The perfect match

~ Chapter 32

Ik kom weer uit mijn trans als Jason stopt met piano spelen en zich omdraait naar me. "Het was prachtig", zeg ik vol overtuiging. Jason lacht verlegen. "Bedankt, kun jij ook een instrument bespelen?" Het is even stil voordat ik voorzichtig met mijn hoofd schud. Ik ga hem dus echt niet vertellen dat ik vroeger geprobeerd heb om blokfluit te spelen maar dat ik er geen geduld voor had. "Kom, dan leer ik je een stukje op de piano", zegt Jason enthousiast en hij schuift een stukje opzij zodat ik bij hem op de pianokruk kan zitten. Ik ga naast hem zitten en voel zijn warme huid tegen me aan. Het voelt intiem, maar waarschijnlijk ben ik de enige die het zo voelt. "Ik zal het stukje even laten horen, het is een simpel stukje", zegt Jason en hij begint te spelen.

Als hij klaar is slik ik even. Een simpel stukje? Ik kijk hem onzeker aan. "Kom, ik help je", zegt Jason en hij pakt mijn handen. Terwijl hij mijn handen begeleid druk ik de toetsen in. Het klinkt totaal niet zoals Jason het net speelde, eigenlijk klinkt het gewoon verschrikkelijk. Jason grinnikt. "Probeer het ritme te behouden", zegt hij lachend. Ik doe mijn best maar nog steeds klinkt het nergens naar. De enige reden dat ik mijn best doe is omdat het fijn voelt dat hij mijn handen vast houdt. Ik ben zo hopeloos, ik moet hier echt iets aan doen. Misschien moet ik eerlijk tegen hem zijn?

"Naomi!", roept Jason terwijl hij nog harder lacht. "Sorry", roep ik terug en ik begin ook te lachen. Ik hoop dat de lach mijn schaamte genoeg verbloemt. "Heb jij eigenlijk wel gevoel voor ritme?" vraagt Jason mij na dat hij uitgelachen is. Ik kijk overdreven nadenkend. "Alleen als ik moet zingen", zeg ik uiteindelijk lachend. Hij lacht naar mij terug. We kijken elkaar lachend aan en ineens slaat dat om in een serieuze blik. Vlinders gieren door mijn lijf wanneer we elkaar recht in de ogen aankijken. Zijn ogen wenden af naar mijn lippen, en weer terug naar mijn ogen. Hij wil me zoenen! Hij komt dichterbij, hij gaat me zoenen!

Dan vliegt de deur open. Jason springt op. Serieus? Dit is al de derde keer dat we 'gestoord' worden. Misschien is het meant to be en wil het universum niet dat we met elkaar zoenen? Waarom maak ik me nu druk over een zoen die niet kwam, terwijl Bas net binnen komt lopen. Ik ben een slechte vriendin. "Hoe gaat het nu met je?" vraagt Jason zachtjes en duidelijk bezorgt. Ik sta ook op van de pianokruk. "Ik hoef dat fucking kut wijf nooit meer te spreken. Voor mij is ze dood", gromt Bas. "Sorry", zegt hij er achteraan terwijl hij naar mij kijkt. "Je hoeft je niet te verontschuldigen", zeg ik snel. Mijn oog valt op zijn kapotte knokkels. Die heeft hij vast kapot geslagen tegen een boom of een muur. "Laat me je knokkels schoonmaken", zegt Jason als hij een vochtige doek pakt. Bas staat het toe we gaan allemaal op de bank zitten.

Na een tijdje hebben we gesprekken over van alles en nog wat. Bas is gelukkig weer een stuk rustiger en we hebben zelfs een beetje gelachen met zijn allen. "Zal ik je thuis brengen Naomi? Ik wil ook graag naar huis", vraagt Max. "Ja, super lief. Bedankt." Max staat op van de bank. Ik draai me nog even om naar Bas. "Bas, het spijt me voor wat Noëlle heeft gedaan vanavond. Ik weet niet waar dit vandaan kwam en waarom ze dit deed maar..." Bas onderbreekt me. "Het spijt me dat ik kwaad werd op jou, ik weet dat je er niks mee te maken hebt. Je hoeft je echt niet te verontschuldigen voor de dingen die Noëlle doet." Ik glimlach dankbaar naar hem. Hij doet zijn armen wijd. "Kom hier", zegt hij glimlachend. We geven elkaar een knuffel en dan sta ik ook op van de bank. Moet ik Jason ook nog een knuffel geven voordat Max en ik weggaan? Of is dat ongemakkelijk? Ik besluit het niet te doen aangezien we nooit knuffelend afscheid nemen. "Tot maandag", zeg ik uiteindelijk en Jason geeft me een knipoog.

Er word weinig gezegd in de auto. Er heerst weer een heerlijke stilte waar Max en ik goed in zijn. Het is niet ongemakkelijk, het is fijn. Toch onderbreekt Max de stilte. "Was er nog wat spannends gebeurd toen Bas en ik weg waren?" vraagt Max lachend. "Hoe bedoel je?" vraag ik hem alsof ik niet weet waar hij het over heeft. "Kom op hoor, ik zag jullie echt wel zitten op die pianokruk." Ik glimlach. "Ja, ik was een vreselijke pianist en toen leek het erop dat hij me wilde zoenen, maar ik weet niet of dat ging gebeuren want jullie kwamen binnen." "Het spijt me dat we te vroeg terug kwamen", lacht Max. Ik kijk hem lachend aan. "Ik ben allang blij dat Bas weer rustiger is", zeg ik. "Ja, nadat hij zo vaak tegen een boom aansloeg dat ik bang was dat die boom om zou vallen." Ik slik. "Nou beter dat hij een boom sloeg dan dat hij Noëlle zou slaan", zeg ik zachtjes. Ik ben boos op haar, heel boos. Maar ik zou het vreselijk vinden als Bas haar in elkaar zou slaan. "Dat gaat hij niet doen", zegt Max geruststellend. Ik ben even stil. "Ik zal snel met haar gaan praten", zeg ik dan.