Görmüyorsun Hiç | Gay [Tamamlandı]

yarınımız yok belki, bugünse benimsin

Bence bu bölüme Lana Del Rey- Chemtrails over The country club çok yakışır.

11 yıl önce,
Furkan ve Cihan sekiz yaşında

Avuçlarımı kulaklarıma bastırdım, bir şarkı mırıldanmaya başladım. Bağırtılar yükseldikçe sesimi yükseltiyordum. Böylece onları duymam zorlaşıyordu.

Annemin ağlaması çok yakından gelirken gözümden bir damla indi. Çalışma masamdan kalktım, odanın kapıdan en uzak kısmına, yatağımın kenarına geçtim. Dizlerimi kendime çekip sarıldım.

Keşke onu kurtarabilseydim. Keşke onu babamın elinden çekip alabilseydim. Ona karşı çıkmak için çok zayıftım, ama görecekti, büyüyünce çok güçlü olacaktım ve yenecektim onu. Bir daha annemi ve beni dövemeyecekti.

Göz yaşlarına ıslanan kazağımın dirsek kısmına burnumu sildim. Olduğum yerde sallanmaya başladım. İleri, geri. İleri, geri.

Etraf sessizleşti, bittiğini düşündüm ve şarkı söylemeyi kestim.

Tam o an bir gümbürtü duyuldu.
Bu ana defalarca kez şahit olduğum için, babamın annemi vitrine ittirdiğini kolayca anladım.

Ellerini hemen geri yerine koydum. Gözlerimi kapattım.

Cihan'ı düşündüm.

Cihan.

Burada olsaydı beni kurtarırdı, bana sarılır ve güzel şeylerden bahsederdi. Beraber kedileri severdik, süperkahramanlardan konuşur ve örümcek adamcılık oynardık.

Ama yoktu.
Beni bırakıp gitmişti.
Oysa söz vermişti, hiç ayrılmayacaktık.

İki gündür onu görmüyordum. İki gündür, hayatımın en kötü zamanını geçiriyordum. O olmadan dışarı çıkamazdım, burada benimle oynamak isteyen tek kişi oydu. Diğerleri gülüyordu bana, ya da babamdan korktukları için hiç yaklaşmıyordu.

Bu yüzden Cihan olmadığı sürede odamda kalır, ödevlerimi yapardım. Ödev yapmakla bir sorunum yoktu ama evde kalınca sürekli anne ve babamın kavgalarına şahit oluyordum. Çoğu zaman bundan ben de nasibimi alırdım.

Daha dün gece erkenden yatağa girmediğim için aldığım sırtımdaki yarayı kaşıdım.

Hafta sonları babam evde olduğu için kavga eksik olmazdı. Ben bundan Cihan sayesinde kaçardım. Şimdi yoktu, katlanmak zorundaydım.

Kapıma sertçe bir şeyin çarpmasıyla yerimden sıçradım.

Cihan'ı düşün Cihan'ı düşün Cihan'ı düşün...

"Furkan!"

Herhalde fazla hayallere dalmış olmalıydım ki dışarıdan onun sesine çok yakın bir ses duydum.

"Furkan!"

Sesin tekrarlanmasıyla yerimden kalktım, hemen yanımdaki pencerenin tülünü araladım. Aşağıya, sokağa baktım.

"Cihan?"

Kafasını yukarıya doğru kaldırmış, benim camımın hemen altında durmakta, bana gülümsemekteydi.

Şaşkınlıkla ellerimi ağzıma götürdüm.

O buradaydı! O buradaydı! Beni bırakmamıştı!