Autumn Leaves...🍂 (Completed ✔️)

Chapter 17 🍂

Jungkook p.o.v.

ලෙක්චර්ස්වලට යන්න තරම් නිදහස් බවක් නොතිබුණු නිසා මම කෙලින්ම ගියේ හොස්ටල් රූම් එකට. මම මේ වෙලාවෙ අඩන්නද ඕනෙ හිනාවෙන්නද ඕනෙ කියලා මටම හිතාගන්න බැරි වුනා.

මම හිනාවෙන්න ඕනේ..... ටේහ්‍යුන් දැන් සතුටින් ඉන්න නිසා.....

මම අඩන්න ඕනේ.... මම වගේ මෝඩයෙක් ගැන දැනෙන අනුකම්පාව නිසා....

හැමදේකම අවසානය මේක බව මම දැනගෙන හිටියා. පහුගිය අවුරුදු ගානම මම ටේහ්‍යුන්ට ආදරේ කලේ මේ දේවල් ගැන හොදින්ම දැනගෙන. මම හිතුවා මේ දේවල් දරාගන්න තරම් ශක්‍තියක් මට තියේවි කියලා. මම ප්‍රාර්ථනා කලා අවසානය මේ තරම් වේදනාබර නොවෙන්න කියලා. ඒත් මම හිතපු කිසිම දෙයක් ඒ විදියට වුනේ නැහැ වගේම මගේ එක ප්‍රාර්ථනාවක්වත් ඉශ්ඨ වුනෙත් නැහැ...

ඇය් හැමදේකින්ම මටම දුක් විදින්න සිද්ධ වෙන්නේ....? ඇය් මට සතුටින් ඉන්න පුලුවන් විදියෙ කිසිම දෙයක් නොවෙන්නේ....? මම ඒ තරම්ම පව්කාරයෙක්ද....?? මම වෙනුවෙන් කවදාවත් කිසිම දෙයක් වෙන්නේ නැද්ද.....??

පපුව හිර වෙනව වගේ දැනුනු ලොකු වේදනාවක් නිසා මම පපුවට අත තියන් අඩන්න ගත්තා. ටේහ්‍යුන් දැන් යෙඔන්ජුන්ගෙ.... ඔව් ඒක කවදමහරි වෙන බව මම දැනගෙන හිටියා... ඒත් මම දැන් අඩන්නේ ඒ නිසා නෙමෙය්...

මම අඩන්නේ මම වෙනුවෙන්මය්....

මම මේ තරම් අවාසනාවන්ත ඇය්....?? මට කිසිම දවසක සතුටින් ඉන්න බැරි ඇය්....?? පහුගිය අවුරුදු කීපයම මම ඇඩුවා. මම හැමදාම ඇඩුවා.... ඇස්වලින් කදුලු නොවැටුනත් ගෙවෙන හැම තප්පරේකම මගේ හදවත ඇඩුවා....

මම හරිම අවාසනාවන්ත, කිසිම ලැබීමක් නැති පව්කාරයෙක්.....

මම මටම සාප කරගත්තා.... මම මටම වෛර කරන්න ගත්තා..... ටේහ්‍යුන් මට කැමති නොවුනු එකටත් වැරදිකාරයා මමම තමය්.... හැමදේටම..... හැමදේටම හේතුව මගේ පව්කාරකම.....

මට හැමදේකින්ම ඈත් වෙන්න ඕනෙ..... හැමදේකින්ම පැනලා යන්න ඕනෙ.... ඇති.... ඇති.... මේ විදෙව්වා හොදටම ඇති.... දැන් ටේහ්‍යුනුත් සතුටින්... තවත් මට එයා ගැන වදවෙන්න හේතුවක් නැහැ....