The perfect match

~ Chapter 27

Max leunt met zijn ellebogen op zijn benen en zit met zijn gezicht in zijn handen. "Die mensen zijn gek, en gevaarlijk. Ze lopen met boksringen en pistolen in hun binnenzak en ze zijn zeker niet bang om die te gebruiken." Ik weet niet wat ik er op moet zeggen. Ik staar voor me uit, zoekend naar een antwoord, als Max verder verteld. "Ze waren al pissig omdat ze naar de Efteling moesten komen, dus ik was bang voor klappen als ik het terug zou brengen. Jason liep boos weg en jij werd gebeld en toen was ik alleen met jouw tas. Voor ik het wist zat het in jouw tas. Ik wilde het er echt nog uithalen voor dat we thuis waren, maar toen..." Max stopt met praten. "Ging ik meteen daarna weg", vul ik hem aan. Max knikt. "Het is niet zo dat ik jou nu de schuld wil.." Ik onderbreek hem weer. "Max het is goed, echt. Max kijkt op naar mij en glimlacht. "Dank je." Ik lach terug en er valt weer een heerlijke, rustige stilte.

Na een tijdje begin ik te grinniken. "Wat is er?", vraagt Max lacherig. "Dit is al de tweede keer dat we in een bos zitten om te praten. Wordt dit nu een gewoonte?" "Nee", lacht Max terug. "Tenminste, ik wil best vaker samen in het bos zitten, maar ik wil niet elke keer dingen uitpraten. Ik wil geen ruzie met je want ik vind het echt gezellig met jou en ook met Noëlle, ondanks ik het vijfde wiel ben." Ik kijk hem vragend aan. "Vijfde wiel?" "Ja duh, dat er wat is tussen jou en Jason is echt wel duidelijk te zien hoor. Net als tussen Bas en Noëlle." Ik heb er niet echt een antwoord op dus het enige wat ik doe is glimlachen. Zelfs hij denkt dat Jason mij ook leuk vindt. Max en Jason zijn beste vrienden, dus dat geeft me het gevoel dat het echt zo is. Er gaat weer een warm gevoel door me heen. Zou hij mij dan echt leuk vinden?

"Zullen we maar naar school gaan?", vraagt Max. Ik schrik op uit mijn gedachten en stem in. "Ja." We lopen terug naar zijn auto. De hele reis naar school zeg ik niet zo veel. Ik denk alleen maar aan wat Max net zei. 'Dat er wat is tussen jou en Jason is echt wel te zien hoor.' Het voelt fijn om stiltes te hebben met Max zonder dat het ongemakkelijk voelt. Dat heb ik niet vaak met mensen.

Als we op school aankomen en we langs de scooterplekken lopen valt mijn oog op Noëlle en Bas. Ze staan te zoenen bij de scooter van Noëlle. Hoe kan dat? Voor het weekend wilde ze nog niks van Bas weten. "Had ze je nog niks verteld van zaterdagavond?" vraagt Max zachtjes. Verbaasd kijk ik hem aan en een schok van verdriet gaat door me heen. "Het was echt jammer dat je huisarrest had Naoom", zegt Jason terwijl hij aan komt lopen. "Noëlle had het je vast al verteld, maar het was echt gezellig zaterdag. Tussen Bas en Noëlle zelfs zo gezellig dat dat gebeurde." Lachend wijst hij naar Noëlle en Bas. Ik probeer niet teleurgesteld te kijken. Waarom heeft ze me niks verteld? We hebben gister nog gebeld, ik heb het zelfs nog over zaterdag gehad. Ik voel me ongemakkelijk bij het idee dat iedereen denkt dat ik het allemaal al weet, terwijl Noëlle het achterhoudt voor me. "Of... Had ze je nog niks verteld?" Het schuldgevoel is te horen in Jason zijn stem. Ik probeer zo echt mogelijk te glimlachen. "Ze was het vast nog van plan", probeer ik mezelf te laten geloven. Ineens realiseer ik me dat ze een gezellige avond hadden zaterdag, maar Jason toch er aan dacht om mij een berichtje te sturen. Hij dacht gewoon aan mij. De glimlach op mijn gezicht is nu echt. Ik kijk nog even snel naar Noëlle en Bas voor ik naar binnen loop. Mijn verdriet is minder en dat komt door Jason. Het is bijzonder wat hij met me doet, en hij weet het zelf niet eens.

De week vliegt voorbij terwijl Jason en ik meer naar elkaar toe groeien. We kunnen lachen met elkaar, maar ook serieus zijn. Ik ben echt verliefd op deze jongen. Hoe hij er voor me is elke keer laat mijn hart smelten. Net als nu met Noëlle. Ze heeft me nog steeds niets verteld van afgelopen weekend, en het is nu al vrijdag. Ik zit hier mee, wat verbergt ze voor mij? Jason zegt dat ze waarschijnlijk zo in de wolken is van Bas, dat ze het is vergeten. Het zou kunnen maar ik vind het niks voor Noëlle om het te vergeten.

Ik ben diep in gedachten gezonken als de bel luid klinkt en ons laatste uur op de vrijdag voorbij is. Ik zat deze les naast Noëlle en we hebben de hele les niet met elkaar gepraat. De spanning tussen ons vind ik vreselijk. Ik voel een zachte stoot tegen mijn schouder en kijkt verbaasd opzij. Het was Noëlle.