayanin ko. I know I can survive alone. Masasanay rin akong mag-isa.

I was fortunate to find a cheap apartment in Marseille, a port city in Southern France. Malapit lang din ang café kung saan ko napiling magtrabaho. They weren't too demanding with the requirements and the salary was pretty decent so I grabbed the opportunity to work and earn money. Kahit na mayroon pa akong inutang kay Zion, nagsikap akong huwag iyong galawin at kumita ng sariling pera.

I was alone in France. It was hard trying to make friends because I couldn't understand their language, so I bought second hand books in order to learn. Iyon ang inaaral ko tuwing gabi, habang sa buong araw ay nagtatrabaho ako. Hindi ko rin maiwasan ang maalala ang talagang gusto kong trabaho. I sold my iPad for money so I always bring a sketch pad with me to release my ideas. May disenyo na nga ako kung paano pagagandahin ang café na ito.

Even if I'm alone, I did adjust fastly in living in France for just three months. Kapag naaalala ko ang Pilipinas at ang mga iniwan ko ay nalulungkot ako, ngunit inaalala ko na lang din na hinayaan nila akong umalis para sa ikabubuti ko. Lalong-lalo na si Zion.. Lalong-lalo na siya..

I can't help but think of him. Kumusta na kaya siya? Is he okay? Did he stay in PDEA? Does he miss me like I miss him? Galit ba siya dahil umalis ako? Is he going to find someone else because I didn't give him assurance?

I sighed and shook my head at the thought of him. Nang makitang tumayo na ang dalawang lalaki ay hinintay ko muna silang makalabas ng café bago tumungo sa kanilang lamesa upang magligpit. Sila na kasi ang huling costumer ngayong hapon. We're closing.

Sinimulan kong ligpitin ang dalawang baso at platong ginamit nila. The bell hanging on the post chimed, indicating that someone entered. Hindi ko iyon naharap agad dahil sa ginagawa. A man spoke French that I couldn't understand. I turned to him and saw him holding my sketch pad. Naiwan ko yata sa upuan.

"I'm sorry?"

"Est-ce que vous parlez anglais?" he asked.

I nodded when I understand that he's asking me if I speak English. Ngumiti siya at bumaba ang tingin sa sketch pad ko, tila sinusuri ang bawat disenyong gawa ko.

"Is this yours?"

"Ah. Yes, sir. I'm sorry." ani ko dahil sa pagkalat ng papel.

"You made this?"

Tumango ako. "Oui."

Halata sa kaniyang mukha ang tuwa sa aking mga gawa. Nahihiya kong inayos ang maluwag na tali ng aking buhok upang maging presentable. I'm still wearing an apron.

"You have talent. Are you a student here?"

"No, monsieur. I'm a waitress. But I did interior designing in the Philippines."