my name is not love

level two

    Maka ilang ulit na nga akong kinamusta ng seatmate kong si Hope, ngunit mas lalo lang ata siyang nababahala kada tumatango ako at bumubungisngis na parang isang demonyo. 

    "Okay so let's proceed to your activity," saad ng Sir namin sa English dahilan para agad kong inilapag ang ballpen na hawak at tumingin sa may pisara. Ngayon na nga pala kasi pinapa-present ni Sir ang tulang ginawa namin noong nakaraang araw. Excited pa nga ako sa tulang isasalaysay ngunit ang lahat ng 'yon ay napalitan ng ngiwi dahil sa mga naririnig ko mula sa mga kaklase. 

    Maliban kasi sa roses are red at violets are blue, puro din naman kunuha sa internet ang mga pine-present nila. At alam kong hindi ako fan ng mga tula pero bwisit naman, para ngang lyrics talaga ng kanta 'yong ni-recite ng isa! 

    Napasinghal nalang talaga ako at gusto na nga sanang iumpog ang ulo sa desk, ngunit agad ding natigilan nang magtawag si Sir ng isang pamilyar na pangalan. 

    "Crisostomo, Zoen Ivan." 

    Napabalik ang tingin ko sa harap nang magtungo na doon si Ivan. Agad namang nakunot ang noo ko nang mapagtanto ang sinabi ni sir at mabilis na nag palipat lipat ng tingin sa lalakeng nakatayo sa harapan, pati na sa scratch notebook ko. 

    Zoeni? Zoen Ivan! Siya 'yong maingay na lalake sa library noong nakaraang araw? Gago, nilagay ko sa death list 'iyong pangalan niya!

    "So this is the poem that I made, but I don't think this is really about love," pag-uumpisa niya at mukhang wala namang pakialam kung makinig kami o hindi. Inayos niya pa ang frame ng salamin at mapaklang natawa. "But here it goes..."

     "I kinda like the stars,
that shines in my eyes.
I kinda like the way
It made me feel alive.
Even tho, I know,
I'm dead inside..."

    Mas lalong napa kunot ang noo ko dahil sa walang kabuhay buhay na pagbabasa niya nito. Badtrip naman, para lang siyang robot at nakakainis kasi mukhang maganda pa naman sana ang tula niya!

    "I wanna hate myself 
for loving my lies,
I wanna hate the way
I can not be revived
but I lost, the ability to feel."

    Bahagyang nanlaki ang mga mata ko nang biglang magtama ang paningin namin. 

    "So when it involves delusion
and toxic positivity, count, me in." Napabuntong hininga ito.

    "Because I almost believe
that stars aren't dead, 
I almost believe
I'm not out of my head.
I kinda fooled myself that 
I'm a sunshine,
When the only thing that shines 
in me, is my downfall." 

    Ngunit kahit ganoon ang tono niya, napansin kong may kung anong kirot ang mayroon sa kanyang mga mata. Lalo pa't sa 'kin ito naka tingin buong sa presentation niya.

"The more dead I become 
The more light they see,
What a misery 
For a falling star, 
Who's shattering in secrecy."

    Hindi ko na narinig ang iba niyang pinagsasabi at agad nang napahawak sa may bandang puso. Pakiramdam ko kasi ay sumisikip ang dibdib ko at ni hindi ko nga alam kung bakit ako nagka ganito e hindi ko naman masyadong na gets ang mga pinagsasabi niya!

    Pero kasi, bigla akong na conscious. 'Yon ang pinaka unang tula narinig ko mula sa klase namin na may laman at kayang kumonekta sa mga audience. Pakiramdam ko ay wala nang hihigit pa doon at pinapatunayan naman 'yon ng iba ko pang mga kaklase. 

    Bigla tuloy akong nahiya sa ginawa kong tula. 

    Kasi naman... kahit sabihin pa nating ang panget ng pagkaka-deliver ni Ivan sa poem niya, maganda pa rin naman ang pagkakasulat niya. Kahit pa hindi masyadong partikular sa sukat at tugma. May impact pa rin naman 'yon sa mga audience. May puso.