𝐖𝐀𝐑 𝐎𝐅 𝐇𝐄𝐀𝐑𝐓𝐒 ☾ // Marauders

I Love You So

'Ik snap het niet... waarom ben je dan nu weer bij hem?' vraagt Marlene.

Mijn hoofd bonst en het is moeilijk te concentreren, 'weet ik niet,' zeg ik wanhopig, 'Ik denk gewoon dat hij een kans verdient. Ik moet naar hem toe!'

Alice pakt mijn hand vast, 'weet je het zeker?' vraagt ze voorzichtig, 'Black heeft je hart al een keer eerder gebroken.'

Ik schud mijn hoofd, 'Het ligt dieper dan dat het lijkt. Ik weet niet wat het precies is, maar ik voel gewoon dat hij me nodig heeft.'

Even is het stil. 'Want Snape heeft je niet zeker nodig? Je wilt niet weten hoe gebroken de crybaby was na Lily.' grapt Mary dan en dit keer houdt Alice haar niet tegen van grappen maken. De sfeer verzacht weer een beetje.

'Hij heeft een eerste afwijzing van Sel ook al overleeft tho.' antwoordt Marlene.

'Maar toen waren ze niet eens samen.' voegt Alice toe.

Ik lach, 'Hoe dan ook... Ik weet dat hij de ware niet is... waarom met hem gaan als ik met de ware kan gaan?'

'Queen behavior.' lacht Marlene. Ik grijns.

Dan horen we boven geluiden, een teken dat de andere leerlingen ook langzaam waker beginnen te worden.

'Ik denk dat ik me maar moet omkleden, voordat de hele gryffindor afdeling me in mijn lingerie ziet.'

Marlene grinnikt,
'Ik denk dat niet veel jongens daar problemen mee zouden hebben.' knipoogt ze. Ik rol mijn ogen.

'Shut it.' zeg ik en ik sta op en ik draai me nog snel naar de drie meiden, 'kunnen jullie het geheim houden, voor nu? Vooral voor Sirius?'

De meiden knikken, 'maak je geen zorgen Sel, we zeggen niks, beloofd.' antwoordt Alice met een aanmoedigende glimlach, 'ga nu maar!'

                        ꨄꨄꨄ

Ik loop de bibliotheek binnen, de plek waar ik en Regulus hebben afgesproken. Ik kijk om me heen, de bibliotheek is zo goed als leeg.

Daar is hij, mijn vriendje. Ik loop naar hem toe en geef hem een ​​stevige knuffel.

'Ik weet niet wat ik moet doen!' roep ik uit.

Ik laat hem los. 'Doe wat?'

'Ik weet niet hoe ik het uit moet maken met Sev!' zeg ik. Regulus kijkt me in de ogen, hij lijkt gekwetst.

'Ik kan me nog steeds niet voorstellen hoe je ooit met hem hebt kunnen gaan.' zegt hij. Ik rol met mijn ogen,

'Kunnen we dit stoppen?' vraag ik geïrriteerd. 'Als het enige wat we gaan doen is ruzie maken, dan weet ik niet zeker of het een goed plan is om door te gaan.'

Regulus zucht, 'Je hebt gelijk, het spijt me.' verontschuldigt hij zich, 'Het is gewoon... ik heb zoveel dingen aan mijn hoofd.'

Ik leg zijn hoofd in mijn handen,
'Ik ook, maar we komen er wel uit... uiteindelijk.' zeg ik.

Regulus knikt en glimlacht naar me. Het is voor het eerst in een halfjaar dat ik hem heb zien lachen en ik heb het zeker gemist. Hij plant een kus op mijn voorhoofd.

Precies op dat moment komt Severus de bibliotheek binnen. De boeken die in zijn handen lagen, vallen op de grond.

'Ik kan het niet geloven.' zegt hij onbegrijpelijk. Regulus laat mij los en ik kijk geschrokken naar de gebroken Severus.

Ik bijt op mijn lip,
'Ik-' begin ik, maar Severus hijst zijn hand omhoog in gebaar dat ik stil moet zijn. Hij komt enkele stappen dichterbij.

Hij schud vol ongeloof zijn hoofd,
'Ik kan niet geloven dat je me dit aandoet, Selene.' zegt hij, zijn stem gebroken. 'Ik- ik dacht dat je van me hield.'

'Dat doe ik ook!' antwoordt ik wanhopig. Even laat ik een pause vallen, 'maar ik hou meer van Regulus en dat zal altijd zo blijven.' zeg ik in alle eerlijkheid.

Severus kijkt naar de grond,
'Jullie Lupins zijn stuk voor stuk hetzelfde... arrogant.'
mompelt hij. Dan ontmoeten zijn ogen de mijne weer. Langzaam gaat zijn hand naar zijn broekzak.
Snel pak ik mijn eigen stok, maar Regulus is sneller.

Twee spreuken schieten tegelijkertijd door de lucht. Een goudkleurige spreuk van Regulus' stok en een donker blauwe van Severus' stok. Ik slaak een gilletje, terwijl de twee jongens in duel zijn.

De bibliothecaresse, madam Prince, rent naar ons toe, 'Stop dit onmiddellijk!' gilt ze uit, maar de jongens geven niet in.

Steeds meer leerlingen komen om ons heen staan. Madam Prince rent weg, een professor halen neem ik aan. Ondertussen probeer ik de jongen te stoppen,

'Alsjeblieft Severus!' roep ik uit, 'het spijt me, oké! Ik had je niet zo moeten gebruiken en ik had je gewoon moeten vertellen over mijn gevoelens, maar dit gaat te ver!'

Even lijkt het alsof Severus ingeeft, maar dan draait hij zich naar mij. In een tijd van een milliseconde vuurt hij spreuken op me af.

Ik ontwijk enkele spreuken. Een blauwe spreuk strijkt net langs me heen. De vuurrode spreuk raakt mij in mijn borst en ik val op de grond.
Regulus rent naar me toe en knielt over me heen. Hij legt zijn toverstok naast zich en schud me zachtjes door elkaar.

'Kom op Selene, wordt wakker.' zegt hij. Zijn stem klinkt ver weg.

Ik ben uitgeput. Ik kan amper bij bewustzijn blijven. Ik wil mijn magie gebruiken om te ontsnappen, maar ik heb de kracht niet. Het enige wat ik kan doen is daar liggen en hopen dat Severus niet in staat zal zijn om nog een spreuk uit te spreken.
Ik sluit mijn ogen en de geluiden van alle kinderen en van Regulus drijven weg.

Ik sta in een donkere kamer. De stenen vloer voelt koud aan, aan mijn blote voeten. Een bron van licht lijkt achter een deur te komen. Ik ren naar de deur toe. Ik probeer de deur die naar een onbekende kamer leidt open te doen, maar hij zit op slot.
Ik slaak een gefrustreerde geluid uit.

Ik wil het net opgeven als de deur uit zichzelf openzwaait.

In het midden van de kamer staat een langwerpige tafel. Met daarboven één enkele lamp. Om de tafel heen zitten mensen. De gezichten zijn wazig, maar ik weet net twee gezichten duidelijk te maken, Regulus en Severus. Ik hoor stemmen, maar het is onduidelijk voor mij om te horen wat ze zeggen.

Severus' ogen ontmoette de mijne en zodra hij mij ziet begint hij te grijnzen.
'Kom op Selene,' zegt hij, 'kom erbij en dan laten we je zien wat je mist.'
Ik schrik bijna van het geluid van zijn stem, het klinkt zo dichtbij. De andere mensen om de tafel draaien hun gezichten naar mij.

'Ah Selene, kom erbij, het wordt tijd dat je het teken krijgt.' zegt de man aan de top van de tafel. Het is moeilijk om hem te verstaan, maar zijn stem klinkt koel. Ik stap voorzichtig achteruit.

Ik wil de kamer uitsprinten, maar net als ik wil ontsnappen, slaat de deur weer uit het niets dicht. Ik rammel aan het slot, maar hij gaat niet open.

'Heb je het niet door?' vraagt Severus, 'er is geen uitweg meer mogelijk. 'Dit is het.'
De kamer wordt donker en ik gil het uit.