Önümde duran araçlara korkarak bakmaya devam ettim ne kaçabiliyordum ne de bağırıp yardım isteyebiliyordum. Zaten yardım edecek kimse de yoktu sokakta olsa bile beni bu adamlardan koruyacak biri olamazdı.
Geri geriye giderken önümde ki adam bana bak...
Tıkırtı ile kafamı kaldırarak etrafa baktım. Derin bir nefes vererek elimde ki bir kaç dosyayı hemen alarak odadan çıkıp elimde ki ıslak medil ile kapı kolunu sildim ve hemen odama geçtim. Belli mi olur arkamdan iz bırakmamak gerekti. Oda anahtarını Deanın odasına bıraktığım da arkamdan iz bırkamayarak odama geçmiştim.
Sanırım fazla dedektif filmleri izlemiştim...
Bir haftadır evde ot gibi geçen hayatımla daha fazla dayanamamış artık dosyaları karıştırmaya başlamıştım, artık bu evden bu adamdan kurtulmak istiyordum. Bir kaç gündür yüzünü görmüyor olsamda telefonla arıyor sesini duyuyordum. Bana sürekli dokunması, gözlerimin içine bakması bile sıkıyordu.
Ondan hem korkuyor hemde sevmiyordum. Beni bu hayata mahkum etmeye çalışan adamı sevemezdim zaten? Kim Bir mafyayı bile isteye sevebilirdi? O ben değildim.
Kapım çalındığı an korkuyla dosyaları dolaba bırakıp gelen kişiye baktım. Anastasia karşımda görür görmez içimde bir huzur oluştu. Mutlulukla ona gülümserken o da yanıma gelip gülümsedi. Dolaptaki dosyaları alarak ona uzattığım da arkasına bakıp hemen dosyayı alıp bir yerlerine sıkıştırıp elimi tuttu. "Aferin iyi iş çıkardın. Bakalım bu dosyayla ne kadar suç çıkacak belki yarın özgür bir hayat seni bekliyor olabilir! Ben gideyim." sevinçle kafamı sallayıp odadan çıkacakken ona sıkıca sarıldım.
O da bana ellerini dolayarak sarıldığında fısıldadım. "Teşekkür ederim." O olmasaydı cesaret edemezdim.
Geri çekilip tekrar gülümseyip odadan çıktı. Bende mutlukla pencerenin önüne geçerek dışarıyı izledim. Telefonumun çalması ile telefona baktım. Arayan kişi ile gözlerimi büyüttüm.
Gülnihal!
"Al-"
"Seni öldürürüm Eylül! Benden habersiz nasıl gidersin ya, nereye nasıl?!" telefon numaramı nereden bulmuştu, hem önemli olan nerede olduğumu biliyor muydu? Kaşlarımı çatıp dudaklarımı ıssırdım. Sesi sinirli ve telaş doluydu, haklıydı !
"Sakin ol kuşum, sana bahsettiğim yurtdışı üniversite işini kabul ettim ama sanırım yakın zamanda geleceğim . O yüzden bahsetmedim." dediklerim ile gözlerimi kapattım ve yatağın üzerine oturdum. Derin nefes alarak onun söylediklerine dikkat kesildim.
" Ne olursa olsun bana söylemeliydin gitmeden, en azından az da olsa aklına gelmişim de arkadaşından numaranı göndermişsin beni ara diye!" dedikleri ile şaşırarak telefona baktım. Ben kim-
DEAN!
Neden böyle bir şey yapmıştı ki? Her şeyi zorlaştırmakta üstüne yoktu bu adamın.
Yanımda beliren adamla beraber korkarak ona baktım, bir bana bir de telefona bakarak yanıma yaklaştı. " Neyse Gülnihal benim kapatmam gerek seni arayacağım." deyip telefonu bıraktığımda ayağa kalkarak yanına gittim.
Bana bir anda sarılması ile açtığım ağzımı kapattım. 'özledim' demesi ile yutkundum ve öylece bekledim. Bana sıkıca sarılmış kafasını saçlarıma gömerek koklamaya başladı.
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
